Mijn droomprins

Brady

Het is ochtend en ik heb de bediendes gevraagd of ze me niet wilde storen deze morgen, zodat ik me in alle rust kan voorbereiden op mijn eerste schooldag op een publieke school. Ik kijk naar de kleding, die een van de kamermeisjes gisteravond heeft klaargelegd voor me om aan te trekken. Een grijze pantalon is over de stoffen stoel gelegd, die in mijn kast te vinden is, met erboven op een simpel wit shirt. Ze heeft nog een blazer opgehangen aan de haakjes, waar normaal mijn ochtendjassen aanhangen. Op de blazer zit een embleem geborduurd. Op dit embleem staan twee pionnen, van een schaakspel, afgebeeld op een boomblad. Ik hoop niet dat dit een schooluniform is, want ondanks dat het iets nieuws is, heb ik iedere dag al een verplichte kleding, die ik moet dragen, en ik had gehoopt op wat vrijheid nu ik hier naartoe mag.

"Vader, moeder," ik neem plaats tegenover mijn moeder aan de eettafel en wacht op het keukenpersoneel tot ze servies voor me neerzetten. "Goedemorgen lieverd, hoe heb je geslapen?" ik schenk een glimlach aan mijn moeder, die me een vragende blik teruggeeft. "Heerlijk danku, jullie ook?" ik kijk van mijn moeder naar mijn vader en zie ze beide knikken, waarna mijn moeder haar aandacht weer richt op het bord voor haar dat is gevuld met twee broodjes met boter en wat fruit. Mijn vader schuift zijn leesbril wat dichter naar zijn hoofd toe en slaat de bladzijde van de nieuwskrant om. 

Ook op zijn bord zijn twee broodjes en wat fruit te vinden, alleen zien deze er nog onaangeraakt uit. Ik bedank de man, die een bord voor mijn neus neerzet en kijk naar het eten wat erop ligt. Twee broodjes bedekt met wat ei en bacon, zijn erop te vinden met ernaast een bakje aardbeien. "Bradinson, we hebben alles geregeld voor dadelijk en we hebben gezorgd voor privacy en hebben je opgegeven als Brady. Is dat goed?" ik kijk dankbaar naar mijn moeder en vraag me af of ze er ook voor gezorgd hebben dat ik in een normale auto wordt vervoerd in plaats van een limousine zoals normaal. "Ik weet wat je denkt en ja we hebben ook gezorgd voor een andere vervoersmiddel," ik geef een glimlach en ga verder met mijn ontbijt.

Henry zit achter het stuur in de zwarte auto. Ik weet dat het een dure auto is, dat zie je aan het uiterlijk, maar veel verstand heb ik er verder niet van. "Henry," Henry geeft me een vragende blik via de spiegel. "Ja, prins Bradinson?" "Ten eerste, noem me alsjeblieft gewoon Brady," ik zie hem een knikje geven. "En vermijd het woord prins," ik kijk even naar de weg waar we op rijden. Het is er druk, maar er is gelukkig geen file te zien. "Denk je dat het leuk is op zo'n school?" in mijn ooghoek zie ik dat Henry me nog een blik geeft, via de spiegel. Hij grinnikt even en neemt dan een afslag van de hoofdweg af. "Je gaat het geweldig vinden, pr-Brady," ik negeer zijn eigen verbetering en geef hem een niet overtuigende glimlach. "Ik hoop het," mompel ik zachtjes en kijk naar het grote gebouw waar we voor stoppen. Ik zie dat Henry aanstalten maakt om uit te stappen, maar ik houd hem tegen. "Henry, je kunt wel blijven zitten, ik vind het wel," Henry draait zich ongemakkelijk om in de autostoel en kijkt me vragend aan. "Bent u zeker, prins Brady?" ik geef een knikje en grijp de deurklink stevig beet.

"Vergeet uw rugzak niet uit de achterbak te halen," zegt hij nog voor ik het portier open en de zwarte auto uitstap. Het gehele plein is gevuld met leerlingen, waarvan de meeste me vragend aanstaren. Ik laat een genietende zucht uit mijn mond ontsnappen en gooi het portier achter me dicht. Even staar ik naar het zwarte gebouw voor me en been richting de achterbak, waar ik de zwarte rugzak uithaal. "Brady?" Henry steekt zijn hoofd even uit het raampje van zijn portier en geeft me een vragende blik. Ik loop langs de zijkant van de auto en leun met mijn armen op het open raam. "Zal ik u ophalen straks?" ik denk even na voor ik antwoord geef. "Nee, neem de middag maar vrij. Ga lekker de stad in ofzo. Ik zie je om vier uur wel thuis," hij geeft een knikje en legt dan zijn hand op mijn schouder.

"Succes, prins Brady," zegt hij, waarna ik mijn armen van de auto afhaal. Ik kijk toe hoe de zwarte auto het plein verlaat en draai me om naar de hoofdingang, wanneer hij uit het zicht is verdwenen. "Je kunt het," zeg ik tegen mezelf en open de deur. Een geur van frisse dennenbomen en broodjes drinkt mijn neus binnen. Met een zachte klap valt de deur achter me dicht en ik moet een stap naar voren zetten, om te voorkomen dat de deur mij raakt.