Memory Lost In Costa Leona ( Aklan Series #1)

Chapter 25

Chapter 27

SIAH/ RYLISH POINT OF VIEW

"Blue halika kaya mo yan lumangoy ka papalapit sa akin dali na blue."

"I can't lose you blue! Nawalan na ako ng isang pamilya ayuko na mawala ka pa."

"Blue" sigaw ko. Bigla akong nagising sa sunod-sunod na ala-ala ang pumasok sa isip ko.  Nanginginig ang katawan ko at ang lakas ng kabog ng dibdib ko. Panaghinip lang ang lahat, diba? Pero ng tuluyan ng naging klaro ang paningin ko doon ko napagtanto na. . . totoo ang nangyari lahat.

"Siah, Are you okay?" Tanong ni Ryle na siyang katabi ko ngayon.

Inilibot ko ang mata ko magbabakasaling makita si blue kahit na wala talaga pero nabigo ako! Walang tahol ni blue wala akong aninong nakikita niya. Nasaan Si blue?

"Call the doctor my daughter is awake." aniya ni daddy! My isang nurse ang tumakbo palabas ng room kung saan ako naka-confine.

"Blue " sabi ko ulit na namumuo na ang luha sa mga mata ko. "I can't lose another Dog again." yumuko ako para matabunan ang mukha ko ng sunod-sunod na tumulo ang luha ko.

Hindi muna ako kinausap ni Daddy at Kuya Ryle dahil sinuri ako ng doctor wala akong maintindihan sa mga sinabi niya dahil nakatulala lang ako buong magdamag ng nakalabas na ang doctor na sumuri sakin lumapit na si Dad at Ryle sa akin at bigla akong niyakap. Right. . . I need to wake up now. I have a family now. Now that i have them alam kong hindi nila ako pababayaan. Matagal ko ng hinihintay na makita sila pero hindi ko inaasahan na abot kamay ko na pala sila. Na nakikita ko na pala sil araw-araw.

Doon ako humagolhol ng iyak ng madama ang mainit na yakap galing sa totoong pamilya ko. Galing da pamilyang alam kong hindi ako sasaktan.

"All this time Siah ikaw lang pala ang nag iisang anak ko na nawala! I'm useless father to you siah bakit hindi ko naramdaman 'yon?" Daddy cried so much in pain, hindi parin ito kumakawala sa pagkakayakap sakin.

"Your not useless Dad! Don't blame yourself." i tap his back twice. I have a Daddy now.

"Pwede mo bang ekwento sa amin kung paano ka nawala?" Kumalas sa pagkakayakap sakin si daddy at nakatitig ito sa akin. Nanatili lang tahimik Si kuya sa tab ! Naalala ko na lahat kaya ekenuwento ko Kay daddy at kuya lahat ng nangyari walang labis wala ng kulang! Kung paano ako nawala at kung paano ako mamuhay ng mahigit 14 years na walang maalala . sinabi ko rin kung anong sakit ang pinagdaanan ko sa puder ng pamilyang trinidad gusto ni Daddy na kasuhan sila pero hindi na ako pumayag dahil kahit sa ibang pamilya na si karol at jomark alam kung iiyai si karol pag ako ang dahilan ng pagkawala ng parents nya. Bata pa si karol ayaw kung ipagkait sa kanya ang mawalan ng magulang tulad ko.

Sinubukan ni Dad na hindi na umiyak at hindi ipahalata sakin. But I know deep inside his hurting. I hug daddy tight at ganon din sya.

"Si daddy lang ba ang yayakapin mo?" Pabirong tanong ni Kuya Ryle sakin. tumawa nalang kaming tatlo! Hinigit ko si kuya at niyakap ng mahigpit .

Kumalas ako sa pagkakayakap sa kanya. Kaya naman pala ang gaan ng loob ko kasama si Ryle at si Daddy noong mga panahon na nagtratrabaho pa ako sa bahay. Parang sabik na sabik akong kasama sila pero hindi ko magawang yakapin dahil hindi naman nila alam kaya rin pala wala akong maalala sa bahay na 'yon dahil ng makasal si Daddy at Tita mommy lumipat na sila ng bagong bahay .

Blue!

Malungkot akong tumingin kay Kuya "What's wrong?" Tanong ni kuya sakin.

"S-si blue kuya buhay ba sya?" Mangiyak