𝗕𝗮𝗱 𝗟𝗶𝗳𝗲™

#67

Κωσταντίνος ποβ

Είμαστε με τα παιδιά στην αποθήκη και περίπου έχει νυχτώσει, ετοιμαζόμαστε για να πάμε στο σπίτι της Νεφέλης.

Βέβαια δεν θα πάμε και όλοι μας γιατί αν πάμε όλοι.. τρίτος παγκόσμιος πόλεμος, ουυ αν μας πιάσουν και οι γονείς της Νεφέλης...

Θα πάω εγώ και ο Γιάννης.

Βγαίνουμε απτην αποθήκη κατευθυνομαστε προς το αμάξι του Γιάννη, μπαίνουμε μέσα και με κοιτάει..κάπως περίεργα.

"Γιάννη είσαι καλά?" Τον ρωτάω ήσυχα

"Μαλακα είμαι χάλια, ανχωνομαι τόσο πολύ η ελευθερία μας εξαρτάται από ένα 16χρονο κοπέλι ουυφ" λέει και ξεφυσαει

"Έλα μην το σκέφτεσαι, ας πάμε γρήγορα και ας γίνει ότι γίνει " του λέω καθώς βάζω την ζώνη μου

Αφροδίτης ποβ

Μόλις ξύπνησα και καταλαβενω ότι έχει νυχτώσει, καλά πόσες ώρες παίζει να κοιμήθηκα...

Που είναι η Νεφέλη..

Σηκώνομαι απτό κρεβάτι και κατευθύνομαι προς το παράθυρο, το ανοίγω και περνω μια βαθιά ανάσα κλείνοντας τα μάτια μου.

Ούτε εγώ η ίδια ποια δεν ξέρω πως νιώθω.

Ανοίγω τα μάτια μου και κοιτάζω πάνω..προς τον ουρανό ενώ σκέφτομαι τον πατέρα μου.
Ουυφ.

Αρχίζουν και κυλάνε τα δάκρυα μου ξανά, αμέσως τα σκουπίζω και κλίνω το παράθυρο.

Κάθομαι πάνω στην καρέκλα του γραφείου με σκιμμενο κεφάλι και σκέφτομαι τι θα κάνω. Δεν μπορώ να ζήσω ετσι, απλά δεν μπορώ.

Νιώθω άβολα που θα ζω στο σπίτι της κολλητής μου, νιώθω άβολα για τους γονείς της. Είναι..είναι σαν να τους ενοχλώ, πφφ.

Κάποιος ανοίγει την πόρτα και βλέπω την Νεφέλη με τον πατέρα της να μπαίνουν μέσα.

"Αφροδίτη πως είσαι?, Πως νιώθεις?" Με ρωτάει ο πατέρας τής σιγανα

Δεν του απαντάω απλά σηκώνω τους ώμους μου καθώς κοιτάζω προς τα κάτω.

"Μαλισσταα, εεμ μόλις γύρισα απτό αστυνομικό τμήμα και πίεσα τους αστυνομικούς να λύσουν ποιο γρήγορα το θέμα, ακόμα ψάχνουν τι γίνετε εκεί πέρα" μου λέει καθώς έρχεται κοντά μου

Πάλι δεν του λέω τίποτα απλά κοιτάω προς τα κάτω έτοιμη να κλάψω ξανά.

"Μην ανυσηχεις Αφροδίτη, θα βρούνε ποιος σκότωσε τον πατέρα σου πάντως ξέρουν ότι δεν είναι ο..οο..ένας Καρλίτος νομίζω τον λέγανε?, Κάρλος?..κα..κάτι τέτοιο" μου ξανά λέει προσπαθώντας να με ηρεμήσει