KİRALIK AŞIK (B×B)

26.Bölüm 🌿

Araf
Sonunda iş yemeği bitmişti ve ben iyice sıkılmıştım.Bir ara sevgilimle konuştum ama görmek istiyordum.Çok özlemiştim.Yemek 11 e doğru bitmişti.Diğer iş adamlarıyla vedalaştıktan sonra telefonuma baktım.Barlas'tan mesaj gelmişti yaklaşık 10 dakika önce.Ismini görmem bile gülümsememe yetiyordu.

22:30
Barlas'ım:Aşkım ben çıktım eve geçiyorum,haberin olsun.Seni seviyorum. yazmıştı.

22:38
Araf'ım:Beni bekle sevgilim.Geliyorum seni özledim. yazıp gönderdim bende.Babama söyleyip arabama binip bara doğru yola çıktım.Barlas hala cevap vermemişti.Normalde cevap verirdi.Telefonu arabaya bağladım,Barlas'ı aramaya başladım ama açmıyordu.Icime bir kurt düştü ama kötü düşünmemeye çalışıyordum.Bir yandan da daha hızlı gidiyordum.

Sonunda bara geldim.İçeri girdiğimde Onur,Barlas'ın arkadaşı bara oturmuş biseyler içiyordu.Yanına gidip elimi omuzuna koydum."Selam."dedim."Ah selam Araf.Nasılsın?"diye sordu."Şey aslında pek iyi sayılmam Barlas'a ulaşamıyorum.Onu gördün mü?"dememle hemen toparlandı."Yaklaşık 10 dakika önce cıktı o.Zaten bugün erken sahne aldığımız için erken bitti.O da çıktı."demesiyle içim daha da sıkıldı."Bak Barlas bana eve gidiyorum diye mesaj atmış.Bende mesaj attım cevap gelmedi.Arıyorum açmıyor.Yani düşünmek bile istemiyorum ama ya başına bisey geldiyse?"dedim.Gözlerim dolu dolu olmuştu.Onur da farketti bunu.Ayağa kalktı omuzumdan destek olurcasına sıktı."Hey hey sakin ol.Korkma.Bisey olmamıştır."dedi ama içim rahatlamıyordu."Ben burda duramayacağım.Evine gidicem.Belkide eve gitti,uyudu,telefonu duymuyor."dedim hızlıca.Cevap beklemeden çıktım bardan.

Barlas genelde arka kapıyı kullanırdı.Arka sokak daha sessiz ve tenha oluyordu.Bende arka kapıdan çıktım.Arabama giderken hala Barlas'ı arıyordum ve telefonunun sesini duydum.Olduğum yerde kaldım.Bi daha aradım ve sesi takip ettim."Barlas!"diye bağırarak Barlas'ı arıyordum.İki adım sonra ara sokak vardı ses ordan geliyordu.Sokağa girdiğimde beynimden vurulmuşa döndüm.Gördüğüm şeyle kafayı yiyeceğim sandım.Barlas kanlar içinde yerde yatıyordu.Hareket etmiyordu.Gözyaşlarım akmaya başladı.Zaten ağlamamak için zor tutuyordum kendimi."Barlas..."diye fısıldadım.Hızla yanına çöktüm.Başını dizlerimin üstüne koydum."Barlas uyan sevgilim.Aç gözlerini.Ben geldim."diyordum ama duymuyordu beni.Telefonumu çıkarıp ambulansı aradım hemen.Adresi tarif ettim ve telefonu cebime attım.Barlas'ı uyandırmaya çalışıyordum hâlâ.Aradan on dakika falan geçti ambulansın siren sesi yankılandı tenha sokakta.Görevliler Barlas'ı sedyeye koydular,fazla sarsmamaya dikkat ederek.Bende peşinden ambulansa bindim.Ambulansta ilk müdahale yapılırken hastaneye gelmiştik.Hızla indirip koşturarak hem acildeki doktorlara bilgi veriliyor hemde Barlas'ı ameliyathaneye götürüyorlardı.Ameliyathaneye gelince hemşire beni durdurdu."Siz burda bekleyin.Size bilgi vereceğiz."dedi.Daha ben ağzımı bile açamadan ameliyathaneye geri girdi.

