Mos më lësho!!!

Chapter 27

E therriste here pas here tek e peshonte ne krah dhe me shume shpejtesi zbriste shkallet e pallatit te tyre per te arritur tek makina e tij.
E futi ne brendesi te makines, i lidhi rripin e sigurimit dhe me shpejtesi nxitoi per te ulur ne anen e tij.

-Kris... -therriti me nje ze te dobet qe e tregonte qarte keputjen e saj.

-Shshsh qetesohu zemer, -kapi doren e saj dhe e shtrengoi si per ti dhene pak nga forca e tij, gjendja e saj po e frikesonte e kjo gje dallohej ne dridhjen e zerit te tij tek fliste.

-Kris... nuk kam asgje, -foli serisht kur vereu friken e tij, madje donte edhe te qeshte Krisin ne ate gjendje nuk e kishte pare kurre.

-E di asgje... ske asgje ti, -nuk kuptonte ne po kurajonte veten apo ate ama kishte nevoje ti degjonte ato fjale qofe edhe te dala prej gojes se tij.

-Kris... qetesohu, me shume mundesi jam shtetzene, -zeri vazhdonte te dilte i dobet nga ajo ndersa djali vetem u kthye me nje shprehi fytyre drejt saj te cilen ajo nuk arriti ta shquante ne ishte habi, zemerim apo frike.
-Kris eshte femija jot, -kurre ne jete nuk kishte menduar se do ti thoshte ato fjale ama mendoi se ishte i nevojshem nje sqarim.

-Mos u bej budallaqe, -ishte pergjigja e tij ndaj fjaleve te fundit qe me shume e vrane ama sa lekura e saj e zbehte qe te digjte tek e prekje jo, tek e shikonte aq te keputur mendonte vetem me te keqen e shtatzenia ishte gjeja me e mire qe mund te degjonte pas kesaj.

-Nuk me beson... -ate cfare deshi te thoshte dot nuk e perfundoi vetem ra serisht e keputur mbi krahun e tij sikur po e bente me qellim per ta frikesuar me shume, therriti disa here emrin e saj deri kur mberriten ne spital ama ishte e kote vajza nuk reagonte...

***

Priste i stresuar ulur ne nje nga stolat e pritjes ne nje spital privat te kryeqytetit, nuk mund ta besonte shendetin e se vogles se tij nje spitali shteteror ku te hidhnin ne nje rreze duke mos i interesuar ne ishe njeri apo kafshe...

-I afermi... -nisi te fliste nje burre ne mezomoshte me nje xhakete te bardhe e me stetoskopin te varur ne qafe, burrit te cilit ai pak me pare i kishte dorzuar Ermelen e tij.

-Un... jam un -nderpreu duke u ngritur  menjehere nga ku ishte ulur.
-Cfare ka... bon...Ermela? -me nje frike lehtesisht te lexueshme po perpiqej te pyeste.

-Shiko djalosh, nuk dua te te jap asnje informacion te rreme, pa qene plotesisht i qarte me rezultatin e analizave, por vajza na tha se dyshonte per nje shtatzene gje te cilen un e dyshoj shume te jete e vertete duke marre parasysh gjendjen e saj ama edhe per ate do te bejme analizat e duhura qe te sigurohemi totalisht, -ishte e qarte qe ai njeri kishte takt, por ne vend qe te qetesohej nga ato fjale ai vetem nisi te merrte e te nxirrte fryme rendshem dhe te kruante koken i stresuar.

-Cfare... cfare po dyshoni?

-Nuk dua te te shqetesoj per asgje prandaj qe duhet te presim analizat, -vendosi njeren dore ne shpatullen e tij si per ti dhene njefare mbeshtetjeje, valle aq shume ta kishte shprehur friken sa te kishte nevoje per ate veprim nga burri autoritar qe kishte perballe, apo mos ajo qe ai dyshonte ishte aq e rende, e ndjeu friken ti pershkonte gjithe trupin.

-Dua ta takoj. -u duk sikur ato fjale i dolen nga shpirtit.

-Patjeter! -tha dhe u largua duke e lene vetem prane deres se dhomes ku ndodhej ajo.

Me ngurim se mos edhe Ermela do ta kuptonte aq lehte friken e tij sa mjeku, u fut ne ate dhome per ta gjetur vajzen me nje serum vendosur ne krahun e saj nderkoh qe perpeliste qepballat duke u perpjekur te mbante veten zgjuar sikur te ishte duke pritur per te qe te shkonte prane saj.

