ο Αναρχικός

Κεφάλαιο 23

Α-<< Αγάπη μου όλα καλά?? >>
Θ-<< Ναι ψυχή μου..... Σε λατρεύω καρδιά μου >>
Α-<< και εγώ μικρή μου >>

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

Την υπέροχη στιγμή μας, μας την χαλάει το κινητό του Αλεξ το οποίο χτυπάει.

Το σηκώνει και εγώ βγαίνω απο την αγκαλιά του ενώ τον παρακολουθώ που μιλάει.

"Ναι...... Πότε..... Γαμωωω..... Καλά κλείσε.... Σκάσε ναι είπαμε" ακούω τις λέξεις να βγαίνουν απο το στόμα του μπερδεμένες.

Μόλις το κλείνει το βάζει στην τσέπη του νευριασμενα.

Τον κοιτάω που είναι νευριασμενος.

<< αμ... Όλα καλά? >> ρωτάω ανήσυχη
<<όχι... Πρέπει να φύγουμε... Ο μεγάλος μόλις με ενημέρωσε πως έχουμε επείγουσα συνάντηση.... >>τον ακούω να λέει και αγχώνομαι λίγο.

Κοιτάω τα παιδιά και τελικά αποφασίζουμε να φύγουμε.

Κρίμα :(

Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο, μαζέψαμε τα πράγματα μας και πήραμε τον δρόμο τις επιστροφής.

Στον δρόμο υπήρχε άβολη ησυχία.

Ο Αλεξ οδηγούσε αλλά αυτήν την φορά ήμουν εγώ συνοδηγός.

Τον παρατηρούσα που ήταν προσηλωμένος στον δρόμο.

Απλώνω το χέρι μου πάνω στο δικό του.

Μάλλον τρόμαξε, γιατί γύρισε και με κοίταξε περίεργα.

<< είναι σίγουρα όλα εντάξει αγάπη μου?? >> ρωτάω αβέβαιη για τον αν θα πάρω απάντηση.

<<... Μην ανησυχείς >> μου ψιθύρισε λίγο απότομα.

Κοίταξα τον δρόμο και εγώ και δεν έβλεπα τίποτα, ήταν σκοτάδι.

Χαλάρωσα και ένιωσα τα βλέφαρά μου βαριά.

Μέσα σε λιγότερο απο 5 λεπτά είχα κοιμηθεί.

[.....]

Είχαμε φτάσει Αθήνα και πήγαμε να αφήσουμε το αμάξι πίσω.

Αφού το αφήσαμε πήγαμε στο αεροδρόμιο και είδαμε για την επόμενη πτήση.

Σε 2 ώρες γαμω... Πφφ θα το αντέξουμε.

Καθόμαστε στις καρέκλες και εγώ ακόμα νυστάζω.

Κοιτάω τον Αλεξ ο οποίος είναι ανέκφραστος.

Κάτι μου κρύβει.

Αποκλείεται να είναι μόνο μια επείγουσα συνάντηση.