Sugar Spice And Everything Hush: Sugar

Chapter Three (Part Two)

MALAKAS na nalagok ni Sugar ang iniinom na tubig ng pumasok sa kusina ang lalaking halos naging laman ng kanyang isipan sa buong magdamag at magtama ang kanilang paningin. Dagling nagbaling siya ng paningin at nagkunwaring nasa pagkain ang buong atensyon ng mataman itong tumitig sa kanya.
“Had a rough night, Sugar?” wika nito sa baritonong tinig ng maupo sa tapat niya.
Pakiwari niya ay matatangal ang pagkakabit ng puso niya sa lakas ng pagtibok niyon dahil sa tanong ng lalaki.
“No.” mabilis na tangi niya. “I painted all night. Nakalimutan ko ang oras.” Mabilis na kaila niya.
Umangat naman ang sulok ng labi nito na labis na nagpakulo ng dugo niya. Pero dahil alam niya na sinasadya iyon ng lalaki ay pinigilan na lamang niya ang sarili. Bagkus ay ginantihan na lamang ito ng matalim na tingin.
Hindi siya magpapaapekto dito sa kabila ng panginginig ng kanyang kalamnam sa pinaghalo-halong emosyon at antisipasyon dahil sa naganap sa kanila ilang gabi na ang nakararaan. At lalong hindi niya ito bibigyan ng kasiyahang ipamukha sa kanya na nagagawa nitong patugunin ang kanyang katawan sa mga simpleng hagod ng tingin at makahulugang salita na sa twina ay ibinabato ito sa pagkakataong naabutan siya ng binata sa kusina naroon man o wala ang kanyang ina.
“That’s great! Natapos mo na ba ang painting me?” muling usisa nito ng magkunwa siyang busy sa pagkain.
“No.” tipid na tugon niya rito.
Ng hindi ito kumibo ay dahan-dahang iniangat niya ang kanyang paningin.
“Fuck!” mahinang mura niya sa kanyang sarili ng muling magtama ang kanilang paningin. This time there’s some emotion visible in his eyes other than lust and hunger. It was compassion. And longing. Longing for something she cannot comprehend.
“Why?” paanas na tanong nito. “Hindi ka ba satisfied sa mga nasa paligid mo? May gusto ka pa bang ipintang lugar maliban sa nasa kapaligiran natin?” sunod-sunod na usisa nama nito.
Noon niya tinapunan ng tingin ang ina. Sapagkat nabangit niya rito ang tungkol sa dilemma niya sa bago niyang subject ngayon. Higit sa lahat ay ang plano niyag background noon. At gusto niyang maging perpekto lahat iyon dahil maaring ito na ang huling pagkakataon niya pang gawin ang pinakamamahal niyang propesyon.
“Oh, naku Sean buti naman at nabangit mo.” Biglan ani ng kanyang ina ng manatili siyang nakamata lang sa lalaki. “Nagtanong siya kung maari bang gamitin ang ilog bilang subject niya sa bagong painting na gagawin niya. Sabi ko ay ikaw ang tanungin kung maari nga ba.” Mahabang wika nito na tila hindi napuna ang paninigas ng kanyang likod sa pagkakaupo at ang maglalapat ng mga labi nito.
“N-nay…” mahinang saway niya sa ina habang kinakalabit ito. “H’wag nalang po. Baka hindi pwede.”
Nginitian lang siya nito pagkuwan ay muli ng bumaling kay Sean, ang lalaki naman ang matamang tumitig sa kanya habang humihigop ng kape mula sa tasa nito.
“Interesado kang ipinta ang Ilog?” derektang tanong nito sa kanya.
Akmang sasagot na siya ng ang kanyang ina ang tumugon, “Gusto sana niyang ikaw ang ipinta anak.”
Nakulong sa lalamunan niya ang nais sabihin dahil sa sinambit ng ina. Hindi niya alam kung paano nito naisip na si Sean na ang kanyang gawing modelo. Not that Sean is doesn’t fit for the job, the truth is his way more perfect for this. Too perfect by the way. kaya lang ay masyadong komplokado ang kanilang sitwasyon.
Dahil alam niyang sa sa twinang nagdidikit ang kanilang mga abalat ay tila sila mga kugon na nagliliyab at maaring matupok. Na maaring humila sa kanya paibaba. That’s the last thing she needed. Another complication comes from a man. A very hot seductive man.
“Ako ang ipipinta mo?” anitong manghang nakatitig sa kanya.
Agad naman siyang nagbaling ng tingin sa inang kasalukuyang nakatingin din sa kanya na may pag asam sa mukha na sana ay umoo siya dahil papayag naman ang lalaki.
“Ah,” naiilang na nag-iwas siya ng tingin. “Kung papayag ka sana-…” nabitin ang anumang sassabihin niya ng biglang tumunog ang cellphone nito.
“I’m sorry, I have to take this.” Wika nito na mabilis na tumayo. Tumano naman siya at akmang ipagpapatuloy ang pagkain ng muli itong magwika habang palabas ng ksuina. “We’ll talk later. About this painting ang have our agreement. Deal?”
Umangat ang isang kilay niya habang nakatitig dito, “Deal?” usal niya habang napapakunot noo. Hindi naman ito tumugon bagkus ay tuluyan ng lumabas ng pinto.
