Mos më lësho!!!

Chapter 28

Kishte mbetur per minuta te tere i tromaksur nga pergjigja e marre, mendimet negative nisen tia pushtonin menjehere mendimet...
Po tani si dreqin do te jetonte ai pa te, si do mundej ta shikonte cdo dite tek shendeti i saj dobesohej gjithnje e me shume , a do te mundej a do ishte i afte ta perballonte kete?

-Mund te sherohet? -i mungonte informacioni ne lidhje me kete semundje, nuk i kishte rastisur as ti degjonte termin e jo ndonje informacion me tej.

-Ka kurim, sigurisht ama nuk mund te  te garantoj per efikasitetin e plote te saj, eshte semundje delikate, ne do te nisim fillimisht nga kurat me te lehta ato te ilaceve te forta per te eleminuar qelizat kancerogjene, kimioterapia, nese kjo nuk do te funksionoje gje qe ne urojme te mos ndodhe, do te vijojme me terapine me rrezatim.

-Po nese edhe kjo nuk funksionon? -kishte nevoje te kishte pergjigje per cdo pyetje te tije, deshironte qw ne njw fare menyre te kishte nje pergatitje.

-Atehere na mbetet vetem transplanti i palces nga nje donator qe per fat te keq shpeshhere eshte e veshtire ta gjejme ne kohe, megjithate perpiqu te fokusohesh ne faktin qe eshte nje rruge e gjate per te dale deri ketu, dhe gjate kesaj rruge e afermja juaj do te kete nevoje per mbeshtetje sidomos emocionale edhe pse ne anen financiare do te kushtoje goxha.

-S'ka rendesi fare, dua vetem qe ajo te behet mire! -ishte aq i derrmuar tani sa nuk merrej me mend, veten po e mbante ama shpirti po i qante.

-Urojm qe po, -u perpoq ta ngushellonte tjetri duke pare gjendjen e tij. -Duhet ta informojme edhe pacienten per kete gje, mblidhe veten ti do te vish me mua, nuk do te jete e lehte per te, sidomos kur dyshimet e saj ishin te tjera. -i rrahu shpatullat tek ishte nisur drejt deres duke pritur per te. E Krisi ate beri, qendroi prane saj duke pare edhe me i vrare syte e saje qe  pas ketij lajmi pervecse te fikur edhe filluan te dukeshin te tmerruar.

-Kris... -peshperiti duke u hedhur ne krahet e tij sapo mjeku kishte lene dhomen.

-Shshshs vogelushe, s'eshte asgje kjo do ia dalim. -i jepte asaj kurajon qe atij ne keto momente me shume se kurre po i mungonte.

-Do ia dal apo jo? -pyeti serisht per te degjuar ate fjali nga ai, e gjora kishte nevoje me shume se kurre.

-Patjeter qe do ia dalim, ti je e forte, ne te dy jemi te forte, ia kemi dal te tjerave gjera mbane, kjo... kjo s'eshte asgje. -A mendonte vertete keshtu ai? Ishte pyetja.

Priti derisa gjumi e mori serisht ne krahet e tij per te dale qe aty e per tu shfryre, goditi cfare gjeti verdalle ne ate banjo spitali qe muret e bardha ia jepnin edhe me shume iden e zbazetisr, goditi murin, goditi deren, shkelmoi me pas nje kosh metalik i lene ne nje cep, deri kur u lodh dhe me i deshperuar se me pare doli jashte, u mbeshtet ne nje cep muri dhe menjehere telefonoi Elvanen, kishte nevoje per nje njeri ku te mbeshtetej dhe e dinte qe e motra ishte shpatulla e duhur ku pa frike mund ta vendoste koken.

-Kris, cfare ka ndodhur? Perse te vjen zeri keshtu? -e kishte kuptuar sapo e kishte hapur telefonin qe dicka e mundonte ate.

-Elvana, jam tek Hygea! -ishte gjithcka qe i shpjegoi.

