Amcam bana odamı gösterdi. Birinci katta arka bahçeye bakan geniş sevimli bir odaydı bu. Köşedeki eskimiş karyolayı göstererek "Şimdilik bununla idare et kızım. Haftasonu birlikte yatak odası takımı bakmaya gideriz." dedi amcam. Ben de "Gerek yok amcacım. Bunlar gayet rahat görünüyor." dedim.
Benim istediğim şey rahat bir yatak değildi ki.. Ben sadece huzur istiyordum. Ve bu isteğim amcamın sayesinde yerine gelecekti..
Amcamın odası ikinci kattaydı. Bana ne zaman istersem çağırabileceğimi söyledi. Evin artık benim de evim olduğunu ama yalnızca tek bir kurala uymam gerektiğini söyledi. Bu kural "Üçüncü kata çıkmamak"tı. Nedenini sormadım bile. Amcama güveniyordum. Böyle bir kural varsa uymam gerekiyordu.
Amcam odasına çıktı ve ben de eşyalarımı yerleştirmeye başladım. Oldukça eski görünen dolabı açtım. Uzun zamandır kullanılmadığı kapağı açarken çıkan gıcırtıdan anlamıştım. İçi boş ve oldukça tozluydu. Hemen eşyalarımı koydum ve yatağıma geçtim. Yatak cidden eskiydi ve yayları hareket ettikçe ses çıkarıyordu. Ama hiçbiri umrumda değildi. Yeni evimde huzuru bulacaktım..
Yatağa uzandım ve gözlerimi tavanda hareketsiz duran lambaya diktim. Kafamda planlar yapıyordum. Öncelikle tedavi olmalıyım. Sonra bir iş bulurum ve kendi paramı kazanmaya başlarım. Sonra belki bir aile kurup kendi evime yerleşirim. Hangi işi yapabilirim ki? Yine bir matbaa bulup orada çalışabilirim. Bildiğim tek iş bu çünkü.. Şimdi bunları düşünmek için çok erken. Hele bir tedavi olayım da..
Uzun süre bu şekilde hayal kurdum. Ancak gene terslikler olmaya başlamıştı. Gözümü diktiğim lamba sallanmaya başladı. Adeta sağa sola öne arkaya savrulup dans ediyordu. Ben biraz korkmuştum ancak hemen telaşa kapılmadım. Sakince gözlerimi kapadım ve bekledim..
O şekilde beklerken yanağımda bir sıcaklık hissettim. Ardından o korkunç fısıltıyı duydum..
"Sen tükendin! Artık bize katıl.."
Yorganı çekebildiğim kadar yukarı çektim ve elimle kulaklarımı kapadım. Sessizce ağlamaya başladım. Bunların bir hayal olduğunu bildiğim için bitmesini bekledim. Fısıltılar gittikçe artıyordu. Sanki yüz kişi tepemde bana bir şeyler söylüyordu. Bekledim, bekledim.. Ama beklemek sadece konuşanların sayısını arttırmaya yarıyordu. Artık gerçekten korkmaya başlamıştım. Bunun hayal olduğundan da şüphe duydum. Çünkü o kadar çok ses geliyordu ki.. Hepsi kısık sesle aynı şeyi söylüyordu..
"Bize katılma vaktin gelmedi mi?"
"Bize gel, sen bizdensin!"
"Sen artık tükendin.."
Seslerin şiddeti gittikçe artıyordu.. Korku içinde gözlerimi açtım. Yorganın altında olduğum için hiç birşey gözükmüyordu ancak yorgan ince olduğu için üzerine düşen gölgeleri görebiliyordum.. Sürekli hareket ediyorlardı. Sanki etrafımda daire şeklinde dönüyorlardı.. Bu gerçek olmasa bile artık dayanma gücüm kalmamıştı. Hızlıca yorganı üzerimden attım ve etrafıma baktım..
Oda bomboştu. Sesler de kesilmişti.. Lambaya baktım ve hala sallandığını gördüm. Derin bir nefes aldım ve yorganı yeniden üzerime çekip gözlerimi yumdum.. Ama o şeyler tekrar geldi. Sesleri bu sefer daha fazla geliyordu. Sürekli artıyorlardı. Sanki odanın içerisi ağzına kadar doluydu..
Yeniden yorganı açtım ve etrafıma bakındım. Hiçbir şey yoktu! Hayal gücüm benimle dalga geçiyor gibiydi.. Ama kapıya doğru baktığımda bu fikrim değişmişti..
Kapıda onlarca çift göz vardı ve beni izliyorlardı.. Hepsi gözlerini dikmiş bana bakıyordu.. İstemsiz olarak yüksek bir çığlık attım ve yeniden yorganın altına girdim. Hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım. Ve onlar yeniden başıma dikildiler.. Fısıldamalarının şiddeti artıyordu.. Yavaş yavaş bağırmaya dönüştü. Resmen bana bağırıyorlardı..
"ARTIK BİZE KATIL!"
"VAKTİN GELDİ!"
Bu yüzlerce ses içinden sadece birini ayırt ettim. Önce çok kısıktı. Giderek yükseliyordu.. Yükseldikçe ne dediğini anlamaya başladım. "Kızım? Kızım iyi misin?" Bu bağıran elbette amcamdı.. Onun sesi gittikçe yükseldi, yükseldi ve diğer tüm sesleri bastırdı. Artık sadece onun sesini duyuyordum..
"İyi misin? Neden bağırdın kızım?"
Yorganı üzerimden çektim ve başucumda bekleyen amcamı gördüm. Doğruldum ve sertçe sarıldım kurtarıcıma.. "Ben artık iyileşmek istiyorum! " diye haykırdım.. O da eliyle saçlarımı okşadı ve "Yarın ilk işim sana bir doktor bulmak olacak.." dedi ve beni iyice bağrına bastı..
İyileşmeyi gerçekten çok istiyordum. Çünkü amcama sarıldığımda sırtındaki delik hala elime geliyordu..
[DEVAM EDECEK]
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Öteki İtiraflar
Horreur"Kimse öğrenmemeli.. Kimse duymamalı.. Kimse konuşmamalı! Kimse dinlememeli.. Kimse bakmamalı.. Kimse görmemeli! Kimse itiraf etmemeli.. Ve, kimsecikler inanmamalı!"
