KİRALIK AŞIK (B×B)

27.Bölüm 🌿

Araf
Yoğun bakım ünitesinin orda beklerken sabah olmuştu ve ben gözümü bile kırpmamıştım.Sabaha kadar camın önünden ayrılmamış Barlas'ı izliyordum.Ama hala hareket yoktu.24 saat içinde komplikasyon olmaması gerekiyordu ve ben yüreğim ağzımda bekliyordum.Artık yoğun bakım ünitesinin olduğu koridordaki koltuğa oturmuştum ve ağırlaşan göz kapaklarım direnmeden karanlığa bırakmıştı kendini.

Camdan bakıyordum.Barlas uyuyordu,hareketsizdi.Uyanmamıştı henüz.Bizde uyanmasını bekliyorduk.Birden bire üç hemşire ve iki doktor Barlas'ın odasına girdiler.Biseyler yapıyolardı,bizde onları izliyorduk ama ben anlamıyordum olanları.Sonra gözüm Barlas'ın bağlı olduğu cihaza takıldı.Tek çizgi olmuştu.Dedikleri komplikasyon gelişmişti.Kalp masajı yaptılar,elektro şok yaptılar sonuç değişmedi.Bense gözlerimdeki yaşlar yüzünden önümü bile net göremiyordum artık.Sicim gibi akıyordu yaşlar gözümden."Barlas!Barlas gidemezsin!Beni bırakamazsın!"diye bağırıyordum ve babam beni zor tutuyordu.Doktorlar Barlas'ın yüzünü örttüler beyaz örtüyle.Babamın kollarından kurtulup odaya girdim.Doktorlar engellemedi beni.Barlas'ın yüzünü açtım."Uyan Barlas!Bak ben geldim.Yanındayım.Aç gözlerini."diyordum ama duymuyordu.Her zaman sıcak olan elleri buz gibiydi."Barlaaaaass!"diye bağırdığım sırada omuzumdan hafifçe sarsılarak uyandırıldım."Araf!Araf oğlum."diye ses duyuyordum.Sıçrayarak uyandığımda babamın bana endişeyle baktığını gördüm."Efendim baba?"dedim."İyi misin oğlum?Sayıklıyordun.Rüya mı görüyordun?"diye sorunca aklıma Barlas'ın o buz gibi olan teni ve bembeyaz yüzü geldi.Korkuyla kalktım yerimden hemen Barlas'a baktım.Bağlı olduğu cihazda olması gerektiği gibi inişli çıkışlı çizgiler vardı ve Barlas henüz nefes alıyordu.Derin bir nefes aldım.Çok rahatlamıştım.Babam;"Oğlum iyi misin?"diye sorduğunda ağladığımı farkettim.Babam beni koltuğa oturttu.Kendisi de yanıma oturdu."Oğlum bisey olmayacak.Ağlama artık."dedi omuzumu sıkarak."Baba Barlas...Barlas rüyamda ölmüştü.Çok kötüydü.Elleri buz gibiydi."dedim fısıltı gibi çıkan sesimle."Kötü bir rüya görmüşsün sen.Barlas hiçbiryere gitmeyecek.Gör bak.O çok güçlü biri.Seni asla bırakmaz."dedi."Umarım baba.Umarım dediğin gibi olur."dedim ve yerimden kalktım."Ben bi lavaboya gidip elimi yüzümü yıkayayım."dedim.Babam;"Gelmemi ister misin?"diye sordu.Başımı olumsuz anlamda salladım ve lavaboya gittim.Yüzümü yıkadıktan sonra geri döndüm ve tekrar oturdum koltuğa.Uyumak istemiyordum çünkü son gördüğüm rüyadan sonra epey korkmuştum.

Camdan hâlâ Barlas'ı izliyordum.Doktor Barlas'ın yanına girdi.Serumuna baktı ve gözlerine ışık tutup kontrollerini yaptı.Doktor çıkınca hemen yanına koştum."Doktor bey Barlas'ın durumu nasıl?"diye sordum."Önümüzdeki 24 saatin çok önemli olduğunu söylemiştim.Ama bir komplikasyon gelişmediği için durumu şu anlık stabil.Yalnız hâlâ narkozun etkisinde.O yüzden hâlâ uyuyor.Biraz normal odaya alıcaz.O zaman görebilirsiniz.Geçmiş olsun."deyip ayrıldı yanımızdan.Bu kez mutluluktan ağlıyordum.Babamla birbirimize sarıldık."Baba,bırakmadı beni.Gitmedi benden."dedim."Sana söyledim oğlum."dedi.Ayrıldıktan sonra Onur'la sarıldık.

5-10 dakika sonra Barlas'ı yoğun bakımdan çıkarıp normal odaya aldılar.Bizde peşinden gittik.Odanın bulunduğu koridordaki koltuklarda oturuyorduk.Doktor odadan çıktıktan sonra yanına gittik tekrar."Barlas beyin durumu iyi.Narkozun etkisi geçmek üzere.Isterseniz yanında bekleyebilirsiniz."dedi gülümseyerek."Çok teşekkürler doktor bey."dedim mutluluktan gözlerim dolu dolu bir şekilde.Cevabını beklemeden içeri daldım.

Barlas'ın baş ucundaki koltuğa oturmuş,saçlarını okşuyordum.Bir elimle de elini tutuyordum.Rüyamdaki gibi soğuk değildi.Sıcacıktı her zamanki gibi.Yerimden doğrulup yanağından öptüm kokusunu içime çekerek.Hastane kokusunu bastırmıştı kendi kokusu.Gözlerimi bi saniye bile üstünden ayırmıyordum.Öylece bakıyordum güzel yüzüne.Birden gördüğüm rüya aklıma geldi.Ya gerçek olsaydı?Düşüncesi bile aklımın gitmesine neden oluyordu.