𝗕𝗮𝗱 𝗟𝗶𝗳𝗲™

#40

Μόλις φόρεσα τα παπούτσια μου και κατευθύνομαι προς το χολ που υποθέτω ότι εκεί θα είναι ο Δημήτρης.

Τον είδα να φοράει την μπλούζα του.

"Καλημεραα" είπε και γύρισε προς το μέρος μου καθώς φόρεσε τη μπλούζα του

"Γεια" του απαντάω και πάω κοντά του "εε μπορείς..να με πας σπίτι?" Τον ρώτησα κοιταζωντας τον στα μάτια

"Ναι νταξει..αλλά θέλω να σου μιλήσω για κάτι..για αυτό κάτσε 5 λεπτά μαζί μου στο καναπέ" λέει και συγχρόνως κάθετε κάτω

"Ακούω" του απαντάω και κάθομαι και γω

"Μήπως έχεις κάνα πρόβλημα?, Αν μπορώ ..να σε βοηθήσω..έτσι στο άκυρο ερχεσε σπίτι μου, χωρίς παρεξηγήσει δεν έχω πρόβλημα..και μου ζητάς να σου δώσω ναρκωτικά, ξέρω δεν γνωριζόμαστε καλά αλλά από την στιγμή που έρχεσε σπίτι μου έτσι στο άκυρο δεν μπορώ να μη σε ρωτήσω τι γίνεται.." μου λέει σοβαρός

"Συγγνώμη αν σε ενοχλώ..δεν ξανά έρχομαι" του απαντάω με σκιμμενο κεφάλι

"Δεν με ενοχλείς ρε αφροδίτη..ακούς τι σου λέω?, Γιατί ηθελες εχθές κοκαΐνη..τι γίνεται? Αν έχεις κάποιο πρόβλημα να σε βοηθήσω με κάποιο τρόπο" μου λέει

"Δεν μπορείς να με βοηθήσεις" του απαντάω και σικωνομαι

"Αφροδιτηη δεν γίνεται να έρχεσε σπίτι μου και να μη μου λες τι γίνεται! " Λέει κάπως φωναχτά

"Δεν γίνεται να σου πω..καταλαβετο, δεν μπορείς να με βοηθήσεις" του απαντάω κοιτώντας τον στα μάτια

"Και η λύση είναι να περνεις κοκαΐνη?" Μου απαντάει και σικωνετε

"Ναι, γιατί αυτό με κάνει να αισθάνομαι χαρούμενη " του απαντάω δυνατά

"Μην λες μαλακίες, κάνεις κακό στον εαυτό σου έτσι! Τι δεν καταλαβαίνεις?" Λέει και έρχεται ποιο κοντά μου

"Σε παρακαλώ πήγενε με σπίτι" του λέω και κάνω ένα βήμα πίσω

Με κοιτάζει κάπως νευριασμένος και ύστερα κατευθύνετε  προς το μικρό ντουλαπακι που είναι τα κλειδιά απτην μηχανή του.

"Πάμε" λέει και ανοίγει την πόρτα

[...]

Μόλις μπήκα στο σπίτι και όλα είναι υσηχα.

Η Άννα πάλι κάπου έξω ενώ ο πατέρας μου στην υποτιθέμενη "δουλειά" του που κανείς δεν ξέρει πότε θα γυρίσει.

Δεν θα πω ψέματα, δεν με ενοχλεί που δεν είναι σπίτι.

Ίσα ίσα χερομαι που δεν ακούω την φωνη τού..αλλά μου φενετε λίγο παράξενο κάπως.