Nagugulumihannag luminga siya sa inang kasalukuyang tumaayo na habang may malapad n ngiti sa mga labi.
“Okay lang ba talaga sayo na makasama ko ang lalaking ‘yun at gawing modelo?” namamanghang tanong niya sa ina habang tinutulungan itong magligpit ng pinagkainan nila. Habang ang iba nilang kasama sa pagkain ay nililigpit naman ang mga tirang pagkain.
“Bakit naman hindi? Mabait na bata si Sean, magalang, responsible, at higit sa lahat mapagkakatiwalaan. Alam kong hindi ka niya pababayaan.” Mahabang wika nito.
Hindi niya napigilan ang pag-ungol sa huling sinabi nito.  Maaring ito na nga ang kinalakhan ng lalaki at ito ang kasama, pero hindi ibig sabihin noon ay Talagang kilala nito ang binata. Dahil kung totoong mapagkakaktiwalaan ito ay… marahas na ipinilig niya ang ulo. pagkuwan ay sumunod na sa ina habang tangan ang kapeng barako na isinalin niya sa kanyang baso. Saka na lamang niya iisipin ulit iyon, kapag nagkaharap na sila ng lalaki. sa ngayon ay magpo-pukos nalang muna siya sa ginuguhit niyang obra.
“Babalik po muna ako sa silid ko,” paalam niya rito habang humahakbang papasok sa silid nila.
Marahan lang na tumango ito at di na kumibo.
Nang makapasok ay agad siyang naupo sa harap ng kanyang canvas at ipinagpatuloy ang pagpi-pinta. Hangang sa makaramdam siya ng pamamanhid ng pang upo at mga braso.
Inut-inot na iginala niya ang kanyang paningin sa kabuuan ng silid. Kung hindi pa sinag ng maliit na bombilya ay hindi niya maiisip na may kadiliman na ang paligid. Akmang tatayo na siya sa pagkakaupo ng bumungad ang kanyang ina sa siwang ng pinto.
“Anak, kakain na tayo.” Nakangiting wika nito ng bahagyang mapakunot noo ng mapansin nito na may kadiliman ang kanyang silid. “Nag pinta ka ng ganito kadilim dito sa silid mo?” sita nito habang tuluyang binuksan ang pinto upang sindihan ang ilaw.
“Mamaya na po ‘ma. Medyo nasanay kasi ako sa dilim.” Awat niya rito ng akmang pipindutin nito ang switch ng ilaw.
Hindi naman ito kumibo bagkus ay naghugot lang ng hinga, pagkuwan ay nagbilin na sumunod nalang siya sa kusina kapag nakapag ayos na siya. Tumango naman siya at saglit na humiga sa kama.
“Five minutes.” Wika niya sa sarili habang humihinga ng malalim. She needs to get a few minutes rest bago pumanta ng kusina.
Subalit ng ipikit niya ang kanyang mga mata ay tuluyan na siyang hinila ng antok at nakatulog, hanggang sa sunod-sunod na tunog ng cellphone niya ang gumising sa kanya. Hindi nagmumulat ng mga matang sinagot niya iyon.
“Where are you?” bungad ng matinis na tinig sa kabilang linya.
Sugar winced when she recognize the voice of her bestfriend.
“I miss you too,” malamig na wika niya saka tinakpan ng unan ang mukha. Wondering to herself what time it is, dahil gutom na gutom na siya.
“Sugar!” muling tili nito habang may kung naong nagbagsakan sa kabilang linya.
“For god sak, Shin!” ungol niya sabay bangon. “Its weehour in the evening. Sinong matinong tao ang tatawag ng ganitong oras para lang magtitili?” iritableng wika niya.
“So, sinasabi mong hindi ako matino?” asik nito sa kabilang linya.
“Yes!” ganti niya.
“Wow,” bulalas nito sabay patay ng linya. Ngunit hindi pa man siya nakakahuma ay muling tumunog ang kanyang cellphone. Mabilis na pinindot niya ang answer button at idinikit sa tainga iyon.
“FYI, tumawag sa akin si Casper and asking where you were. Saying his supposed to know your location exactly because he’s your fiancé. Like, what the fuck?” mahabang wika nito pagkuwan ay muling pinatay ang tawag.
Tila sasabog ang utak niya sa narinig na sinabi nito, hindi siya makapaniwalang lalapitan ni Casper ang bestfriend niyang si Shin Yi upang alamin ang kinaroroonan niya. Pakiwari niya ay lalong naging magulo nag kanyang isipan, nagpunta siya dito sa Pilipinas upang pansamantalang kalimutan ang gulong iniwan sa China.
“What the hell!” bulalas niya habang mariing sinasabunutan ang sarili. “Oh god, I need foods.” Wika niya habang bumabangon sa kama at lumalapit sa closet upang magbihis ng damit ng may mahagip ang kanyang paningin mula sa rack. Isa iyong puting pantulog na umabot hanggang talamapakan ang haba at mahabang manggas, close neck iyon at may ruffles sa lahat ng laylayan na nag bigay ng old fashion look dito.
It was her favorite night gown every time she felt confused and irritated. Pakiwari niya ay napapakalma siya ng damit na iyon. Akmang kukunin niya iyon ng magbago ang isip niya at kumuha na lang ng isang loose t-shirt na umabot hanggang kalahati ng hita niya at isinuot. She’s damn too hungry, and hoping that no one is awake. She needed foods in her system.