-Kris... -belbezoi sapo kuptoi pranine e tij ne ate dhome dhe u perpoq te zgjaste doren drejt tij dhe duke munduar edhe trupin e saj te ngrihej.

-Hej mistrece mos leviz, -shpejtoi te shkonte prane saj per te mos e munduar me levizje te teperta, dallohej fikja e saj ne fytyre, vertete kishte qene aq i verber sonte sa per te mos e dalluar sesi shkelqimi i kishte humbur atyre syve te bukur qe xixellonin apo kishte qene aq i nevrikosur sa per te mos pare gje tjeter vec xhelozise se tij, po e urrente veten si ishte treguar kaq i paafte per ta kuptuar gjendjen e saj...

-Te dua shume! -foli me gjysem zeri tek perpiqej te shtrengonte doren e tij.

-Edhe un te dua shume! -u zgjat te puthte ballin e saj dhe u duk sikur temperatura ishte stabilizuar.

-Cfare te thane, jam shtatzene apo jo? -pyeti me nje ze plot shpresa aq sa ai nuk guxonte ta mohonte nje gje te tille.

-Po presim analizat, -nuk ia tha plotesisht te verteten.

-Eljo erdhi sot per te me...

-Varja Eljos tani, - ai nuk e meritonte shpjegimin e saj, ndihej kaq fajtor e sikur ta parandjente qe nga ai sqarim do te ndihej edhe me shume e nderpreu.

-Me ler ta perfundoj, po thoja qe sot ne pune me ra te fiket dhe i vetmi qe e dinte adresen e shtepise sone ishte Eljo prandaj me shoqeroi, erdhi edhe me vone kur mamaja jote ishte aty per te me sjelle disa ilace per te cilat insistoi edhe pse un nuk desha, te betohem nuk u fut ne shtepine tone, e di se cfare mendon ti prandaj...

-Bonbone, te ka rene te fiket sot dhe nuk me the asgje, -ishte gjithcka i interesoi nga ajo per te cilen Ermela kishte folur, ne keto momente Eljon, nenen e tij dhe gjithe boten po e shumezonte me zero.

-Kisha nisur te dyshoja nje shtatzeni te mundshme ama...

-Ermele perse nuk me the gje?

-Nuk isha e sigurt, kisha vonesa ne cikel, te vjella dhe marre mendje ama nuk kisha bere asnje test dhe nuk desha te te alarmoja me kot.

-Nje femi i ne te dyve vetem do te me lumturonte nuk do te me alarmonte kurresesi. -sigirisht qe keshtu ishte ama Krisi ishte i sigurt qe ajo shtatzene nuk ishte, ai vete ishte treguar shume i kujdesshem per kete gje.

-E di, por nuk ishte ne planet tona pastaj...

-Fli dhe qetesohu pak vogelushe, do te flasim me vone, - i puthi doren butesisht.

-Do te jesh ketu kur te zgjohem apo jo?

-Gjithmone prane teje! -e siguroi dhe butesisht i puthi faqen.

***

Kishin kaluar ore ankthi duke pritur rezultatin e analizave te saj tek qendronte pane saj dhe e shikonte tek flinte e qete dhe e paqte.
Lezivi nga aty vetem kur nje infermiere e udhezoi drejt zyres se mjekut i cili do ti jepte rezultatin e analizave, do genjente nese nuk thoshte qe frika e kishte gllaberuar aq sa per te zgjatur rrugen ngadalesonte hapat, me frike trokiti ne ate dere te bardhe dhe po me aq frike e hapi pasi u degjua nje 'hyr' nga brenda, u ul ne nje nga karriget me mbulese blu kamoshi dhe filloi te tundte kemben i stresuar.

-Analizat dolen, per fat te keq eshte ajo cfare un dyshoja, -ato fjale i dhane nje goditje te mire, nje dritherime ia pershkroi teresisht trupin ama per ca momente nuk foli, nuk e gjeti forcen te fliste...

-Dhe... -fjala e vetme qe doli nga buze e tij.

-Leucemi akute!!! -do te kishte dashur sikur kurre te mos kishte qene aty ku ishte tani e do te kishte uruar te ishte i shurdher ne vend qe degjonte ate qe kishte degjuar.

Po he me thoni ka me te mire se un kjo bote, a ka??? *JO thoni.

Xhane xhane nga un!❤