The Untamable Woman

35

[END OF TUW]

 3 months na ang nakalipas.To be honest, I never expected to be away from my family for 3 months without seeing them. Nor do I expect to go crazy for not seeing them even in small amount of time.  Ang nasa isipan ko lang ay ang makuha ang tiwala ni Mom ulit ngunit kahit na kamusta ay wala akong narinig sa kanila. 

Ang tanging alam ko lamang ay nakalabas na ng ospital si Daemon at malakas na siya ngayon. Ang nakakalungkot lang ay hindi niya pa din makalimutan si Saira. Lagi niya itong hinahanap-hanap. Kapagalam niya ng malapit na siyang mahanap siya, tsaka naman ito mawawala na parang multo. Lahat ng effort niya nauuwi sa kawalaan. 

Nang makadaling ako sa isang family park, agad kong pinark ang kotse ko't tumingin sa aking paligid. Malaki ang lugar na ito't may security guard na nakahandang protektahan ang mga tao dito. 

Kaya minabuti kong itago ang aking kutsilyo sa ilalalim ng upuan ko't inayos ang aking sumbrerong itim. Sinuot ko na din ang aking salamin sabay lumabas ng kotse ko. 

Nang masigurado kong nakalock na ang kotse ko'y tuluyan na akong naglakad papunta sa playground. I took my phone out para matawagan ko ang hinahanap ko. 

She better make sure she answers or else I am leaving whether she likes it or not. Just kidding. I NEED to see them..

"Hello?" She answers. 

"Hey, I'm here," sagot ko sa kanya. 

"Okay. Andito kami sa dati. Saglit lang kami dito kaya bilisan mo baka mamaya may nakasunod pa sayo," sabi niya't ibinaba na ang tawag agad. 

Napangiti naman ako't tumungo na sa dati naming pinagkikitaan. It's been a while since I've seen the both of them. Sila na lang kasi ang tanging pwede kong makita. Kumbaga, sakanila ko na lang inaaksaya ang mga oras na meron ako pag wala ako sa trabaho. 

It's been hard for me, you know. My mom decided to close everything down that involved me. My money, the company, everything own she shut it down. That's the deal I got from her for supposedly trying to kill Daemon. I can't blame her for that. I mean she basically disowned me. 

Medyo masakit lang isipin na kaya pala ni Mom na gawin sa akin ito. Siguro kung hindi ako nakapagtabi ng sarili kong pera e sa labas na ako natutulog. Ayaw ko din humingi ng tulong kay Siance kaya naghanap ako ng trabaho for extra income. Don't get me wrong, I am not totally broke, but that extra income is a big help. 

"Tita Dragon!" bungad sakin ng isang bata ng makadating ako sa pwesto namin. Iniyakap niya ako kaya naman binuhat ko siya para lang makayakap ako ng mabuti. 

"Hey, Princess," I kissed her right cheek. "How are you? Kumain ka na ba?" tanong ko. 

I can't believe she's this big already. Nung una ko siyang makita halos 'di niya ako mayakap sa bewang ko ngunit ngayon kayang kaya niya na. Ganun siguro kapagad bata ka... Madali ka lang lumaki pero hindi napapansin ng mga mas nakakatanda sayo. 

"Yes po! Mommy and I went to jollibee!" masigla niyang sagot sa akin. 

Ngumiti ako. "That's good to know," tumingin ako sa Nanay niya. "And you? How are you, Saira?" 

Nakataas ang right kilay niya habang nakacross arm siya. Ang sama ng tingin niya sa akin pero ayos lang. Sanay naman na ako sa kanya e. 

"Ilang beses ko na bang sinabi sayong wag na tayo magkita?" medyo naasar niyang tinanong sa akin. 

"I know, but I needed to see you guys," sabi ko't ibinaba si Iclyn. "Maglaro ka muna dun, Princess," utos ko sa kanya. 

"Okay, Tita Dragon," she happily said and went to the playground.