Öteki İtiraflar

"Öğrendim.. Biliyorum.." XII. BÖLÜM

Sonuna kadar açık duran perdelerden gelen güneş ışığıyla uyandım. Salondaydım ve yerde yatıyordum. Gece öleceğimi sanmıştım ancak gene ölmemiştim.. O beyaz suratlı yaratık aklıma geldi birden. İrkilerek ayağa kalktım ve sağa sola bakındım. Kimseyi göremedim.. Olayı hatırlayınca istemsiz olarak ellerim boğazıma gitmişti. Dokununca sızlıyordu.. Boynum ya ipten zedelenmişti ya da o gözleri akan yaratığın korkunç ellerinden..

Kesin morarmıştır diye düşündüm. Uzun zamandır da aynaya bakmadığımı farkettim. Evdeki aynalar gazete kağıtlarıyla kaplıydı. Zaten iki tane vardı. Biri girişte diğeri lavaboda. Salondan çıkıp lavaboya gittim. Çünkü orası daha yakındı..

Kapıyı açtım ve aynanın karşısına geçtim. Gazete kağıdının kenarından tuttum ve sertçe asıldım. Ama şansızlıklar peşimi bırakmıyordu işte.. Kağıdı çekerken ayna da onunla birlikte gelmişti ve çivisinden çıkıp yere düşmüştü.. Büyük bir şangırtıyla tuzla buz oldu. Normalde irkilmem gerekiyordu ama tepki vermemiştim. Son zamanlarda yaşadıklarım yüzünden duygularım alt üst olmuştu ve katılaşmıştım..

Evin girişindeki aynaya doğru ilerledim. Sokak kapısının hemen sağındaydı. Bu arada duvardaki çatlaklar da hala tüm gerçekliğiyle bana bakıyordu.. İçimi yeniden korku kaplamıştı. Ama gündüz olduğu için fazla büyük değildi içimdeki korku..

Aynanın karşısına geçtim ve kağıdın kenarını tuttum. Tam asılacaktım ki birden kapı yumruklandı! Korkudan yanlışlıkla bu aynayı da çivisinden çıkartıp düşürdüm.. O da tıpkı lavabodki gibi tuzla buz oldu.

Ama daha önemli bir mesele vardı. Kapıyı kim yumruklamıştı? Bunu düşünürken kapı aynı tonda yeniden yumruklandı.. Titremeye başlamıştım. Küçük adımlarla kapının önüne geldim ve gözümü deliğe dayadım. Kır saçlı orta yaşlarda bir adamdı bu. Ve yüzü yabancı gelmiyordu.. Kapının kilidini yavaşça çevirdim ve kapıyı açtım..

"Buyurun, kime bakmıştınız?"

"Beni tanımadın mı yoksa? "

"Üzgünüm, şey.. Çıkaramadım."

"İçeri girmeme izin verir misin? Uzun yoldan geldim ve yoruldum.."

Bu kır saçlı adam bana tanıdık geliyordu ama kimdi? Onu evime sokmalı mıydım? Bu adama karşı içimde tarif edemeyeceğim bir güven oluştu. Nedenini açıklayamıyorum. Ama onu içeri almalıydım.. "Buyurun." dedim ve elimle içeri davet ettim..

Kırık ayna parçalarına şaşkınlıkla baktı ve üstünden atlayıp geçti. Duvardaki çatlaklara da minik bir bakış attı. Ben de kapıyı kapadım ve onu salona yönlendirdim. "Bu taraftan, şöyle geçin." Adam gece yaratığın oturduğu sandalyeyi çekti ve oturdu. Ben de karşısına oturdum.

"Demek beni tanımadın.."

"Üzgünüm.."

"Çok uzun zaman oldu.. Vay canına ne kadar güzelleşmişsin."

"Artık kim olduğunuzu söyleyecek misiniz?" diye sordum merakla.  O da gülümsedi ve kalın ceketinin cebinden bir fotoğraf çıkardı. Bana uzattı. Alıp incelemeye başladım. Fotoğrafta küçük bir kız ve işte karşımda duran adam vardı.. Fotoğraf oldukça eskiydi. Küçük kıza dikkatli bakınca onun ben olduğumu anladım! Yanımdaki yani karşımda duran bu adam ise yıllardır haber alamadığımız amcamdı!

"Sizden haber alamayınca öldüğünüzü sanmıştık."

"Bazı kötü işlere bulaştım.. Yurt dışına kaçmak zorunda kaldım. Kimse endişelenmesin diye kimseye haber vermedim.."

"Nasıl işlere bulaştınız?"

"Uzun hikaye.."

"Peki neden geri döndünüz?"

"Senin için.." dedi ve devam etti, "Aileni kaybettiğini ve burada kimsen kalmadığını biliyorum.. Sana destek olmak için geldim.."

"İki yıl sonra mı?" diye sitem ettim ama bir yandan da mutlu olmuştum. Bu adamı yani amcamı hiç tanımasam da artık kimsesiz olmadığımı bilmek bana huzur vermişti.. Amcam sitemimden sonra biraz duraksadı. Gözlerinin dolduğunu anladım.

"Buraya gelmem pek kolay olmadı.. Anlattım ya, kanun kaçağıyım. Seni bulmak için çok uğraştım.."

Benim de gözlerim doldu. Birden ayağa kalktım ve ona sarıldım.. O artık hayatımdaki tek kişiydi ve hiç tanımadığım halde onu sevmiştim. O küçükken beni lunaparka götüren, oyuncaklar alan, yılda sadece bir kez gördüğüm ve yaklaşık on yıldır görmediğim gizemli amcamdı.. O benim ailemdi..

[DEVAM EDECEK]