𝗕𝗮𝗱 𝗟𝗶𝗳𝗲™

#66

Αφροδίτης ποβ

Μόλις κατέβηκα από το λεωφορείο και αρχησα να περπατάω αμέσως προς την περιοχή της Νεφέλης που μένει, όσο περπατούσα οι αναμνήσεις αμέσως εμφανίστηκαν στο κεφάλι μου.

Πόσο πολύ μου έλειψε αυτή η περιοχή..πόσο πολύ..

Όταν βγαίναμε έξω με την Νεφέλη και κάναμε βλακείες, όταν πηγεναμε στο αγαπημένο μας μερος, σε εκείνη την παραλία..πόσο ωραία ήταν.

Μετά από 10λεπτα περίπου έφτασα στο σπίτι της Νεφέλης και στεκομουν μπροστά από την πόρτα. Πως θα τις τα πω όλα..πως.. ουυφ.

Περνώ μια βαθιά ανάσα και χτυπάω την πόρτα δύο φορές. Μέσα σε κάτι δευτερόλεπτα μου ανοίγει την πόρτα η κ. Μαρία- η οικιακή βοηθός-.

Με το που με βλέπει αμέσως μου χαμογελάει και με αγκαλιάζει. Πόσο καιρό έχω να την δω και αυτήν.

"Αφροδίτηη που χάθηκες μικρή μου, είσαι καλά?, Πως και από εδώ?" Αμέσως με βομβαρδίζει με ερωτήσεις

"Νν..ναι καλά είμαι " τις λέω προσπαθώντας να μην κλάψω και βάζω ένα ψεύτικο χαμόγελο στα χείλη μου

Μου κάνει χώρο για να μπω μέσα, και αφού μπενω αμέσως αντικρίζω μια Νεφέλη μπροστά μου.

Αμέσως πάω και την αγκαλιάζω και αυτή το ίδιο, μου έλειψε τόσο πολύ..

"Μας θυμήθηκες μωρή " μου λέει καθώς χαμογελάει

"Έχω τόσα να σου πω.." τις λέω με σιγανή φωνή

"Πάμε στο δωμάτιο μου" μου λέει καθώς με τραβάει απτό χέρι

Αφού ανεβενουμε τα σκαλιά και πάμε στο δωμάτιο της, κλείνει την πόρτα καθόμαστε στο κρεβάτι τής και μου χαμογελάει.

Γλυκούλα.

"Μας ξέχασες" μου λέει

"Νεφέλη, θέλω να σου πω κάτι σοβαρό" τις λέω

"Ωωχ" μου λέει καθώς φεύγει το χαμόγελο απτά χείλη της

"Θα σου τα πω οοολα από την αρχή αλλά μην με διακόψεις" τις λέω

"Καλά, Καλά για πες.. ελπίζω να μην είναι κάτι πολύ σοβαρό" μου λέει

"....." Μου πείρε μια ώρα να τις πω τι έχει γίνει αυτές τις μέρες με εμένα, από την απαγωγή μου μέχρι και τη..και την δολοφονία του πατέρα μου κλαίγοντας

Ενώ η Νεφέλη είχε βάλει τα χέρια της μπροστά από το στόμα της και τα μάτια τής ήταν ελάχιστα δακρυσμενα..