Chapter 1

3.4K 65 1
                                    

"Tita, I'm sorry I was careless" Saad ko na maluha luha dahil sino ba naman ang gagawa ng ikakapahamak niya at ng kanyang buong pamilya. I've been living my normal life for fcking fifteen  years here on earth and in just snap, that normal life was now gone. The valtors knew I was here. And I don't wanna put the lives of many because of me.

"It's no ones fault Stella" Inakbayan ako ni tita at tumungo na kami papunta sa hapagkainan at tumulong na din akong maghanda ng nga pagkain dahil nagugutom na ako at it's already 7:30 P.M.

"Okay lets eat, Stella tawagin mo yung tito mo sa kwarto niya. Kakain na tayo" agad akong tumango at tumungo na ako sa kwarto ni tito. Nadaan ko pa si maurine na naglalaro at pinagsabihan ko na itong kakain na at agad ko naman pinuntahan si tito.

Masagana kaming kumain lahat dahil sino ba naman ang hindi. Ang sarap ng ulam. Nakahanda lang naman sa hapag ay Shrimp, crabs, squid and clams. Pero siyempre luto sila, alangan naman kakain kaming hilaw diba? So ayon habang kumakain kami nag usap usap lang kami. School's stuff and naungkat naman ang nangyari kanina.

Naalala ko naman kung paano umiyak at nasaktan ang mga studyante.

I guess it's time for me to leave

Malungkot akong tumayo and  went to my room. Packing what I need, tita and tito already knew that I am leaving. Si maurine nalang ang hindi alam. Sure akong iiyak yung bubwit na yun. Mamimiss ko sila.

Pababa na ako at handa na akong magpaalam ng makita ko ang walang buhay na katawan ni tito at tita. Diko makita si maurine. At nahahabag akong makita ang walang buhay na katawan nila.

"T-tita!" Sigaw ko at tinungo ang kusina dahil doon ko sila nakita. Nanginginig ako dahil diko alam kung ano ang gagawin ko. I felt the chils and my body is trembling. I can't believe why did this happen. My mind is in haywire because they are the only one I got and now they're gone.

Umiyak ako ng umiyak dahil diko alam kung anong gagawin ko. This is the first time I saw a dead body.

I heard a feeble voice. I stood up and follows where's that sound coming from. Mahihinang hikbi ang narinig ko at tinungo ko ang C.r at nakita ko si maurine na pinipilit na hindi lumakas ang iyak. Kinuha ko siya at I hugged her because she's innocent to witnessed this kind of tragedy.

"Ate stella, p-patay na si m-mommy and da-daddy" jusko ang bata pa nito para makaranas ng ganito. Iyak ito ng iyak at namumula na ang kanyang mukha. Siguro kanina pa ito umiiyak.

"Baby, what happen? Tell me and who did this to you and to your parents?" Mahinag saad ko na pinipilit na hindi lumabas ang hikbi pero I failed. I cannot supress what I am feeling right now. Anger, Sadness and Dissappointment. They have been protecting me since I came here.

My anger arises towards the demon who did this to my family. I wanted them to die.

"I don't know them t-tita. They just came here looking for you and t-then..." hindi nito mautloy tuloy dahil siguro natrauma na itong bata. Nakakaawa talaga. Papatayin ko talaga silang lahat.

"Sssh. It's okay baby continue. Tita will protect you" mahinang saad ko at pinapatahan si maurine. Diko rin mapigilang umiyak dahil hindi ko manlang sila naprotektahan.

"T-tita. They came here looking for y-you. And then mommy denied that you are here and they're insisting that you are really here but mommy and daddy tried not to tell them but... b-but they shot my m-mommy. They k-killed my mommy and then daddy. They stab my d-daddy but my d-daddy told me to hide and I did. I d-did" Iyak parin ito ng iyak. Sino ba naman ang matutuwa na makita mong pintay ang magulang mo sa harap mo? I understand maurine and I am happy too. Because of her bravery. Come to think of it. A five year old girl survive this kind of crime. The murderer murdered her parents. It was not easy for here.

The Girl You'll Never KnowTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon