ο Αναρχικός

Κεφάλαιο 28

Αφού τελειώνουμε μαζί καθόμαστε αγκαλιά.

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

Το φως απο τον ήλιο με χτυπάει στα μάτια, αναγκάζοντας με να ξυπνήσω.

Βλέπω πως δεν είμαστε στο αμάξι.

Αν και εκεί μας πήρε ο ύπνος αφού κάναμε ότι κάναμε...

Κοιτάω δίπλα μου και βλέπω πως το κρεβάτι είναι άδειο.

Σηκώνομαι αργά και κατευθύνομαι προς την κουζίνα.

Αφού κατεβαίνω τα σκαλιά και πάω στην κουζίνα, αρχίζω να ψάχνω τον Αλεξ.

Τον παίρνω τηλέφωνο αλλά δεν απαντάει...

Κάνω πρωινό και κάθομαι μόνη να φάω...

Αφού τελειώσω παίρνω ξανά τηλέφωνο τον Αλεξ αλλά πάλι δεν μου απαντάει, κοιτάω το κινητό και στεναχωριέμα.

Αποφασίζω να πάρω τηλέφωνο την Δία για να περάσει για καφέ.

[.....]

Αφού ήρθε και μιλήσαμε μου είπε πως είναι δύσκολο να τον συγχωρέσει αλλά θα το ξανα σκεφτεί...

Μιλούσαμε για τουλάχιστον 3 ώρες.

Μέχρι που έφυγε.

Εγώ κάθομαι στον καναπέ και κοιτάω στο παράθυρο.

Έχει βραδιάσει.... Μα που είναι??

Με άφησε μόνη μου όλη την μέρα :(

Μπορεί να του έτυχε κάτι με την συμμορία....

Καμία έκτακτη συνάντηση πάλι.....

Αν και έχω ένα πολύ κακό προαίσθημα.

Ακούω το κουδούνι απο την πόρτα και πραγματικά ορμάω πάνω της.

Την ανοίγω με την ελπίδα ότι θα ήταν ο Αλεξ αλλά έπεσα έξω....

Τελικά πονάει πιο πολύ όταν πέφτεις κάτω ή όταν πέφτεις έξω?.....

Στην πόρτα είναι ο Τέο ( Μεγάλος).

Τον κοιτάω περίεργα και βγαίνω λίγο προς τα έξω μπας και δω τον Αλεξ μαζί του.

Αλλά όχι μόνος είναι...

Τέο: "Μαζεύεις τα πράγματα του Αλεξ σε μια βαλίτσα και μου τα φέρνεις!" λέει σκληρά και απότομα.
Θάλεια: " Γιατί να το κάνω αυτό?, που είναι ο Αλεξ!?"
Τέο: "Λοιπόν ο Αλεξ ξεπλήρωσε το χρέος του και τώρα πρέπει να μείνεις μακρυά του"
Θάλεια: "Ποιο χρέος?!"
Τέο: "Χρέος ή παιχνίδι όπως θες πες το γλύκα "
Θάλεια:" Τι εννοείς?! "
Τέο: " Εννοώ ότι ο Αλεξ ήταν είναι και θα είναι για πάντα γυναικάς ή player, δεν πρόκειται να αλλάξει. Αλλά εσύ ήσουν τόσο εύκολος στόχος γιατί ο πατέρας σου ήταν ένας μπάτσος και μας διευκόλυνες στο να μάθουμε που μένει και να τον παρακολουθήσουν τα αδέρφια μου για να δουν που δουλεύει. Θα του την στήσουν απο έξω. Ξέρω πως δεν σε νοιάζει. Αλλά ο Αλεξ γλυκιά μου δεν σε αγάπησε, έπαιξε! Το χρέος να μάθουμε που δουλεύει ο πατέρας σου ξεπληρωθηκε!, ο Αλεξ βέβαια κέρδισε κάποιο χρηματικό ποσό! Γλυκά ήσουν απλά μια °συμφωνία° "
Θάλεια:" Αποκλείεται!!! Ο Αλεξ με αγαπάει, του έδωσα το πιο σημαντικό πράγμα του εαυτού μου "
Τέο:" Πίστεψε με το ξέρουμε πολύ καλά, βέβαια η ποιότητα του βίντεο δεν είναι άριστη αλλά ήταν καλή ε και αυτός ο Μαλάκας έβαλε την κάμερα απο πίσω του στον τοίχο και στο αμάξι. Σε έχουμε δει όλοι και ομολογώ ότι ήσουν πολύ καλή για αρχάρια, μα 10 φορές συνεχόμενα?? Wow, να σου δώσω το τηλέφωνο μου?! "
Θάλεια:" ΣΚΆΣΕ! "

