Definitely My Happy Pill

Chapter 21

Zepp Miguel's POV

"Congratsssssssss!" Then she ran towards me out of excitement and hug me while wrapping her legs around my waist. I hugged her back. Medyo nagulat yung iba pero wala naman kaming paki sa reaksyon nila.

"Thank you midget." I'm happy because even though she doesn't know about what I feel towards her, she's still the best friend that I love and I'm still her best friend that she cares about.

"Galing niyoooo!" She pinched my cheeks nang makababa na siya at nakahiwalay na sa yakap sakin. I'll miss these kinds of moments with her. All of our kulitan moments together. Actually, not just our kulitan moments but all. I'll miss every moment that I'm with her. I'll really do.

"Ehem, may tao din dito." Napatingin kami bigla sa mga kaibigan namin when Blake said that. Hahaha inggit, wala kasing mayakap o kaya maharot hahaha! Pero di ko hinaharot si Antheia ha! We're best friends. Lol.

"Sus, Izzy balikan mo na nga yan para di manira ng moment ng may moment!" Sabi ni Zel na ikinatawa naming lahat maliban kina Izzy at Blake. Inirapan lang ni Izzy si Blake kaya napakamot nalang siya ng ulo. Well, tropa zoned kasi ang ogag.

"Btw, congratssss!" Zel said then hugged me too. Tapos ayun, sunod sunod na silang bumati at yumakap sakin kaya naging group hug. We won awhile ago and gladly, they all watched our game.

"So san tayo kakain?" Oh well, Blake and his eating hobby. Mas malala pa kay Antheia hahahaha! I'll miss eating with them kapag pumunta na ko sa States. The talks, the laughs, the smiles. And them. I'll miss everything.

Especially her.

—

Maurine Antheia's POV

Finally! Tapos na rin ang finals. Gosh, buti naman at nabawasan na din ang mga problema ko. Grabe stress na stress talaga kami the past few weeks dahil dito. Kaya ngayon, may time na ulit kaming nagkakaibigan para magsaya mwehehe.

"Zepp!" Tawag ko sa kanya pagtayo niya sa upuan at lumapit narin ako para sabay kaming pumunta sa cafeteria. Hay nako, ewan ko ba dito sa best friend ko. Ilang araw ng medyo tahimik. Pakiramdam ko talaga may problema 'to e. Di niya lang talaga ma-open up. Tas ang clingy clingy niya talaga. Nadagdagan pagkaclingy niya. Pero okay lang naman, mwehehe.

Ngumiti lang siya tapos ginulo ang buhok ko. Inakbayan niya ko palabas ng room. Hayy, kapag naman tinatanong ko siya, he's always saying na wala siyang problema. Tapos gusto niya ko lagi kasama, ayan tuloy, ang hirap pigilan ng nararamdaman ko. Yung pilit ko na ngang pinipigilan yung sarili kong mahulog pa lalo sa kanya, siya naman 'tong nagtutulak sakin. Pero di niya naman sinasadya eh, di niya naman alam na nahulog na ko. At nahuhulog pa lalo ako. Okay lang, I won't risk our friendship for my feelings 'no. Ayoko. Alam kong mas magtatagal kami as best friends. Kasi ayun lang naman ako sa kanya eh. Dun siya komportable. Dun kami komportable.

"Gladly, tapos na din ang finals. Onti nalang ga-graduate na tayo." He said kaya napatingin ako sa kanya. Gladly daw pero mukhang di naman siya masaya. Nakatingin lang ako sa kanya hanggang sa mapatingin din siya sakin.

"Bakit parang di ka masaya?" Tanong ko. Hayy, kapag malungkot siya, nalulungkot din ako. Ewan, ang bigat sa pakiramdam. Ilang linggo na siyang medyo matamlay. Medyo lang, minsan naman nangaasar padin yan.

"Coz I really am." Napakunot naman ang noo ko sa sinabi niya.

"Never mind. Let's go." Ginulo niya lang yung buhok ko at tipid na ngumiti. Napailing nalang ako. Bakit kaya di siya makapag open up sakin? Alam ko namang may problema siya. I gave him time naman na, hindi ko naman siya kinulit nung mga nakaraang linggo. Kulang pa ba yung time na binigay ko para makapag open up siya sakin? Best friend niya ko, pero bakit parang di niya ko pinagkakatiwalaan sa problema niya? Hayy.