LIVID SERIES 4: FHIEL THRIME ASTON✔

CHAPTER 22

CHAPTER 22

NAKANGITING bumaba ako sa sasakyan, si Fhiel ang nagdrive kaso nga lang inabot kami ng three hours dahil ang bagal niyang magpatakbo ng sasakyan.

Puro rason niya? Baka daw mabangga kami, baka daw may mangyaring masama kaya safety first.

Tss. Palusot pa e hindi naman marunong magdrive.

Napatingin naman sa'min ang iba naming katrabaho at sabay talaga silang lumabas para salubongin kami.

Niyakap naman ako ni Yenna, "Grabe, pang-mmk ang buhay niyo. Sana all."

Mahina naman akong natawa sa sinabi niya. "Makakahanap ka rin ng taong pasok ang mala-magpakailanman niyong lovelife tapos ako na naman ang sisigaw na Sana All."

Natawa naman siya sa sinabi ko saka bumitaw sa pagkayakap ko saka tumingin sa anak namin.

"Hi, baby boy?"Nakangiting sambit ni Yenna kay Fierro.

"Hello po, Tita."Nakangiting sabi nito na ikinatili naman ni Yenna, niyakap niya naman si Fierro ng mahigpit at hinalikan ang buong mukha nito.

"Hoy gaga! Child abuse na 'yan!"Sabi ko na ikinatigil naman niya sa paghahalik kay Fierro at matatalim na tiningnan niya ako.

"Anong child abuse?! Excuse me, no'ng nagkainan kayo ng mukha nang asawa mo, sinabi ko bang adult abuse?!"Inis na sabi nito sa'kin na ikinahalakhak ko naman.

"Gaga! May adult abuse ba?"Nakataas kilay na sabi ko sa kaniya.

"Oo naman, meron."Sabi niya na mahina naman nitong ikinatawa.

Napatigil naman kami ng dumating sina Mama at saka si Papa, napatingin naman siya kay Fierro at maluluhang niyakap nila ito.

"Hi po, Lola, Lolo."Magalang na sabi ng anak ko.

"Hello, apo."Nakangiting sabi ni Mama.

Tumingin naman sa gawi ko si Papa at saka kay Fhiel na nakayapos pa rin ang braso nito sa bewang ko.

"When is the wedding?"Tanong ni Papa kay Fhiel at ngumite naman si Fhiel.

"I'll talk to you, later, Pa. And will you also lend a hand to help me for our wedding?"Nakangiting tanong ni Fhiel kay Papa na ikinatawa naman nito.

"Ofcourse you can."

"Thank you, Pa."

"Anytime."

Napatingin naman ako kay Fhiel na pangite-ngite.

"When is our wedding?"Tanong ko sa kaniya pero ngite lamang ang kaniyang sagot.

Napatigil naman kami ng biglang nag-ring ang phone niya, agad niya naman itong sinagot.

"Yes?...What?!...I'm coming."Nagmamadaling sabi niya.

Tumingin naman siya sa'kin at saka hinalikan ang noo ko na ikinatakha ko naman.

"What happened?"

"May nagsunog sa companya namin, buti naman at naagapan kaagad. I'll be back later."Sabi niya and he gave me a smack kiss saka siy sumakay sa kaniyang sasakyan.

Pinaharorot niya naman ito na parang nasa karera ito na ikinalaglag ng panga ko. So, talagang may nangyaring masama sa kompanya niya, urgent na urgent nga talaga.

That's the first time that I saw him drive that fast.

Napatingin naman ako nang may kumalabit sa'kin, I looked at him. "Yes, anak?"

"Where's Papa?"Tanong niya sa'kin.

"Papa is in his company, something bad comes up and he needs to be there, don't worry he'll be back."Nakangiting sabi ko na ikinatango naman niya.

"Okay. Let's go inside, Mama."Sabi niya na ikinatango ko naman.

"By the way, where's your Tita, Lola and Lolo?"Tanong ko sa kaniya.

"Tita said that he's brother is awake and she needs to be there. While Lola and Lolo said that they need to find the culprit as soon as possible."Pagpapaliwanag niya naman na ikinatango ko.

"Okay, I understand."Nakangiting sabi ko at saka hinakawan ang kaniyang kamay bago kami tuluyang makapasok sa Restaurant.

I'm going to miss working here. Being a waitress is not easy, dapat mabalanse mo ang paghawak mo sa tray at saka hindi rin maiiwasan na sumakit ang mga paa mo at magkapaltos-paltos.

Eventhough, nakakapagod ang pagiging isang waitress, parang nabawi rin ito pagmay mga taong magcompliment sa mga pagkain niyo at saka mga taong naging masaya dahil lang sa pagserve mo ng pagkain sa kanila.

Isa pa, ang mas mamimiss ko ay ang kakulitan ng mga trabahante dito.

"Mama, I'm hungry."Komento ng anak ko habang hawak hawak niya ang kaniyang tiyan sabay himas na mahinang ikinatawa ko.

"Okay, mama's going to cook you something."Nakangiting sabi ko sa kaniya at saka tumalikod para pumunta sa kusina.

Ang ikinatatakha ko lang kung bakit walang tao ang pumunta dito sa Restaurant. Kung wala pa dito si Manager, malamang magtatakha na ako kung ano ba talaga ang nangyari pero nandito naman si Manager.

Masaya siyang nakikipagchikahan sa mga trabahante.

IT TOOK me a couple of hours to finished what I've cooked for my little baby.

Lumabas na ako sa kusina at nagtatakha naman ako dahil nakasara lahat ng mga bintana, nakaturn-off ang mga ilaw.

"Mama! Help!"Sigaw ng anak ko na ikinanginig ng kalamnan ko.

Nabitawan ko naman ang niluto ko at saka sinundan ang kaniyang boses."Anak! Where are you?!"Sigaw ko pabalik.

"Ma! Help!"Sigaw nito na mas lalo kong ikinakaba.

Mabilis akong tumakbo papunta sa CR pero wala siya doon, pumunta naman ako sa Locker Room pero wala rin siya doon.

Lumabas na ako sa Restaurant at saka nakita ko naman siya na hawak hawak ng mga lalaking nakamaskara na mas lalong ikinanginig ko sa takot. Hindi takot para sa sarili ko ngunit takot baka kung ano ang gagawin nila sa anak ko.

"Anak!"Sigaw ko na ikinatigil naman nila.

"Mama! Help!"Naiiyak na pasigaw nitong sabi.

Tumakbo naman ako papalapit sa kaniya at saka sinuntok ang mga lalaking nagtanggkang may gawing masama sa kaniya.

Pero hindi sapat ang suntok ko para lamang matalo silang lahat, hindi sapat ang mga lakas ko para matalo ko silang lahat.

Napatingin naman ako sa anak ko na umiiyak na dahil sa takot.

I caressed his face, "Don't worry, Mama will going to protect you. No need to be scared, mama is here."

Tumayo naman ako at saka inexercise ang buong katawan ko saka ko tiningnan ang mga taong gustong kumuha sa anak ko.

"Aalis kayo o papatayin ko kayo?"Galit na sabi ko na ikinahakhak naman nila.

May inilabas sila na kung ano at saka inispray sa buong mukha ko dahilan para dalawin ako ng antok.

•End of Chapter 22•