Çaresiz Bedenler

Giriş

Genç kız,elinde kahvesiyle yavaş adımlarla odaya doğru ilerliyordu.Elini kapı kulpuna uzatıp sanki ses çıkarmak istemezmiş gibi kapıyı yavaş ve temkinli hareketlerle açtı.İçeriye girip,aynı şeyi kapıyı kapatırken de uyguladı.Pencerenin kenarına geçip dışarıyı izledi.Çoktan gece olmuş,gökyüzü karanlığa bürünmüştü.Karanlık gökyüzünde,grinin tonlarında sanki özenle dağıtılmış gibi duran bulutlarda huzur buluyordu.Seviyordu karanlığı,her şeyden fazla seviyordu.Kendisi karanlık değildi belki ama koyu renkler onun temsilcisiydi adeta.Sonra mahalledeki sessizliği dinledi genç kız.Gözlerini kapadı.Bir kaç saniye öyle kaldıktan sonra gözlerini açtı.Sokağı aydınlatan sadece iki üç sokak lambası ve bir kaç binanın odalarından yansıyan loş ışıktı.Kahvesinden bir yudum aldı ve kupasını hemen pencerenin bitişiğinde bulunan masanın üzerine koydu.Odasıyla uyum sağlayan koyu renk perdeleri çekti ve yatağına doğru yavaşça ilerledi.Tam yorganı açmış içerisine girecekken üst kattan tiz bir çığlık geldi.Bir anlık şokla olduğu yerde kaldı genç kız.Ardından acele ve telaş içerisinde merdivenlere doğru ilerledi.Yukarı doğru çıkarken içinden yalvarıyordu "Allah'ım nolur ona bir şey olmasın." Üst kata sonunda çıkıp koridorun sonunda soldaki kapıyı telaş içerisinde açtı.Aynanın karşısında kendi yaşlarında başka bir kız.Anlaşıldığı kadar lösemi hastasıydı.

İçeriye giren genç kız ona şaşkınlıkla bakarken "Bak saçlarım çıkıyor!" dedi kız.Her ikiside bir anlık gelen şoku atlattıklarında gece saat 3.30 da kahkahaları bütün mahalleyi dolduruyordu.Sevinmişlerdi.En çok belki de bu gece sevinmişlerdi.Genç kız arkadaşının tam gözlerinin içine baktı.Konuşmasa bile okunuyordu gözlerinin içinden " Her şey geçecek." Ardından güven verici bir şekilde huzurlu ve mutlu olduğunu belli edip parlayan gözleri eşliğiyle gülümsedi.Hayatı oydu.En değerlisi oydu.Bir tek onu düşünüyordu şu saçma dünyada.Herkesin çıkarcılık peşinde olduğu şu lanet dünyada.Dışarıdan bu tabloyu gören biri mümkün değil kendini tutamazdı.Her şey için küçücük bir umutları vardı onların.Gerçekleşeceğine inandıkları o umut her şeyi değiştirecekti belki de?