𝗕𝗮𝗱 𝗟𝗶𝗳𝗲™

#68

Αφροδίτη'ς ποβ

Ξυπνάω νωρίς κατά τις 7:30 , ναι λες και κοιμήθηκα καθόλου αλλά τέλος πάντων.

Όλο σκεφτόμουν το χθεσινό περιστατικό με τον Κώστα και τον Γιάννη και γενικώς λες και μπορώ να κοιμηθώ καλά με αυτά που έγινε, τέλος πάντων θα σηκωθώ για να πάω στην αστυνομία.

Αφού σηκώθηκα σιγά σιγά, προσπαθοντας να μην  ξυπνήσω την έλη πήγα αμέσως στο μπάνιο για να ετοιμαστώ.

Βέβαια, πρόσεχα να μην ξυπνήσω ούτε τους γονείς τις. Ο πατέρας τις σηκώνετε 8 η ώρα για την δουλειά ενώ τώρα 7:30, ουφ.

Αφού βγήκα απτό μπάνιο ξανά πήγα στο δωμάτιο της ελης έβαλα τα παπούτσια μου στα γρήγορα, την κοίταξα για τελευταία φορά και βγήκα σιγά, σιγά απτό δωμάτιο της.

Τι ωραία είναι όταν κοιμάται, και πόσο υσηχα κοιμάται. Μακάρι να μπορούσα να είχα και εγώ την υσηχια της.

Κατεβενω σιγα, σιγά τα σκαλοπάτια και βγαίνω κατευθείαν απτην πόρτα. Μακάρι να μην έκανα θόρυβο.

Βγήκα έξω και ήταν τόσο όμορφα και υσηχα όλα, φενοταν το ηλιοβασίλεμα. Τι ωραίο.

Άρχισα να περπατάω προς το αστυνομικό τμήμα, είναι λίγο μακρυά αλλά νταξει για αυτό σηκώθηκα νωρίς.
Έτσι κι αλλιώς δεν θέλω να μπλέξω κανέναν από την οικογένεια της Νεφέλης , ούτε την νεφελη δεν θέλω να μπλέξω.

Δεν θέλω να τους κάνουν και σε αυτούς κακό οι βλάκες.

Καθώς περπατούσα και ειμουν χαμένη μέσ' στις σκέψεις μου κάποιος με σηκώνει σε ντε τε και με βάζει στους ώμους τους , μέχρι κιόλας να καταλάβω τι ακριβώς έγινε ήδη βρισκόμουν μέσα στο αμάξι.

Αχ, κατάλαβα κιόλας ποιοι είναι.
Ναι, οι βλάκες.

με έβαλαν πίσω στα καθίσματα και στην δεξιά μεριά ήταν ο Κώστας που με πείρε στην αριστερή..ο Δημήτρης και ο οδηγός ο Γιάννης.

Μόνο τους κοιτούσα χωρίς να τους πω την παραμικρή λέξη. Δεν είχε σημασία να γκαριζω σαν τρελή για βοήθεια η για να με αφήσουν, αφού δεν θα το έκαναν και δεν έχει ποιος να με βοηθήσει.

Καθόμουν στην μέση γεμάτη νεύρα πρωινιατικα, δεν θέλω να τους μιλήσω καν ούτε να τους βλέπω κιόλας. Μα καλά πόσο χαζοί είναι?, Και καλά τώρα με απήγαγαν για να μην πω τίποτα στην αστυνομία? Ότι να ναι.

Νομίζουν ότι μπορουν να κάνουν ότι θέλουν. Ποιοι νομίζουν ότι είναι.

Κανένας δεν λέει τίποτα, απλά καθόμαστε χωρίς κανένας να βγάλει κιχ.
Όπως και να το λένε.