La Dama del Pasado

Capítulo 17 - Elizabeth

"Magkatulad 'man kayo sa pisikal na anyo, pero magkaiba naman kayo ng puso't isip."

- Gabriel Ruiz Izquierdo

*****

Third POV

Isang malakas na sapok ang ibinigay ni Isabelle sa ginoo.

"Aray! Bakit mo iyon ginawa?" Angil ni Gabriel, "Napakabigat ng iyong kamay, ganiyan ba ang pakikitungo mo sa iyong kasintahan?"

Pinandilatan siya ng mata ni Isabelle at ngumisi. "Gusto mo, dagdagan ko pa iyan? Nakakailan kana eh! Ano pa ba ang gagawin mo matapos mo akong yakapin at halikan ang aking kamay?"

Bahagyang lumayo si Gabriel, sabay taas ng kaniyang dalawang kamay na animoy sumusuko. "Hindi ka naman mabiro, aking sinta."

Agarang lumapit si Isabelle at kinuwelyuhan niya ito. "Hindi rin ako nakikipagbiruan saiyo, Ginoong Gabriel. Kailan mo pa sasabihin sa akin, kung paano ko maibabalik sila Diego sa present time?"

"Sa-sabihin ko naman," nauutal niyang sagot, sabay bitaw sa kaniya ni Isabelle. Hindi niya akalaing may ganitong klase ng pag-uugali ang dalaga na lalo niyang ikinatuwa.

"Mukhang kawili-wili ang mangyayari sa'tin," bulong niya sa sarili.

"May sinasabi ka ba diyan?"

"Ang sabi ko sumunod ka sa akin," tugon niya at nagsimula na itong lumabas sa isang pintuan.

Tumalima naman si Isabelle, ngayon niya lang napansin ang kabuuan ng silid. Ito yung kwarto kung saan niya unang nakilala si Gabriel sa panaginip.

Mabilis ang ginawa nilang paglalakad, at halos nakatuon lamang ang paningin ni Isabelle sa likod ni Gabriel. Hindi niya inalintana pa ang itsura ng paligid, ang alam niya naglalakad sila sa mahabang pasilyo.

Mayamaya'y tumigil na sila sa harapan ng pintuan, at napaangat nang tingin si Isabelle sa kabuuhan nito. Isang napakalaking pinto na gawa sa ginto, at napapalibutan ng pamilyar na diseniyo ng bulaklak.

Itinaas ni Isabelle ang kaniyang kuwintas, "Parehas sila ng diseniyo."

"Tutunganga ka na lang ba diyan o papasok ka?" Tanong ni Gabriel habang naghihintay sa tapat ng isang malaking mesa.

Umirap lamang si Isabelle sabay pasok sa loob. Bahagya pa siyang nagulat nang kusang magsara ang pinto. Ipinagsawalang-bahala niya lamang ito, kahit papaano nasasanay na siya sa anumang misteryong bumabalot sa buhay niya ngayon.

"Nakasulat dito ang dapat mong gawin," sabi ni Gabriel, sabay turo sa isang makapal na libro.

Binuksan ito ni Isabelle, at pareho silang naubo nang kumalat sa hangin, ang makapal na alikabok. Pinagmasdan ni Gabriel ang namamanghang mukha ng dalaga, na sumusuri sa bawat letrang nakasulat doon, hanggang sa makita niya ang pagkunot nito ng noo.

"Kakaibang lenggwahe ang nakasulat dito, paano ko ito maiintindihan?" Nakangusong tanong ni Isabelle.

"Kaya nga ako nandito, para tulungan ka," masayang tugon ni Gabriel.

"Ayun naman pala, ano pa ang hinihintay mo? Isalin mo na ito sa ingles o sa tagalog," naiinip na saad ng dalaga, para sa kaniya mahalaga ang bawat segundo, minuto at oras.

Natatawang, napapailing na lamang si Gabriel sa asal ng dalaga, hanggang dito kasi nadadala nito ang pagiging sundalo. "Lagi kang nagmamadali, akin na nga ang kwintas mo."

Ibinigay naman ito kaagad ng dalaga, "Tapos?"

"Akin na ang palad mo," dagdag ng ginoo.

Nagtataka man ay sumunod pa rin siya sa sinabi nito.