Mijn droomprins

Brady

"Smakelijk," de keukenhulp verlaat de eetkamer met de zilveren schalen en laten mij en mijn ouders alleen achter. Op het bord voor me ligt een stuk steak met erwten en wat gegratineerde aardappels. "Hoe was je eerste schooldag jongen?" mijn vader stopt een stukje vlees in zijn mond en geeft me een vragende blik. Hij heeft een wit servet, bedrukt met een bloem aan de onderkant, schuin in zijn bloes gestopt en veegt daarmee zijn mond af. "Zeer leerzaam," antwoord ik met alle vreemde gebeurtenissen weglatend. "Mooi zo," antwoordt hij terug en neemt nog een hap van het voorgeschotelde vlees. Mijn ouders zijn niet van de gezellige diners waar gepraat wordt over hoe de dag is verlopen. Ik vind het dan ook geen probleem dat de rest van het eten in stilte wordt opgegeten.

Met mijn voeten omhuld in de wollen sloffen, loop ik stil de trap af. Het is rond elf uur in de avond en mijn hersenen willen niet in slaap vallen. Toen ik net een uil buiten hoorde, ben ik mijn bed uitgestapt en de kamer uitgelopen. Mijn gedachte gaan naar warme melk met wat koekjes en de keuken zal nu vast wel niemand zijn die me tegen gaat houden. Als ik bij de keuken aankom, zie ik een gedimd licht onder de deur vandaan komen, wat me dan ook een beetje verbaasd. Ik open de houten deur en zie de keuken vol liggen met fruit en taartjes. Pakken bloem staan verdeeld over het keuken blad en houten stokjes staan in vazen op de eiken tafel. Ik schrik van Dalia, als ze achter de ovens vandaan opspringt. 

"Wow," Dalia laat van schrik de ijzeren bakplaat vallen, die ze in haar hand had. "Shit," snel gooit ze de ovenwanten uit op de tafel en raapt alle nog niet gebroken koekjes op van de vloer, die ze op de ijzeren plaat teruglegt. "Het spijt me," zeg ik verontschuldigend en pak een bezem uit de voorraadkast. "Het geeft niets, prins Bradinson. Kan ik u ergens mee helpen?" de prins en de u spreekt ze plagend uit, aangezien ze weet dat ze buiten werkuren je mag zeggen. 

"Ik kwam eigenlijk voor wat warme melk en koekjes, maar wat doe jij hier nog zo laat?" mijn hand reikt naar een gebroken chocoladekoekje, dat op de grond ligt en de geur die ervan af komt, laat me moeite doen om geen hap te nemen. "Deze kun je niet meer eten, denk ik," ze gooit de plaat met een klap op de tafel en zucht erbij, waarna ze naar de aanrecht loopt en een pak bloem in een kom leeggooit. "Morgen is het grote feest van de koning," vragend spreekt ze de zin uit, alsof ze me eraan wil laten herinneren. Ik had er ook niet meer aan gedacht, dat het bal morgen plaatsvindt. Ik knik langzaam en kijk dan de keuken rond. De muren zijn bedekt met wit poeder, waarschijnlijk van het bloem en hier en daar zijn wat chocoladespetter te zien. "Waar is Jacques?" de vader van Dalia is al een lange tijd onze vaste kok. "Papa had geen zin meer en hij wilde liever ook niet dat ik bleef, maar ik vond het niet zo erg," ik knik begrijpend en doop mijn vinger in de kom, waar Dalia het deeg aan het mengen is. 

"Hey," ze slaat op mijn hand en lacht erbij. "Niet van de koning snoepen," ik rol mijn ogen en loop naar de metalen plaat, die nog op de tafel ligt. Ik pak een half afgebroken koekje en neem er een hap van. "Je weet dat de vloer hier niet al te schoon is toch?" Dalia krapt met haar hand de achterkant van haar hoofd, waardoor een paar haren losschieten uit de staart, die ze op het hoogst van haar hoofd heeft vastgebonden. Ik haal mijn schouders op en antwoord dat de schoonmakers vanmiddag zijn geweest. Een paar seconde is het stil.

"Zal ik je anders helpen? Ik kan toch niet slapen," ondertussen pak ik een glas, dat ik vul met wat water. "Kun jij koken dan?" de spatel, waarmee ze aan het roeren was in het mengsel, blijft stil hangen en verbaasd kijkt ze mijn kant op. Ik neem verontwaardigd een teug lucht en leg daarbij mijn hand op mijn hart. "Nou en ik nog wel aardig zijn en mezelf aanbieden om te helpen. Dan niet," ik neem een slok van het water en trek mijn wenkbrauwen naar haar op, waarna ik langzaam de keuken verlaat met een grijns. Ik weet dat ze nog voor ik de deuropening bereik mijn naam gaat zeggen en diep gaat zuchten om me terug te roepen en in te stemmen dat ik kan helpen. Ik kan totaal niet bakken, maar dat moet ze me dan maar leren.