Mijn droomprins

Alison

Mijn ogen zijn gefocust op de witgele vlam. Hij flikkert op en neer door de windvlaag die door de kamer stroomt, vanwege het raam dat op een kiertje staat. De vanille kaars is al bijna opgebrand, terwijl ik hem vorige week gekocht heb bij de goedkope winkel die pas nieuw is in het dorp. Het plastic flesje wat naast de kaars staat, is al een uur leeg en ik heb nog niet de moed gevonden om op te staan om hem weer te vullen. Het begint net lente te worden, maar nog steeds zit ik in een wollen trui en mijn wollen sokken, huiswerk te maken. 

Een diepe zucht laten mijn ogen van de kaars wegglijden richting mijn computer. Een witte pagina is te zien met een knipperend zwart streepje. Het is pas de eerste week van het schooljaar, maar ze hebben nu al presentatie datums opgegeven. Ik zou eigenlijk mijn Engels presentatie moeten voorbereiden, maar momenteel ligt mijn motivatie om een onderwerp te kiezen op de bodem van een diepe put. Ver weg te vinden dus. Twijfelend kijk ik naar mijn telefoon, zou ik? Normaal mag ik mijn telefoon niet mee naar boven nemen, als ik aan school werk, van mijn ouders. Maar vandaag heb ik hem mee kunnen smokkelen. Nee niet stiekem als je dat soms dacht, ik heb gezegd dat ik een groepsopdracht moet maken, wat niet helemaal waar is. 

Ook al vind ik het niet fijn om tegen ze te liegen, had ik het vandaag echt even nodig. Al denk ik dat het echt een dom idee is geweest, aangezien ik nu twijfel of ik op mijn telefoon moet kijken, terwijl ik eigenlijk mijn Engels presentatie moet voorbereiden. Eén minuutje kan geen kwaad, toch? Ik pak de witte telefoon op en open het beginscherm. Pop-ups van berichtjes stromen binnen. Een aantal van onze klassen app en een aantal in mijn vriendinnengroep. Mabel begon het gesprek met de vraag of we bij haar meidenavond houden vanavond.

We zijn met vijf in totaal. Je hebt Mabel, de uitbundigste van ons allemaal. Ze heeft van dat mooie zwarte haar met een blauwige gloed. Het past goed bij haar Indisch afkomstige huidskleur en haar zee blauwe ogen poppen daardoor nog beter.

Stacy antwoordde op Mabel dat ze voor de drank zal zorgen. Stacy is de jongensgek van ons vijf. Ondanks dat ze nog maar drie vriendjes heeft gehad -wat trouwens vergeleken met mij best veel is- heeft ze het continue over jongens. Stacy is de typische visco girl, zongebleekt bruin haar met hier en daar blonde highlights. Haar ogen lijken net gras met boterbloempjes en we noemen haar altijd sunny door haar gespraytande huid.

Liv, de rustigste onder ons, maar wel de knapste volgens alle jongens van onze school. Ik moet zeggen haar gouden lokken, die ze altijd in een prachtige krul heeft zitten, passen goed bij haar bruine ogen. Jongens noemen haar altijd mysterieus en nerderig, op een goede manier. Tegen ons is ze echter heel open en totaal niet nerderig. Liv stuurde in de groep dat ze voor de snacks gaat zorgen. Ik antwoord snel dat ik er wel bij ben, als ik mijn ouders over kan halen. Ze weten dat mijn ouders streng zijn en ze zijn dan ook altijd begripvol als het een keertje niet lukt. Isabella, de laatste van onze groep, stuurt meteen dat ze anders mijn ouders persoonlijk komt overhalen. Ik grinnik even en stuur een lachende smiley met een roze hartje terug.

Isabella is mijn beste vriendin van de groep. We zijn allemaal close, maar Isabella ken ik al vanaf mijn geboorte, omdat onze ouders ook vriendinnen waren. Haar aardbeienblonde haar steekt altijd erg af met mijn witte coupe, maar het past wel goed bij de binnenkant van haar hazelgekleurde ogen.

Ik stuur in de groep nog snel een gedag met dat ik mijn ouders ga overhalen en leg mijn telefoon weer naast me neer. De berichten in de andere groep negeer ik, aangezien er nooit wat nuttigs in gezegd wordt. Althans niet op dit tijdstip. Dat zet me aan het denken. Mijn ogen verplaatsen zich naar de zwarte cijfers in het hoekje van het beeldscherm van mijn computer. Mijn maag knort, alsof het al weet hoe laat het is. Ik loop mijn kamer uit richting het trappenhuis. Even twijfel ik of ik over de gouden reling naar beneden moet glijden of gewoon netjes de treden af moet lopen, maar aangezien mijn ouders thuis zijn, besluit ik om maar de treden af te lopen.