Mijn droomprins

Alison

"Oh mijn god, je raad nooit wat er gebeurd is," ik kijk naar Isabella en ga zitten op het bankje in het raam. "Je hebt alcohol gedronken?" Isabella gaat op de rand van het bed zitten en wiebelt met haar wenkbrauwen. Een vragende blik verschijnt op mijn gezicht. "Nee, wel ja maar," ik schud mijn hoofd en frons naar Isabella, die een van haar wenkbrauwen optrekt. "Wat is het nou?" "Ik heb een slok champagne op, maar dat is niet mijn punt," Isabella maakt een wuivend gebaar, die zegt dat ik door moet gaan. "Ik heb bijna een jongen gekust," Isabellas mond valt open en haar ogen worden groot, terwijl ze opspringt en langs me gaat zitten. "Nee, meen je die?" ik knik en bijt op mijn onderlip. 

"En raad eens met wie," Isabella gaat met haar hand door haar haren en blaast haar wangen bol. "Brady," het enthousiasme spat van haar antwoord af, waardoor ik in de lach schiet. "Nee, de kroonprins," ze rolt met haar ogen en kijkt me daarna verontwaardigd aan. "Ja en ik heb gisteren met obama gekletst," antwoord ze sarcastisch en trekt haar wenkbrauwen op. "Ik ben serieus," zeg ik en vertel wat er net is gebeurd,"

Het hele verhaal heeft Isabella met haar mond open geluisterd. Haar ongelovige blik zei veel, maar ik weet dat ze het gelooft. Regel drie van Girlcode.

Liegen en bedriegen wordt niet getolereerd.

Dat doen we dus ook niet en dat weet ze. "Goed, maar wie is die mysterieuze prins en waarom is hij niet bekend?" ik haal. Mijn schouders op en draai mijn armbandje om mijn pols. "Voor we verder praten ga ik deze jurk uitdoen, want deze zit erg ongemakkelijk," Isabella lacht en maakt een wuivend gebaar. Het is laat, mijn ouders liggen al op bed, maar ik moest mijn verhaal even kwijt aan Isabella. Ik wist dat we daar morgen niet echt de tijd voor zouden hebben en ik zou er geen dag mee kunnen rondlopen zonder te vertellen. Daarom is Isabella via de boom tussen onze kamers, naar de mijne gekomen, na haar duidelijk te hebben gemaakt dat het belangrijk is. Ik ontdoe mezelf van de zware jurk en schop de schoenen in de hoek van mijn kast.

"Hij was leuk Isabella," zeg ik wanhopig, terwijl ik in de spiegel toekijk hoe ze elk bloemetje uit de vlecht haalt en op mijn kaptafel neerlegt. "Ik weet het Al, maar ik denk dat je hem niet zo snel meer zal zien," ze legt het laatste bloemetje neer en gaat op de rand van het bed zitten. Ik draai me om op de kruk en trek mijn knieën op, waar ik met mijn armen op leun. "Of je moet hem op gaan zoeken?" ik haal mijn hoofd van mijn armen en kijk sarcastisch haar richting op. "Ja tuurlijk, ik ga even op bezoek bij de koning en koningin. Lijkt me een slim plan Isabella," Isabella geef een sarcastische lach. 

"Ja dat bedoel ik toch ook helemaal niet," vragend kijk ik haar aan. Soms begrijp ik echt niet zo goed wat ze nu wil zeggen. "Wat bedoel je dan, want dat was wel exact wat je zei," ze rolt haar ogen en loopt naar mijn bureau, waar ze een stuk papier uit de lade haalt. "Schrijf een brief," ik kijk haar aan alsof ze zojuist haar verstand heeft verloren en leg mijn hand op haar schouder, terwijl ik haar diep in haar ogen aankijk. "Ben je gevallen, moet je naar het ziekenhuis?" ze rolt weer met haar ogen en slaat de hand van haar schouder af, terwijl ze met haar andere hand het papier mijn richting in schuift. 

"Schrijf een brief. Vraag of jullie nog eens af kunnen spreken en voilà, voor je het weet ben je de toekomstige koningin van Flaerendom," overwegend of het wel zo'n goed idee is, kijk ik naar Isabella en het papier waar ze nog steeds op leunt. Een zucht verlaat mijn lippen, voor ik Isabella naar het raam duw. "Ik zal erover nadenken, nou hop hop slapen jij," met een lach zwaait ze nog even voor ze op de tak springt richting haar eigen kamer. Ik ga zitten op mijn bed en kijk naar het witte blad dat op mijn bureau ligt. Door het briesje dat de kamer binnenkomt via het openstaande raam, wappert het blaadje af en toe op en neer. Begrijp me niet verkeerd het is een goed idee, maar er kunnen zoveel nadelen aanzitten. 

Een kreun verlaat mijn lippen en met een plof laat ik mezelf achterover op het bed vallen. Ik kijk naar het plafond, dat zo nu en dan verlicht wordt door een langsrijdende auto en de lantaarns langs de weg. Ik probeer mijn ogen te sluiten, maar het voelt alsof ze naar het witte blaadje getrokken worden. Ik ga gefrustreerd weer rechtop zitten en kijk naar het blad, dat nog steeds wat op en neer wappert. "Wat is jouw probleem," zeg ik tegen niemand in het bijzonder en loop naar mijn bureau. Ik gooi mijn hoofd in mijn nek en zet een pen op het blad.