Uyandığımda annemlerin evinde, kendi odamda yatağımdaydım. Kazanın bir kabus olduğunu düşündüm. "Oh be! Rüyaymış.." dedim içimden. Elimi yüzümü yıkamak için banyoya doğru ilerledim. Annemlerin henüz uyanmadığını düşündüğüm için parmak uçlarımda yürüyerek sessizce gittim.
Oturma odasının önünden geçerken kapının kapalı olduğunu farkettim. İçeriden sesler geliyordu.. Vestiyerde de birçok ceket ve mont olduğunu gördüm. Saate baktım, öğlen olmuştu. Annem eve misafir mi çağırmıştı acaba? Eğer öyleyse misafirlerin karşısına yataktan kalktığım gibi çıkmak olmaz diye düşünüp hızla banyoya yürüdüm.
Elimi banyonun kapısının koluna koydum ve sertçe bastırdım. Kapı büyük bir gıcırdamayla açıldı. Ürperdim. Gördüğüm kabusun etkisi olsa gerek.. Banyoya girdim. Aynaya baktım ve yüreğim ağzıma geldi! Ayna kırıktı! Nasıl olmuş ki? Bu sefer gerçekten korkmuştum. Ve bu kabusun etkisi falan değildi! Aynanın tam ortasından başlayıp kenarlara doğru yayılan kocaman çatlaklar vardı. Bu yüzden kendimi göremedim. Bikaç küçük parça da yere düşmüştü.
Derin bir nefes aldım ve sakinleşip yüzüme hızlı hızlı su çarptım. Gördüğüm kabus gerçekten dehşet vericiydi. Bir de sabah sabah karşıma çıkan bu parçalanmış ayna! Bugünün kötü geçeceği şimdiden belli oluyordu..
Kendime geldikten sonra hızla odama gittim. Geceliğimi çıkartıp daha düzgün birşeyler giydim. Daha sonra misafirlere hoşgeldiniz demek için oturma odasına gittim. Kapıyı açtığımda hayatımın en büyük şokunu yaşadım..
Vücudumdaki kanın sertçe çekildiğini hissettim. Sanki kalbim artık çarpmak istemiyordu. Kendini yeterince hırpalamıştı zaten. Saç tellerim gökyüzüne doğru yönlendi. Gözlerim göz çukurlarından fırlayacak gibiydi. Bunlar elbette iliklerime kadar işleyen dehşet duygusunun eseriydi..
Odada kanepelere oturmuş ağlıyorlardı. Kimi elinde Kuran, yüksek sesle okuyordu. Kimi bizim aile fotoğraflarımıza bakıp iç geçiriyordu. Kiminin gözleri kan çanağına dönmüş, ağlamaktan sesleri kısılmıştı.. Bunlar elbette annem ve babamın arkadaşları, akrabaları ve tanıdıklarıydı..
Gördüğüm kabus, aslında kabus değilmiş.. Ben ailemi kaybetmiştim.
Acı bir çığlık atıp yere kapaklandım. Yerleri dövdüm. Hıçkıra hıçkıra ağladım.. Odadakilerin acısı da büyük olacak ki, kimse gelip beni yerden kaldırmadı. Hatta kimse bana bakmadı bile.. Sürünerek acı içinde odama vardım. Göğsümde bıçakla açılmış koca bir delik vardı sanki.. Acım öylesine büyüktü ki, saatlerce yatağımda ağladım. Artık hayatımın karardığını biliyordum.
[DEVAM EDECEK]
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Öteki İtiraflar
Terror"Kimse öğrenmemeli.. Kimse duymamalı.. Kimse konuşmamalı! Kimse dinlememeli.. Kimse bakmamalı.. Kimse görmemeli! Kimse itiraf etmemeli.. Ve, kimsecikler inanmamalı!"
