Mijn droomprins

Brady

Ik wrijf mijn plakkerige handen over de rode pantalon. Een bladreliëf is met een velvet stofje in het pak gedrukt. De rest is van een katoen zijden geweven stofje dat glimt door de zonnestralen, die door de wolken schijnen. Mijn ogen gaan over mijn outfit, via de spiegel. De witte stropdas zit een beetje scheef en de punten van de donker blauwe lakschoenen zijn wat zwart van het vuil. Een zucht verlaat mijn lippen, terwijl ik mijn stropdas recht trek. 

"Prins Bradinson, bent u gereed voor vertrek?" kort blik ik naar de deur, waar Henry met zijn handen over elkaar gevouwen tegen aanleunt. Voor ik een knikje geef naar de persoonlijke dienstbode, kijk ik nog een laatste keer naar mezelf in de spiegel. Een klein schietgebedje gaat door mijn hoofd, wanneer mijn ogen naar het plafond richten en ik mijn rug recht. 

Langs Henry loop ik de deur uit. Mijn ouders staan al netjes naast elkaar bij de hoofdingang te wachten. Mijn ogen glijden over hun outfit, die zoals gewoonlijk in de kleuren van het koninkrijk is. Mijn vader heeft zijn gouden pak, met een zwart bladreliëf voor speciale gelegenheden uit de kast getrokken en mijn moeder draagt een rode lange jurk.

Haar haren zit in een nette knot en een gouden bloemenspelt houdt haar haren bijeen. Een wit gouden ketting met robijnen vult de lege huid, die haar lage hals toont en de gouden hakken klinken luid op de tegels. Mijn ogen glijden even over mijn witte schoenen, voor ik de laatste treden afstap. 

"Bradinson," ik geef mijn ouders een knikje en kijk toe hoe ze achter twee wachters de deur uitlopen. Met mijn blik gericht op het horloge om mijn pols, loop ik mijn ouders achterna naar de witte wagen. Henry en twee van mijn ouders wachters stappen na ons de wagen in.

Ik duw het vitrage een klein stukje opzij en blik naar het volle plein. Mijn ouders hebben een gesprek met de burgemeester in de kamer hiernaast, terwijl ik wat geniet van de koele ijskoffie die me ingeschonken is. De fontein in het midden van het plein is bedekt met vogels en vele jongeren, die naar de toespraak komen kijken. 

Aan de zijkanten zijn een aantal kraampjes uitgestald, die voedings- en handelswaar verkopen. Mijn ogen glijden over de jongeren, waarvan ik er een paar grof herken van Chesswood High. Ik neem de laatste slok van de koffie met karnemelk en half gesmolten ijsblokjes, waarna ik mijn hand van het gordijn afhaal en me terug naar de kamer toedraai. Het gordijn stuitert wat op en neer, voor het stil hangt op de plek waar het eerst ook hing. 

Mijn ogen glijden naar de eiken tafel waar acht stoelen aan staan. Een paar bladeren liggen erboven op. Een daarvan is een noodgevallen routekaart en een andere is een lijst met personeel. De rest van de ruimte is simpel ingericht. Grijze dikke gordijnen. Spotlichten. Een bruine ladekast met een vaas zonnebloemen erboven op. En aan de muur hangt een groot scherm met een projector. 

De dubbele klapdeuren worden door twee medewerkers open geslagen en mijn ouders lopen de kamer in gevolgd door de burgemeester en de twee wachters. Ik kijk even naar Henry, die me vanuit een van de stoelen terug aankijkt. Als mijn ouders aanstalten maken te gaan zitten, staat hij direct op en strijkt zijn pinguïn pak recht, voor hij een buiging maakt en wat aan de kant gaat staan. 

"Kan ik nog wat te drinken voor u inschenken?" de burgemeester loopt naar een kar bij de deur, waar wat glazen en waterkannen op staan. "Graag," ik knik even naar de man met een glimlach en bekijk zijn grijze pak. Aan zijn houding kan je duidelijk zien dat deze man vaker in een pak rondloopt dan gewone kleding en zijn grijze schoenen hebben dan ook geen enkele modderspetter.

"Bedankt," ik neem het vierkante glas water van hem over en kijk toe hoe hij naar mijn ouders beent. Hij neemt plaats aan een van de stoelen tegenover die van mijn ouders en reikt naar de bladeren. "Okey, om nog even alles op een rijtje te zetten mocht er een ongeval gebeuren," het blaadje met de noodroute ligt in zijn hand en legt hem voor mijn ouders op de tafel.