Laughed to Life • Zayn Malik | (UNEDITED)

Episode 20| Self Harm

Bazı yerleri telefondan yazdığım için ufak tefek hatalar olabilir iyi okumalaar

Episode 20| Self Harm

Tiffany

Sertçe yutkunduğu için adem elmasının yukarıya çıkıp tekrar aşağıya inerken çıkardığı ses kulaklarıma eriştiğinde vereceği tepkiyi bekliyordum.

Kriz geçiremeyecek kadar yorgun, bir şey hissedemeyecek kadar kırılmıştım. Tüm duyularım hissizleşmiş gibiydi, doğru düzgün çalıştıklarına bile emin değildim. Şu an çalışan tek organım kalbimdi ancak o da parçalara ayrılmıştı.

Çenesinin kasıldığını fark ederken, ellerinin yumruk şeklini almış olduğunu gördüm. Ağzını bir şey diyecekmiş gibi açtı ancak dudaklarından tek bir kelime dahi çıkmadı.

Esmer tenindeki ela gözleri fazlasıyla koyu bir kahveye bürünürken lacivert gökyüzündeki parlak ayın aklıma gelmesi kesinlikle tuhaf değildi.

O, benim ay ışığımdı. Her şey karanlıkken o benimleydi, bana yol gösteriyordu. Bugünlerde ise hava fazlasıyla bulutluydu.

Arkasını döndü ve odadan çıktı. Evden de kapıyı arkasından gürültülü bir şekilde kapatarak çıktığında sessizce iç geçirdim.

Odaya çöken kulakları sağır edecek sessizlik başımı ağrıtıyor, bana odaklanmış bakışlardaki yoğun acıma duygusu kusma isteğimi artırıyordu. 

Çocuklara gözlerimi dikerken "Drama bitti, evi terk edebilirsiniz." diye güçsüz bir şekilde konuştum.

Danielle'ın anlayışlı bakışlarını görebiliyordum.

Harry'nin Louis'ye sinirle "Ne yaptığını sanıyorsun?" dediğini duyduğumda gülümsemeye çalıştım ama bunun için bile fazlasıyla yorgun hissediyordum.

Louis'nin oturduğu yerden anında kalkıp kapıya ilerlerken "Her şey için teşekkürler." dediğini duydum.

Sanki beş çayına gelmiş insanlar gibi teşekkür etmesi üzerine sinirle ona baktığımda çoktan odadan çıktığını gördüm. Diğerlerinin de acıma ve hüzün dolu bakışlarla odayı terk etmesi üzerine hala odada kalan Danielle'a baktım.

"Gitmeyeceğim, boşuna bakma." diye konuştuğunda başımı iki yana salladım.

"Yalnız kalmaya ihtiyacım var."

Gerçi Zayn evden çıktığından beri yanımda birileri olmasına rağmen yalnız hissediyordum ancak konu bu değildi.

"Odanın kapısını kapat ve ne yapmak istiyorsan yap ama beni evimden kovamazsın, değil mi?"

Odama ilerlerken "Senden nefret ediyorum." diye mırıldandım.

Zayn'le beraber yattığımız yatağın hala dağınık bir şekilde durduğunu görünce kalbim tekledi. Kapıyı kapatıp yavaşça yatağa kendimi bıraktığımda hissettiklerimi tarif edebileceğimi sanmıyordum.

Her seferinde 'Güvenmem.' dedikten sonra karşıma çıkan insanların, güvenimi tekrardan inşa edip sonra hayatımı, hayallerimi ve beni un ufak edecek şekilde yıkmasına alıştığımı sanıyordum.

Alışamamışım.

Zayn'in beni her şeyden koruyacağına o kadar emindim ki, onunla ilgili paranoyakça tek bir şey düşünmemiştim bile.

Beni gerçekten sevmemişti, ben onu gözümü kapattığımda bile özlerken.

Yatağıma cenin pozisyonda yatıp çarşafa sinmiş olan alışık olduğum erkeksi kokuya gözlerimi yumarken, eksik hissediyordum.