Sandalyenin üzerine çıktım ve az önce hazırladığım ipi tavandaki lambanın yanında duran kancaya astım. Kimsem olmadığı için not yazma gereksiniminde bulunmadım. Evim ıssız bir yerdeydi. Bu yüzden beni anca ev sahipleri bulabilirdi. Çünkü çürüyen cesedimin kokusunu alıp kontrole gelecek birileri yoktu çevremde. Herkes uzağımdaydaydı. Ailem yoktu..
Ama şimdi ailemin yakınına gitmeye hazırlık yapıyordum. Amacım günlerdir yaşadığım korkunç olaylara bir son vermek aslında.. Tavanda asılı duran amatörce hazırlanmış ası ipi beni kurtaracaktı. Veya ben öyle sanıyordum..
Son kez odama baktım. Vitrinde duran fotoğraflara göz gezdirdim. Ailemin aldığı biblolar, minik hediyeler, bunları son görüşümdü. O yüzden uzun uzun baktım.. Hava hafiften kararmaya başlayınca "Artık vakit geldi.." dedim kendi kendime.
Sandalyeye tekrar çıktım ve ipi elime aldım. Iyice asıldım ve sağlamlığını kontrol ettim. Bulunduğum yükseklik boynumun kırılması için yeterli değildi. Yani beni bekleyen hızlı bir son yoktu. Çırpınarak ölecektim.. Ama olsun, bu karanlıktan çıkmam gerekiyordu.. Büyük bir kararlılıkla ipi boynuma geçirdim. Soğuktan morarmış ayak parmaklarıma baktım. Onlarla yapacağım ufak bir hareket beni bu karanlıktan çekip kurtaracaktı..
Dünyanın en zor kararıdır intihar.. Dolayısıyla ben de bir süre ayak parmaklarıma bakıp düşündüm. Ağlamaya başladım.. Hıçkıra hıçkıra ağlıyordum. Vazgeçecek gibi oldum. Işıkları hiç yakmamıştım. Tepemdeki lamba birden bire yanınca aklımın karışıklığı kayboldu.. Kararsızlık duygusunu bir kenara attım. Gözümü kararttım.. Ölmeliydim!
Birinden kaçar gibi acele ediyordum. Çünkü o korkunç olaylar başlamak üzereydi, biliyorum.. Tekrar yüzleşmek istemiyordum. Geçen gece gördüklerim en cesur insanların bile hiçbir zaman görmek istemeyeceği türdendi.. Ve ben artık tükendiğimi biliyordum. Bu korkuyla daha fazla yaşayamazdım. Son kez derin bir nefes aldım ve ayaklarımla sandalyeyi devirdim..
Sandalye yere düştüğünde hissettiklerimi asla tarif edemem. Büyük bir korku içimi kaplamıştı. Vücut ağırlığımı taşıyan incecik boynum kırılmamıştı. Gırtlağıma baskı yapan ip nefes almamı engelliyordu. Aynı zamanda şah damarım da baskı altındaydı.. Soluksuz kalmıştım ve beynime kan gitmediğini hissediyordum. Bunu elbette kararan gözlerimden anlamıştım. Hiçbir şey göremiyorum!
Birkaç saniye sonra dayanılmaz acılar hissetmeye başladım. Kan akışı kesildiği için beynim patlayacak gibi oldu. Gözlerimden yaş yerine kan aktığını anladım.. Ellerimi deli gibi boğazımı sıkan ipe doğru götürdüm ve kurtulmak için çabaladım. Tüm gücümle nefes almayı denedim.. Belki ip kopar da kurtulurum diye kalan son enerjimle sağa sola hareket etmeye çalıştım. İşte buna can çekişme deniyordu..
Tüm çabalarım sonuçsuz kaldı.. Enerjim yavaş yavaş tükeniyordu. Ölümün ne kadar zor birşey olduğunu çok acı bir şekilde anlamıştım.. Çektiğim acı tarif edilemez! Nefes alamıyorum.. Ve beynim, az sonra patlayacak!
Birkaç dakika can çekiştikten sonra enerjim bitmişti.. İpi biraz olsun gevşetmeye çalışan cılız ellerim başarısızlıkla kendini sağa sola bıraktı. Serbest şekilde sallandıkça sallandılar.. Çaresizlik ve dayanılmaz acılar eşliğinde ölümü beklemeye koyuldum.. Ta ki kulağımda sıcak bir nefes hissedene kadar!
"Bu kadar kolay değil! "
Kulağıma biri bu cümleyi fısıldamıştı! Birden tepemdeki lamba söndü.. Büyük bir çatırdama duydum. Ardından sert bir şekilde yere düştüm! İp kopmuştu! Yere iner inmez içgüdüsel olarak boynumu sıkan halatı gevşettim.. İnce çığlığı andıran derin nefesler alıp verdim. Bir süre kendime gelemedim.. Ölmediğim için hem üzülüyordum hem de seviniyordum. Bu duyguyu asla tarif edemem!
Kendime geldiğimde doğruldum ve etrafıma bakındım. Oldukça karanlıktı.. O da ne? Odamın kapısından hızla dışarı çıkan bir karaltı gördüğüme yemin edebilirim! Bir gölgeye benziyordu. Ya birinin gölgesiydi, ya da sadece gölgeydi!
Az önceki duygumu tarif edemiyordum ancak şuanki duygum belliydi.. Korku!
[DEVAM EDECEK]
Yazar Notu= Arkadaşlar malum final dönemi başladı. Bir veya iki hafta ara vereceğim. Hikayeme göstereceğiniz ilgiye göre devam edeceğim. İlginizi oy vererek veya yorum yaparak gösterebilirsiniz. Teşekkürler. .
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Öteki İtiraflar
Terror"Kimse öğrenmemeli.. Kimse duymamalı.. Kimse konuşmamalı! Kimse dinlememeli.. Kimse bakmamalı.. Kimse görmemeli! Kimse itiraf etmemeli.. Ve, kimsecikler inanmamalı!"
