Mijn droomprins

Brady

Ik kijk uit het raam van de zwarte Mercedes van Erik. Ik wilde Alison eigenlijk vragen of ze me even een rondleiding door de school kon laten zien, zodat ik morgen niet hoef te zoeken naar het lokaal. Maar dat plan is goed mislukt. De twee jongens op de achterbank hebben een gesprek over de aankomende wedstrijd die het rugbyteam moet spelen tegen de school in het dorp hierlangs. Jackson en Noah heten ze. Het waren dezelfde jongens die de tweede les achter ons zijn gaan zitten. Blijkbaar zijn het de beste vrienden van Erik en zitten ze samen in het rugbyteam. Erik stond erop dat ik zijn vrienden ontmoette en vond dit een ideale gelegenheid. Ik vind het alleen een vreemde gedachte dat Erik wist dat Alison en Isa naar de Starbucks zouden gaan, maar aan de andere kant is het Erik en wat ik nu al van verhalen heb gehoord is hij vaak de eerste die het afweet van roddels en geruchten.

"Wat denk jij ervan Brady?" ik kijk om en zie drie paar ogen mijn kant op staan. Ik heb gemist wat er is gezegd, dus haal ik maar mijn schouders op. "Ik denk van wel," zeg ik maar hopend dat dit een goed antwoord is. Te zien aan de reactie van Jackson is het inderdaad een goed antwoord. Hij slaat met zijn vuist tegen de schouder van Noah en zegt daarbij : "Ik zei het toch," Noah gooit zijn handen in de lucht en geeft een onschuldige blik. "Oké oké, jullie mogen dan wel het vertrouwen hebben dat we gaan winnen, maar ik denk nog steeds van niet," ik zie dat Erik zijn ogen rolt en een blik werpt in de spiegel, die in het midden van het plafond tegen de voorruit hangt. "Zijn ze zo goed dan?" vraag ik doelend op het rugbyteam van het andere dorp. Noah zet grote ogen op en beweegt langzaam zijn hoofd naar boven en beneden.

"Ohja," hoor ik Jackson dan ook langzaam zeggen. "We moeten gewoon nog iets harder trainen en dan komen we er wel," zodra hij de motiverende woorden uitgesproken heeft, geeft hij een nadenkende blik mijn richting op. "Kan jij niet toevallig heel goed rugby spelen?" mijn mond valt open van verbazing. Wat moet ik hier nu op antwoorden. "Uhm, ik denk het niet eigenlijk?" zeg ik dan ook meer als een vraag, omdat ik geen idee heb van ook maar een spelregel in het rugby regelement. "Ken je de regels?" vraagt Jackson en steekt zijn hoofd tussen de twee voorstoelen. Ik kijk hem aan en een frons ontstaan op mijn voorhoofd.

"Nee," een peinzende blik laat mijn spijt ervoor zien en ik haal mijn schouders op met een kleine glimlach. "We kunnen het je leren als je wilt?" Noah haalt zijn ogen van zijn oude klaptelefoon af en trekt Jackson terug op de achterbank. "Uhm-" voor ik antwoord kan geven, onderbreekt Erik mijn zin. "Dat is een goed idee Noah," vragend kijkt hij mijn kant op. "Wat denk je ervan? Moet ik even met de coach gaan praten?" even wend ik mijn blik naar de digitale klok op het dashboard. Nadenkend bijt ik op de hoek van mijn lip, voor ik een antwoord geef, die mijn vader vast niet gaat waarderen. 

"Ja, ik denk dat dat wel leuk kan worden," Jackson klapt enthousiast in zijn handen en ik hoor het geluid van Noah zijn telefoon, die dichtklapt. "Geweldig," mijn blik glijdt naar de langsrazende huizen aan de zijkant van de weg. "Morgen is het trainen, je kunt vast een keer meedoen, voordat ik met coach heb gesproken," ik haal mijn schouders op en geef een blik die instemt aan Erik, die zijn blik afwisselt tussen mij en de weg voor ons.

"Brady wat wil jij?" Jackson geeft me een vragende blik, terwijl hij naar zijn portemonnee zoekt in zijn rugzak. "Uhm, doe maar een vanille coffee?" hij geeft een knikje en loopt samen met Noah naar de bar. Ik zie Erik het kleine restaurantje doorkijken op zoek naar Alison en Isa. Ik zie de twee meiden achterin de hoek zitten aan een tafel voor vier personen. Wijzend naar de twee tik ik Erik aan op zijn schouder. Ik geef een knikje in de richting, wanneer hij me niet begrijpt. "Hey meiden," Alison en Isa kijken beide op en Alison haalt haar tas van de stoel naast haar, waar ik op plaatsneem. Een zacht bedankje verlaat mijn lippen en ik geef een glimlach.

"Wij hebben elkaar nog niet officieel ontmoet," ik kijk naar het roodblond harige meisje, die haar hand boven de tafel brengt, waardoor ze bijna haar kopje koffie omstoot. Twijfelend pak ik haar hand vast en schud hem stevig. "Isabella," het was dus blijkbaar geen Isa. "Maar iedereen noemt me Isa," ze geeft een glimlach en wacht netjes met mijn hand los te laten tot ik mijn naam heb gezegd. Ze draait zich direct om naar Erik en geeft hem een vragende blik. "Dus?" een van haar wenkbrauwen tilt ze op en haar mond vormt zich tot een grijns.