ο Αναρχικός

Κεφάλαιο 25

"Ήσουν υπέροχη μωρό μου και συγνώμη που σε πόνεσα, δεν το ήθελα"

" Ήταν γλυκός ο πόνος"

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

Αυτές οι λέξεις, αυτή η συζήτηση αφου έγινε δικιά μου, κάνουν βόλτες στο μυαλό μου.

Έχει κοιμηθεί στην αγάλια μου.

Μία απο τις τελευταίες φορές που θα το κάνει.

Ναι πήρα την απόφαση μου.

Θα την αφήσω.

Πρέπει να γυρίσω στην παλιά Αναρχική ζωή μου και να την ξεχάσω.

Αν είναι ποτέ δυνατό.

Αλλά πρέπει να το κάνω γθα αυτήν.

Μαζί μου βάζει την ζωή της σε κίνδυνο.

Αν πάθει κάτι εξαιτίας μου δεν θα το αντέξω.

Πρέπει αυτή να πάει παρακάτω και εγώ επίσης.

Να γυρίσω πίσω στα αδέρφια μου.

Πρέπει...

Αλλά εγώ να μείνω μακρυά τις μου είναι αδύνατον....
Πρέπει εκείνη να μείνει μακρυά απο εμένα...

Σταματάω να σκέφτομαι και την σφίγγω παραπάνω ώστε να την χορτάσω.

Νιώθω τα βλέφαρά μου αργά και έτσι με παίρνει και εμένα ο ύπνος.

[......]

Θάλειας pov

Ανοίγω σιγά σιγά τα μάτια μου και γυρνάω να δω το πρόσωπο που αγαπώ.

Τα μαλλιά του είναι ανακατεμένα, τα μάγουλα του κόκκινα και το στόμα του ελαφρώς ανοικτό.

Αγγίζω τα μαλλιά του και μπλέκω τα δάχτυλα μου ανάμεσα στις τρίχες απο το κεφάλι του.

Σταματάω να το κάνω και απλά μένω να τον κοιτάω.

" Βλέπεις κάτι που να σου αρέσει μικρή μου?" ρωτάει με την μπάσα αλλά και sexy ταυτόχρονα φωνή του.

"Πως ξέρεις ότι σε κοιτάω? Αφού έχεις κλειστά τα μάτια σου" του λέω ενώ σηκώνω ελάχιστα την πλάτη ώστε να τον βλέπω καλύτερα.

"μμμ μικρή μου σε ξέρω πάρα πολύ καλά "λέει ενώ ανοίγει τα μάτια του.

Δεν λέμε κάτι απλά ξαφνικά με αγκαλιάζει.

Μένουμε έτσι για λίγα λεπτά μέχρι που αποφασίζουμε να σηκωθούμε.

Πάω να πατήσω στα πόδια μου αλλά ένας πόνος με διαπερνάει και ξανα κάθομαι.