Emily
"Wat heb ik gewonnen?" Vraag ik plagerig aan Daniel terwijl ik mijn arm om zijn schouders sla. Hij port me in mijn zij en met een spastische beweging draai ik van hem weg.
"Een knuffel van mij?" Lacht Daniel schijnheilig en opent zijn armen, maar ik duik eronder door. Ondanks dat het nog redelijk vroeg in de ochtend is, straalt de zon al fel en ik ben blij dat ik mijn zonnebril mee genomen heb.
"Hoe ver is het nog?" Moppert Selene hijgend van het lopen.
"We zijn er bijna," roept meneer Peters vrolijk, hij loopt voorop. We zijn al een halfuurtje aan het lopen over een rotspad half tussen de bomen, die kronkelend omhoog leidt.
"Wat gaan we nou eigenlijk doen?" Vraagt Chris nieuwsgierig. Meneer Peters draait zich om richting ons en lacht mysterieus.
"Jammer voor de mensen die spierpijn van gisteren hebben, maar we komen zo aan bij een meertje waar een wipe out parcours in staat," zegt hij en een paar mensen beginnen te zuchten maar de meeste mensen juichen. Dat verklaart meteen waarom we onze zwemkleding mee moesten nemen.
"Ik voel een nieuwe weddenschap aan komen," grijnst Daniel. Uitdagend kijk ik hem aan.
"Kom maar op."
Meneer Peters had gelijk, al snel zien we een meertje wat lager gelegen is. Het helblauwe water zorgt ervoor dat de zonnestralen fel terugkaatsen.
"Wie het eerst beneden is!" Roept iemand en de jongens beginnen allemaal als een malle het pad af te rennen naar de oever van het meer toe. Lachend blijven Lexi en ik rustig doorlopen, ze moeten toch wachten totdat iedereen er is. Niet lang daarna komen wij ook beneden aan.
Als iedereen uitgeput bij het schuurtje staat, begint een man met zwemvesten uit te delen en wat uit te leggen over het parcours.
"Gaan we in dezelfde teams als gisteren?" Stelt Matthew voor.
"Ja, ik wil een revanche," grijnst Daniel en de zwemvesten worden verdeeld in team blauw en team oranje.
Iedereen kleedt zich om in zwemkleding met daarover het zwemvest en niet lang daarna ligt iedereen te water.
"Voordat jullie de race tegen elkaar gaan doen, mogen jullie eerst het parcours oefenen," zegt een andere man en enthousiast klimmen de overhypte suikerklontjes al het luchtkussen op, wat het eerste en laatste onderdeel is.
"Em, kom eens mee," zegt Shawn wanneer hij opeens naast me zwemt en ik volg hem om het kussen heen.
"Ik wil praten over gisteren, je moet weten dat er niks gebeurd is," zegt hij serieus.
"En als dat wel zo was, wij hebben niks toch?" zeg ik en ik heb daar meteen spijt van als ik de pijn in Shawns ogen zie. Ik vervloek mezelf van binnen want eigenlijk wil ik niets liever dan dat Shawn en ik iets hebben, maar ik heb het nu duidelijk verpest voor mezelf.
"Uh, ja tuurlijk, wij hebben niks," zegt hij zachter dan bedoeld en wendt zijn blik af.
"Dus als je ook maar iets met Jasmine doet, is het niet erg toch?" Vraag ik maar het komt niet heel overtuigend over.
"Nee, net zoals jij en Dylan. Want wij hebben niks," herhaalt hij ook niet overtuigend en ik knik waarna ik omhoog het luchtkussen op klim.
//
"Ik herhaal nog een keer het parcours. Je begint hier op het luchtkussen waar je de stormbaan af moet, vervolgens ga je via het slingertouw naar de wiebelbrug en de muur, en al laatste moet je hier weer terugkomen op het luchtkussen. Dan kan de volgende van de groep starten," legt de vrouw uit en iedereen knikt in teken dat ze het snappen.