Koridordaki sandalyelerden birine oturdum.Üstüme Barlas'ın kanı bulaşmıştı.Donmuş kalmıştım sanki oturduğum sandalyede.Bi süre sonra kulaklarıma telefonumun sesi ulaştı.Babam arıyordu.Açtım telefonu ama ağzımı açar açmaz aglamaya başlamıştım."Oğlum!Araf!Orda mısın?"diye sordu babam cevap alamayınca.Boğazımdan hıçkırık kaçınca bu sefer telaşla konuşmaya başladı."Araf!Oğlum neler oluyor?Neden ağlıyorsun?"diye sordu bu kez.Konuşmaya çalıştım zorla."Baba B-Barlas...Baba ç-çok çok kötüyüm...Gel,gel lütfen baba."dedim hıçkırıklarımın arasından."Nerdesin oğlum onu söyle bana?"deyince zorda olsa hastaneyi tarif ettim.Yola çıktığını söyleyip kapattı.Burası özel bir hastaneydi.Çünkü bara en yakın hastane burasıydı direk buraya gelmişti ambulans.Yaklaşık 15 dakika sonra telefonun tekrar çaldı.Ağlamam biraz durmuştu ama çok kötü göründüğüme emindim."Efendim?"dedim çatallı çıkan sesimle.Kimin aradığına bile bakmamıştım."Oğlum ben geldim sen nerdesin?"diye sordu babam."2. Kattayım ameliyathanenin ordayım."dedim."Tamam."deyince kapattım telefonu cevap vermeden.Daha kapatalı birkaç saniye olmuştu ki ameliyathanenin kapısı açıldı.Hemen ayağa kalktım hemşirenin yanına gittim."Barlas'ın durumu nasıl?"diye sordum."Hastanın durumu hakkında ben bilgi veremem yalnız ameliyatı hala devam ediyor."deyip elindeki torbayı bana uzattı."Bunlar hastanın eşyaları.Buyrun."dedi.Torbayı aldım hemşire tekrar ameliyathaneye geri döndü.Yerime geri oturunca bi takım ayak sesleri duydum boş koridorda.Babam en yakın ve en has adamı olan Nihat abiyle gelmişti.Beni görür görmez endişeyle bana bakmaya başladı babam."Oğlum üstün başın kan olmuş!Sen..."derken sözünü kestim."Benim bişeyim yok baba.Ama Barlas...Barlas..."cümlemi bitiremeden tekrar ağlamaya başladım.Babam yanıma oturup sarıldı bana."Sakin ol oğlum.Tamam mı?Bak ben burdayım.Hadi ne oldu anlat bana?"dedi gözyaşlarımı silerek.Bi süre sustum kendime gelmeye çalıştım ve anlatmaya başladım."Yemek bitince Barlas'ın yanına gittim bara.Yolda bi gariplik olduğu belliydi.Ne mesajıma cevap verdi ne telefonlarımı açtı.Bara gittim arkadaşına sordum.Çıktığını söyledi.Aramaya devam ettim açmadı.Evine gitmeye karar verdim belki evdedir,uyuyosa duymuyodur telefonu diye.Arabaya giderken yine aradım telefonunun sesini duydum.Sesi takip ettim ara sokaktan geliyordu."dememle o an tekrar geldi gözümün önüne.Sesim titreyerek konuşmaya devam ettim."Barlas'ı bıçaklamış birileri.Gittiğimde kan revan yerde yatıyordu.Cevap vermedi bana baba.Seslendim cevap vermedi.Ambulansi aradım,buraya geldik işte.Şu an ameliyatta.Çok korkuyorum baba.Annemden sonra onu da kaybedersem nasıl yaşarım?"dedim.Babam gözümdeki yaşları silene kadar ağladığımı farketmemistim."Korkma bisey olmayacak Barlas'a.Sana söz veriyorum.Bunu yapanı bulacağım ben.Seni ve Barlas'ı üzen karşısında beni bulur."deyip sarıldı bana.O sırada hastane polisi belirdi başımızda ve sahte bir öksürükle varlığını bize belli etti."Barlas Candan'ın yakını siz misiniz?"diye sordu babamla bana bakarak."Evet.Bi sorun mu var?"diye sordum."Barlas bey bıçakla yaralanmış sanırım.Bu konuda sizin bilginize başvurmam gerekiyor.Barlas bey uyandığında da onun ifadesine başvuracağız.Şimdi lütfen benimle gelir misiniz?"dedi ve kafamı salladım.Babam da benimle birlikte gelmek için kalktı ama ben babama dönüp durdurdum onu."Baba sen burda kal lütfen.Barlas'ın yanında ol.Benim yanımda Nihat abi gelir."deyip sorar gözlerle Nihat abiye baktım."Tabi Araf bey."dedi.Polis,ben ve Nihat abi hastane polisinin ofisine doğru gittik ifade için.

Ifadeyi verdikten sonra hemen ameliyathanenin önüne gittik yine.Babam henüz bi değişikliğin olmadığını söyledi.Hala oturup beklerken Barlas'ı çıkardılar önce.Önümüzden götürülürken sadece fısıltıyla;"Barlas..."diyebilmistim.Sonra doktor çıktı ameliyathanenin kapısından.Hemen yanına gittik."Doktor bey Barlas'ın durumu nasıl?"diye sordum gözlerim dolu dolu."Barlas beyin durumu için şimdilik net bisey söyleyemiyorum.Biraz kan kaybetmiş ve bizim için kolay bir ameliyat olmadı.Şu an kendisini yoğun bakıma alıyoruz.Yoğun bakım kelimesi sizi korkutmasın.Sürekli gözümüzün üstünde olması gerekiyor 24 saat boyunca.Eğer 24 saatte bir komplikasyon gelişmezse normal odaya alacağız.Geçmiş olsun."deyip ayrıldı yanımızdan.Hemen onun alındığı yoğun bakım ünitesine gittik.Camın ardından izliyordum onu çaresizce.Elimden başka bisey gelmiyordu.Telefon sesi duymaya başladım ama çalan Barlas'ın telefonuydu.Ekrana baktığımda Onur arıyordu."Efendim?"diyerek açtım.telefonu pürüzlü çıkan sesimle."Barlas!"derken sözünü kestim."Onur,ben Araf.Barlas'ı bıçaklamışlar hastanedeyiz.Barın ordaki ara sokakta buldum onu.Hemen hastaneye getirdim."dedim.Tekrar gözlerim dolmuştu.O an ne zaman gözümün önüne gelse ağlayasım geliyordu."Ne!B-Barlas'ı mı bıçaklamışlar?Nerdesiniz hangi hastane?"diye telaşla konuştuktan sonra adresi verdim."Hemen geliyorum!"dedi ve kapattık telefonu.

Geriye kalan birşey vardı.Bunu kimin yaptığını bulmak.Gerçi kim olduğunu tahmin ediyordum ama bu kadar ileri gideceğini düşünmüyordum.Önce Barlas'ın iyi olduğunu görmem lazımdı.Sonrasında bu isle ilgilenecektim.

Uzun bir bölümle karşınızdayım.

Umarım beğenirsiniz 🙏

Sizleri seviyorum ❤

İyi okumalar 🌿