𝗕𝗮𝗱 𝗟𝗶𝗳𝗲™

#37

Ο πατέρας μου ειρθε από την δουλειά του, από την καινούργια δουλειά εδώ και 10 λεπτά.

Με το που μπήκε σπίτι αμέσως μπήκε στο δωμάτιο του.

Η Άννα μπήκε μέσα αλλά την έδιωξε και κλείδωσε την πόρτα του δωματίου.

Κάτι γίνεται.

Η Άννα στέκεται στην πόρτα και του φωνάζει.

"Αριστοτεληη τωραα άνοιξε την πόρτα"

"Τι κανειιςς εκειι"

"Τώρα άνοιξε την" του φωνάζει αλλά δεν ακούγεται καν η φωνή του.

Ξεκλειδώνει την πόρτα και στο χέρι του κρατάει μια μαύρη τσάντα.

"Αγάπη μου που πας?" Λέει η Άννα καθώς κοιτάει την τσάντα του

"Θα έρθω σε δύο μέρες" τις απαντάει και κατευθύνετε με γρήγορα βήματα προς την πόρτα

Αυτό ήταν?

Τι έγινε μόλις τώρα?

Η Άννα αμέσως μπήκε στο δωμάτιο τής και έκλεισε την πόρτα δυνατά.

What the fuck?

Έκατσα στο καναπέ και επεξεργαζομουν τι έγινε μόλις τώρα.

Τι σκατα?

Έφυγε?

Μας παράτησε?

Που πάει για δύο μέρες?

Η Άννα βγενει απτό δωματιο της και έρχεται προς εμένα.

"Τι καλέ? Θα κλάψεις για τον πατέρα σουυυ?" Λέει με τη τσιριχτή της φωνή

"Τι θες τώρα?" Τις λέω

Δεν απάντησε, με κοίταξε από κάτω εως πάνω με ένα χαμόγελο και έφυγε και αυτή.

Που πάει και αυτή τέτοια ώρα?

Έχασα επεισόδια?

Πάω στο δωμάτιο μου και ξαπλώνω στο κρεβάτι.

Βάζω τα χέρια μου μπροστά απτό πρόσωπο μου και αρχίζουν να κυλάνε τα δακρυα μου.

Πραγματικά δεν ξέρω γιατί.

Ο ένας παρατάει τον άλλον.

Νιωθω τόσο άσχημα.

Σκουπίζω τα δάκρυα μου γρήγορα σικωνομαι και βάζω τα παπούτσια μου.

Βγενω απτό παράθυρο, το έχω συνηθίσει.

Ξέρω δεν είναι τώρα αναγκαστικό να βγενω απτό παράθυρο..αλλά ήταν ποιο κοντά.

Αμέσως πάω στη γνωστή παραλία που πάω πάντα.

Δεν ξέρει τι έχει εκεί αλλά μαρεσει.