LIVID SERIES 4: FHIEL THRIME ASTON✔

CHAPTER 3

CHAPTER 3

NAKANGITING lumbas ako sa locker room at saka nakasalubong ko naman ang lalaking nang-insulto sa'kin. Kahit gusto ko siyang murahin, mas pinili ko nalamang na manahimik.

Tumingin naman siya sa direksyon ko kaya nginitian ko nalang siya. Ibinalik ko ang aking tingin sa mga bagong kasamahan ko.

This is it! May trabaho na ako!

Umupo naman ako sa isang silya katabi ng isang babae at saka tumingin kay Mrs. Vierro na nagsasalita.

"First, you need to be here exactly at 6 in the morning dahil ang Cafe na 'to ay mas magandang buksan pag-umaga kasi dito sila magkakape."Pagpapaliwanag niya kaya tumango naman kami.

"Second, ayoko ay yung walang galang lalo na sa kapwa nila workmates. Gusto ko ang walang away at walang gulo sa pagitan ng workmates dahil walang pasabing sisisantahin ko kayo."Striktong sabi niya na ikinatango naman namin.

"Lastly is Respect. Respeto sa sarili at saka sa kapwa. Remember our policy 'Customer's are always right' dapat nakangite kayo, but if you don't feel like smiling then don't, don't push yourself if you don't want to. Just smile when you want to."Nakangiting sabi niya na ikinangite ko.

She's pretty and so kind. Her smile is genuine.

"Okay, you may start now."Nakangiting sabi nito kaya napatango kami bago tumayo para simulan ang trabaho namin.

We have a company, kung tutuusin nga pwedeng hindi na ako magtrabaho bilang isang waitress kasi may kompaniya kami pero mas gusto ko yung pinaghihirapan ko.

'Yung paghihirapan ko muna bago ko makamit dahil once na nasa iyo na ito, parang worth it lahat ng mga sakit at pait na dinanas mo.

I also want to be able to stand on my own without depending on my parents. It's not like I don't like what. they doing, because I know that they only wants for the best of me.

But I prefer to be able to stand on my own. To fight and win against this challenges.

Kinuha ko nag poster at saka idinikit ko ito sa isang Square Glass para mabasa ng taong gustong bumili ng aming kape.

Kumuha rin ako ng basahan at saka nagsimulang punasan ang sliding window. Napatigil naman ako ng may tumabi sakin, kaya napatingin naman ako kaagad sa direksyon nito.

"Hi? I'm Yenna what about you?"Nakangiting pagpapakilala niya na ikinangite ko naman.

Yey! A new friend on my first day!

"Hello, my name is Izy Quny Thyem. Nice to meet you."Nakangiting pagpapakilala ko sa sarili ko.

Ngumite naman ito. "Pleased to meet you, Izy. By the way, your name sounds good."

Ngumite naman ako pabalik. "Yours too, Yenna."

"By the way, bakit naisipan mong mag-waitress? I mean no offense but you seems like you have already a business."Takhang tanong niya na ikinakunot ko naman.

"How can you say that?"Tanong ko sa kaniya at ngumite naman ito.

"Base sa pananamit mo, yung tindig mo at saka sa pagsasalita mo. You still have the accent when you speak in english."Nakangiting sabi niya na ikinatango ko naman.

"Maybe because I'm well trained to speak with an accent?"Sabi ko na mahinang ikinatawa naman niya.

"Nah.. too impossible."

"Why?"Tanong ko ulit sa kaniya

"I mean... Ah nevermind what I've said."Sabi niya na mahina kong ikinatawa.

"What about you? Why did you choose to be a waitress?"Balik tanong ko sa kaniya.

"My brother is in ICU, nag-aagaw ng buhay kaya kailangan ko ng pera."Malungkot na sabi niya na ikina-awang ko sa bibig ko dahil sa gulat.

"What? I can help you, I will lend you some money to support your brother."Sabi ko sa kaniya at agad naman itong umiling.

"Wag na, nakakahiya. Besides baka may panggagamitan ka sa pera mo."Mahinang sabi niya na ikinabuntong hininga ko naman.

"Ganito nalang, I will lend you the money pero once na makaliwag-luwag ka na, saka mo nalang ako babayaran."Nakangiting sabi ko sa kaniya na ikinaliwanag ng kaniyang mukha.

Her eyes watered in joy, she hugged me in delighted. "Thank you, thank you so much. Kailangan ko talaga ng pera, promise babayaran kita."

Ngumite naman ako sa kaniya. "Okay, is one million enough?"

Nanlaki namana ng mata nito sa sinabi ko. "What the.. are you sure na waitress ka talaga? I mean, what the...malaking halaga na yun ng pera, hindi yun basta basta at madaling mahanap ng ganun kalaki."

Mahina naman akong natawa. "Ipon ko ang pera na 'yan, actually galing yan sa mga magulang ko, wala pa akong pera na pinaghirapan ko talaga."

Yumakap naman siya sakin. "Thank you, sobra na nga ang One Million e."

Mahina akong natawa at saka niyakap siya pabalik. "I'm glad I can help. Okay lang naman din na hindi mo na ako bayaran e."

Umiling naman siya. "Bayaran kita once na makaluwag-luwag ako, hindi ko matatanggap ang ganito kalaking halaga."

Ngumite naman ako. "Okay if you say so, I'll transfer the money to your bank account later."

Tumango naman ito at saka pinunasan ang kaniyang pisnge na medyo basa dahil sa luhang nagsilandas mula sa mata niya.

"Thank you talaga, Izy."

Ngumite naman ako. "No problem, I'm glad to be help. Kailangan mo ng pera para sa kapatid mo at kailangan rin yan ng kapatid mo, magpakatatag ka lang, gagaling rin ang kapatid mo. Just pray to God."

Ngumite naman siya pabalik. "I know. I will pray talaga."

Mahina naman akong natawa at saka ibinalik ang tingin ko sa pagtatrapo ng basahan sa sliding window.

Napabuntong hininga naman ako. Yung perang ipinahiram ko sa kaniya ay yun ang inipon ko mula sa parents ko, kada araw kasi maglalagay sila ng pera sa bank account ko kaso lang hindi ko ginamit kaya naipon lahat ang mga perang inilagay nila sa account ko.

Yung iba sa perang naipon ko galing sa magulang ko ay napagplanohan kong magdonate sa mga charities at sa mga batang hindi makapag-aral at walang tirahan.

Gusto kong magtrabaho at saka gusto ko na ang perang nasa akin ay yung perang pinaghihirapan ko at pinagtatrabahoan ko.

I hope nice day will come.

•End of Chapter 3•