Όχι... Αποκλείεται....

Μου κάνει πλάκα έτσι?

Δεν γίνεται αυτό!
Μα γιατί? Τι έκανα??? Θέλω να κλάψω... Αλλά όχι εδώ! Όχι μπροστά στον Τέο....

Αυτός δεν μιλάει.

Εγώ του κάνω νόημα να περιμένει και ανεβαίνω πάνω τρέχοντας.

Στο δωμάτιο αρχίζω και βγάζω τα ρούχα του ένα ένα απο την ντουλάπα και τα τοποθετώ στην βαλίτσα...

Αφού πρώτα τα σφιξω στην αγκαλιά μου.

Ακούω βήματα απο την σκάλα και μια παρουσία να στέκεται στην πόρτα και να με καρφώνει με το βλέμμα της.

Ξέρω ότι είναι ο Τέο οπότε δεν κάνω τον κόπο να κοιτάξω.

Βάζω όλα τα ρούχα του σε έναν σάκο.

Αλλά κρατάω μια ζακέτα.

Ναι μια αναρχική ζακέτα.

Την φοράω και κοιτάζω τον Τέο.

Μου κουνάει θετικά το κεφάλι του και σηκώνομαι μαζί με την βαλίτσα.

Του την δίνω και τον συνοδεύω κάτω.

Σταματάμε στην πόρτα και με κοιτάει.

Τέο : "Πρόσεχε με την ζακέτα, καλύτερα να την φοράς στο σπίτι γιατί αν σε δουν έξω με αυτήν δεν θα έχεις καλά ξεμπερδέματα"
Θάλεια : ".... Εντάξει" λέω ενώ μαζί με την λέξη βγήκε και ένας λυγμός.
Τέο : "Κοίτα μπορεί να μην είμαι και πολύ γλυκός... Αλλά.... Έλα εδώ "μου λέει ενώ με βάζει στην αγκαλιά του.

Μου χαϊδεύει τα μαλλιά μαζί με την πλάτη μου.

Την έχω ανάγκη αυτήν την αγκαλιά.

Τέο :" Ότι χρειαστείς μπορείς να με πάρεις τηλέφωνο..." λέει ενώ έχει σκουπίσει τα δάκρυα μου με τους αντίχειρες του, αγνοώντας τα δικά του.

Ναι καλά ακούσατε ο Τέο κλαίει μαζί μου εδώ.

Τέο: "Μπορεί να μην είναι ευχάριστο τέλος, αλλά ότι και αν χρειαστείς εγώ και τα αδέρφια μου θα σε βοηθήσουμε "

Λέει ενώ φεύγει...

Ο Τέο... Να θέλει να βοηθήσει.... Πολύ περίεργο...

Δεν ξέρω τι νιώθω πλέον.. Είμαι κενή.

Νιώθω την καρδιά μου να χάνει τους χτύπους της και εγώ να ζαλίζομαι.
Αλλά όχι πρέπει να φανώ δυνατή!

Αυτός έπαιξε!
Με τραβούσε βίντεο απο της προσωπικές μας στιγμές!
Ήμουν ένα χρέος!
Μια συμφωνία!
Ένα παιχνίδι!

Δεν βγαίνουν αλλά δάκρυα... Έχω στεγνώσει!

Πάω έξω στο μπαλκόνι και κοιτάω κάτω...

Κρατιέμαι απο τα κάγκελα αλλά και πάλι δεν μπορώ να το κάνω...

Ξανά ζαλίζομαι και χάνω την ισορροπία μου.....