-Cfare... ne rregull po vij, -tha dhe ai mbylli telefonin.

***

-Kris, cfare ka ndodhur? -vrapo per tek i vellai qe qendronte ulur me koken mbyerthyer nga duar e ai i hutuar ngriti koken drejt saj.
-Kris mos je lenduar gjekundi, cfare po ben ketu? - kontrollonte me sy trupin e tij per te gjetur ndonje demtim, sigurisht qe ishte mese e shqetesuar per te vellain se mos atij i kishte ndodhur dicka.

-Ermela o Elvan, -asgje me tej nuk sqaroi me ze ama shikimi i tij foli mjaftueshem prandaj Elvana vetem e perqafoi fort.

-Deshiron te me shpjegosh me shume, -pyeti me gjysem ze.

-Leucemi akute, -shtangu sapo e degjoi sepse ajo ndryshe nga ai kishte informacione per kete gje dhe vetem e perqafoi serisht si per ti thene qe ajo do te ishte aty me te, prane tij... pnae tyre.

-Do t'ia dali, mos e lesho veten ajo ka nevoje per ty tani.

-Jam shume keq, mendoj vetem me te keqen! -shpehu i sinqerte e ajo vetem e perqafoi e dinte mire qe asnje fjale nuk mund ta ngushellonte ne keto momente.

-Ku eshte Ermela tani? -pyeti pas pak castesh.

-Eshte duke pushuar, nuk qendroja dot me tej aty duke e pare ne ate gjendje duket vertete keq.

-Cfare ndodhi, perse erdhet ketu sonte, u ndje keq? -pyeti specifikisht te kuptonte dicka me tej.

-Se jam un trap prandaj jemi ketu, nuk e vura re gjendjen e saj gjate gjithe nates...

-Kris nuk eshte momenti per te fajsuar veten tani, kush e mendonte se... -por fjalen ia nderpreu nje infermiere e cila i informoje qe Ermela ishte zgjuar dhe po kerkonte Krisin.

-Mblidhe veten, nuk duhet te te shikoje keshtu ajo, -keshilloi Elvana me te drejte dhe krah njeri-tjetrit u nisen drejt dhomes se saj.

-Kris, Elvana! -therriti e lumtur sapo i pa.

-Ckemi bukuroshe, -shkoi prane saj Elvana dhe e perqafoi nderkoh Krisi u ul prane saj dhe pasi u shkeput nga perqafimi u rehatua ne krahet e tij.

-Sa mire qe je ketu! -ndihej e lumtur nga prania e te dyve.

-Une apo Krisi? -pyeti ne shaka Elvana edhe ajo buzeqeshi.

-Te dy, ju dua shume te dyve! -tha te verteten ajo dhe Elvana buzeqeshi nga fjalet e saj ama nuk i shpetoj hutimin dhe perhumbjen qe kishte mberthyer Krisin.

-Po thuaj Krisi po deshe! -Ermela vetem qeshi me shume nga menyra sesi Elvana iu kthye.

-Faleminderit qe je shqetesuar per mua! -ndihej sikur kishte disa njerez qe shqetesoheshin per te, te pakten e tjetra vetem i buzeqeshi.

-Te gjithe shqetesohen per ty, -iu pergjigj Krisi kete here, e ajo me nuk foli ndonese mendonte teresish te kunderten, kuptonte edhe njehere sesa vetem ishte ne kete bote, nese do te njoftohej e dinte qe nene e saj do te ishte aty ama tjeterkush jo ishte mese e sigurte.

*Injorojini gabimet, e di qe po ti kthehesha prap ta lexoja nuk do ta publikoja fare. Durimi im ka marre valixhet dhe eshte nisur me pushime.
Mezi e kam shkruajtur edhe kete, mbase eshte stresi, ama e kam fshire dhe e kam shkruar 100 here nuk kam as qetesi dhe as durim per te shkruar, lexuar etj etj.
Ju si po e shtyni karantinen???