,,აბა...მკითხე ჯიმინ,რა გინდა რომ იცოდე ასე ძალიან?,, ჯონგუკმა ჰკითხა ჯიმინს,როდესაც აიძულა რომ საწოლზე დამჯდარიყო,თვითონ კი კარზე მიეყრდნო და ხელები ჯიბეებში ჩაიწყო.
ჯონგუკი დაღლილი იყო,გადაჯვარედინებულ ფეხებს,ხშირად უცვლიდა ადგილს..და ჯიმინს ეს არ გამოჰპარვია.ის ტუჩზე ნერვიულად იკბენდა,და ჯიმინი დარწმუნებული იყო რომ ის პასუხების გასაცემად მზად არ იყო.
,,მითხარი,პირველი რა გახსოვს?,, ჯიმინმა ჰკითხა,და ჯონგუკმა თვალები დახუჭა..შეიძლება ის სიტყვებს ეძებდა,შეიძლება არ იცოდა როგორ გაეცა პასუხი,მაგრამ ამას ჯიმინი ფიქრობდა..სინამდვილეში ეს ასე არ იყო,მან უბრალოდ არ იცოდა ეს როგორ ეთქვა,არ უნდოდა რომ ჯიმინს ის შებრალებოდა...მას საკუთარ თავზე არასოდეს უსაუბრია,და უფრო მეტიც..ის აცნობიერებდა რომ რეალური პიროვნების,გონების ნაწილი იყო,იცოდა რომ ის ნამდვილი არ იყო,და შეიძლებოდა ერთ დღეს უბრალოდ გამქრალიყო.
,,ჯონგუკ,, ჯიმინმა დაუძახა ჩუმად,როდესაც შეამჩნია რომ თვალები დაუბნელდა და ღრმა ფიქრებში ჩაეფლო.ვერ აიტანა მისი უეცარი, დაკარგული და მტკივნეული გამომეტყველება.
შემდეგ ჯონგუკმა მას ახედა,გაუღიმა,თუმცა თვალები მაინც გულგრილი ჰქონდა...და უთხრა,მისი პირველი მოგონება,დღე როდესაც ის გამოჩნდა.,,პირველი რაც მახსოვს,მამაჩემია ჩემს ზემოდან,მისი სუნთქვა ჩემს ყურთან,მისი კანი,ჩემსაზე.,,
ჯიმინს ტუჩები უთრთოდა და ხელს მის მაისურს მჭიდროდ უჭერდა,ცდილობდა კითხვების დასმა გაეგრძელებინა.
,,რას გრძნობდი როდესაც მამაშენი ამას გიკეთებდა?ეს ნორმალურად გეჩვენებოდა? თუ არასწორად?მოგწონდა?თუ ზიზღს გრძნობდი?.,,
,,ზოგჯერ კარგი შეგრძნება იყო,ვგრძნობდი რომ ვიღაცას ვუყვარდი და ვუნდოდი.და ისევ იგივეს ვფიქრობ..ეს ნორმალურია.,,
,,ზოგჯერ კი ეს არასწორი მეჩვენებოდა ,სასოწარკვეთას ვგრძნობდი,ზიზღს,ბრაზს ,სიძულვილს.სიძულვილს ჩემს მიმართ,სიძულვილს ყველას მიმართ,ეს ყველაფერი,პატარა გრძნობა იყო,რომელიც ღრმად იმალება ჩემში..მეტად ახსნა არ შემიძლია.,,
YOU ARE READING
LOCKED
عشوائي,,ჩვენ არაფერი ვიცით,არავინ გვეუბნება ის აქ რატომ არის,ერთადერთი რაც ვიცით,აქ თავისით მოვიდა ექვსი წლის წინ, და ის სახიფათო გახდება თუ ამ შპრიცს არგავუკეთებთ, ასე რომ ერთადერთი რაც უნდა გააკეთო ისარის რომ დარწმუნდე ყოველთვის წამლის ზემოქმედების ქვეშ...
