𝚂𝚝𝚊𝚛𝚜𝚝𝚛𝚞𝚌𝚔

Chapter 4

Το ξυπνητήρι μου για ακόμη μια φορά ακούγεται στο δωματιο μου και πετάγομαι πάνω.

Πωπω νιώθω τόσο κουρασμένη. Τι ώρα κοιμήθηκα;
Σίγουρα μετά τις 3 τα ξημερώματα.

Κοιτάζω το κινητό μου και η ώρα είναι 7:30.
Σηκώνομαι και βάζω την στολή μου για να πάω σχολείο. Ρίχνω λίγο κρύο νερό στο πρόσωπο μου και βαζω λίγο λιπ μπαλμ στα χείλια μου γιατί είναι λίγο ξεραμένα.
Ξαφνικά με χτυπάει στο κεφάλι η χθεσινοβραδινή περιπέτεια.
Ανοίγω διάπλατα τα μάτια και βγαίνω από δωμάτιο μου ενώ κατευθύνομαι τρέχοντας προς το γκαράζ.

Ουφ πάλι καλα έφυγε...
Όρεξη είχα να μου φώναζαν οι γονείς μου.
Μπαίνω πάλι μέσα στο σπίτι και εκείνη την ωρα η αδελφή μου κατεβαίνει με μούτρα.
Πιάνει ένα μπουκάλι νερό από το ψυγείο και το πίνει σιγα σιγα χωρίς να με κοίταξει.

"Έχεις κατι;" ρωτάω προβληματισμένη.

"Εγω; Τι να εχω;" κοπαναει το πόδι της νευρικά στο παρκέ πάτωμα.
"Πώς στο καλο όμως γύρισες με τον Yeonjin; Μου είχες πει πως είχε πάει για Bowling" με κοιτάει με μισό μάτι και εγω στην αρχή τα χάνω λίγο.

"Ε απλά τον συνάντησα τυχαία καθώς πηγαινε σπίτι του. Ανάκριση μου κάνεις;" λέω ψιλοεκνευρισμενη.
Εκείνη δεν φαίνεται να το πίστεψε όμως δεν είπε τίποτα.
Σιγά μην της πω ότι γύρισα με τον Jungkook. Πρώτον δεν θα με πιστέψει και δεύτερον δεν θα με πιστέψει.
Λίγα λεπτά αργότερα εκείνη πηγαίνει στην σχολή και εγω στο σχολείο.

"Yuri περίμενε" φωνάζει ο Jackson την ώρα που μπαίνω στον χώρο του σχολείου.
Περπατάμε μαζί μέχρι να βρούμε τους άλλους να κάθονται στο μερος μας.
Τραβάω λίγο τον Yeonjin πέρα ώστε να του μιλήσω.

"Άμα σε ρωτήσει η αδελφή μου τίποτα πες ότι εχθές με γύρισες σπίτι" λέω σχεδόν ψιθυριστά και αρκετά κοντά στο πρόσωπο του.

"Γιατί; Που ήσουν;" ρωτάει

"Απλά πες το. Μόλις τελειώσατε με το Bowling με συναντήσεις τυχαία και γυρίσαμε μαζί!" Λέω επιβλητικά και μετά από λίγο καθόμαστε όλοι μαζί.

[...]

"Επιτέλους σπιτι" λέω στον εαυτό μου και βγάζω αυτά τα απαίσια ρούχα από πάνω μου.
Βάζω την άνετη μαύρη φόρμα μου και το φούτερ μου και ξαπλώνω στο κρεβάτι μου.
Το βράδυ κοιμήθηκα λογικά γύρω στις 4 ώρες και νιώθω κουρασμένη και νυσταγμένη. Όμως οι φωτεινοι δρόμοι της Σεουλ εχθές με έκαναν να χαμογελάσω ασυναίσθητα.
Ανοίγω το συρτάρι για να δω τις φωτογραφίες από εχθές που τις είχα βάλει στην θήκη.
Πανικός αρχίζει να με καταβάλλει όταν συνειδητοποιώ πως η Polaroid κάμερα μου δεν βρίσκεται εκεί. Σηκώνομαι από το κρεβάτι σαν σίφουνας και αρχίζω και ψάχνω κάθε σπιθαμή του δωματίου μου νιώθοντας πως από στιγμή σε στιγμή θα με τρέχουν στα νοσοκομεία από τον πανικό η θα με στείλουν στο τρελοκομείο.