ο Αναρχικός

Κεφάλαιο 21

Επικρατούσε πανικός

Μα γιατί?

Τι γίνεται?

Τι έπαθα?

Με ακούει κανείς?

Δεν σας ακούω

Πείτε κάτι

¿-<< ΠΑΙΔΙΆ ΤΗΝ ΧΆΝΟΥΜΕ, ΓΡΉΓΟΡΑ >>

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

2 μήνες μετά

<<Αγάπη μου, ξύπνα θα αργήσουμε >>ακούω την sexy φωνή του Αλεξ

<<μμμ.... 5 λεπτά ακόμα >>λέω και αγκαλιάζω σφιχτά την γεροδεμένη πλάτη του.

<< Θάλεια σε ξέρω τα δικά σου 5 λεπτά είναι τουλάχιστον μισή ώρα >> τον ακούω να λέει και να αφήνει ένα μικρό γέλιο.

Σηκώνω το κεφάλι μου και τον αντικρίζω, τα μαλλιά του είναι ανακατεμένα και τα χείλια του ελαφρώς φουσκωμένα.

Τον πλησιάζω σε απόσταση αναπνοής πάω να τον φιλήσω και αυτός κλείνει τα μάτια του, τον κοιτάω και κάνω πίσω γελώντας.

Αυτός ανοίγει τα μάτια του και μου επιτίθεται.

Με βάζει απο κάτω του και είμαι εγκλωβισμένη στα γεροδεμένα χέρια του.

Με κοιτάει πονηρά και η ανάσα του σκάει πάνω στην μύτη μου.

<<μικρή μην παίζεις μαζί μου >> λέει ενώ κάνει παύση και ενώνει τα χείλια μας.

Δαγκώνει το κάτω χείλος μου και αυτόματα ανοίγω λίγο το στόμα μου, δεν χάνει ευκαιρία και η γλώσσα του συναντάει την δικιά μου, ανατριχιάζω και μάλλον το καταλαβαίνει αφού τον νιώθω να χαμογελάει πάνω στο φιλί μας.

Σταματάει και συνεχίζει λέγοντας << έχε χάρη μικρή που θα χάσουμε την πτήση μας, αλλιώς δεν το είχα σε τίποτα να σε βάλω κάτω τώρα >> λέει ενώ μου κλείνει το μάτι και σηκώνεται απο πάνω μου.

Λοιπόν για να καταλάβετε και εσείς, πριν απο 2 μήνες ήμουν στο νοσοκομείο ο λόγος?, μου ειχαν ρίξει κάτι στο ποτό.

Όταν ήμουν στο νοσοκομείο και μου μιλούσε ο Αλεξ έκανα μια απόπειρα να του μιλήσω αλλά παραλίγο να γυρίσει η γλώσσα μου, οπότε άρχισε να μειώνεται η αναπνοή μου και παραλίγο να εγκαταλείψω αυτούς που αγαπάω, ευτυχώς όμως οι γιατροί έκαναν τα αδύνατα δυνατά και τα κατάφεραν, τα κατάφερα.