Memory Lost In Costa Leona ( Aklan Series #1)

Chapter 26

I am crying helplessly. Pati mga driver pinagtitinginan na ako pero wala akong paki-alam. Gusto ko lang maka-uwi. Gusto ko takasan lahat ng nakita ko. Gusto ko kalimutan ang nakita at hintayin nalang ang explanation ni Jm. Yun naman ang tama, diba? Huwag magdalos-dalos ng desisyon? Pero ng makita ko ang saya ang mukha ni Jm hindi ko maiwasan masaktan! Sino yung babae? Anak niya ba iyon? Kahit yata kombinsihin ko ang sarili ko hindi ko padi maiwasan na hindi umiyak.

"Miss, Okay ka lang ba? Mas masakit ba sa iyo?" tanong ng driver sa akin habang nagdridrive ito patungo sa deriksyon na tinuro ko. Pauwi sa mansion.

I chuckled in pain. "Kuya naman eh, Hindi naman ako iiyak kung okay lang ako." pero kahit yata ngumisi ako sa harap niya alam niya na hindi ako okay pero nagtanong parin siya sa akin.

"Dalawang klase kasi ang dahilan ng luha, miss." tipid itong ngumiti sa akin. "Pain and joy. Nasasaktan ka ngayon. 'Yan ang nakikita ko."

Nanatili lang ako nakatingin sa kanya habang mapait itong ngumiti. "Nasubukan mo na bang ngumiti ng masaya kahit nasasaktan ka na? Yung ngiti na totoo."

"Hala! imposible naman po yata 'yon?"

Umiling ito. Nasa daan parin ang tingin niya. "Hindi porket lalaki kami ay hindi na kami pwede umiyak."

"Wala naman po akong sinabi na hindi kayo pwede umiyak." i pouted kahit yung luha ko patuloy lang sa pag-agos. But instead na magalit si kuya sa akin dahil sinagotko ito ng pabaling she just chuckled that made me froze. Yung ngiti na totoo pero nasasaktan siya.

"Nasasaktan akong makita siya na may kasamang iba pero masaya rin ako kasi nahanap niya ang lalaking para sa kanya. Nakangiti ko silang pinagmamasdan kahit durog na durog na ang puso ko sa sakit pero ng makita ko ang ngiti sa mga labi niya. Yung ngiti na hindi niya maibigay sa akin natuto ako na tanggapin na wala na talaga. Pinaubaya ko siya sa iba."

"Bakit naman po? Mahal niyo po siya diba?"

"Minsan kailangan mo rin pakawalan ang isang bagay kong alam mong mas sasaya siya roon." bigla kong naalala yung ngiti sa mga labi niya kanina. Masaya ba talaga siya? May iba ba talaga siya?

Hindi ko namalayan na nasa tapat na kami ng mansyon. Nakangiti si kuya sa akin ng mag-paalam na ako. Bago paman ako makapasok sa loob ay tila nagpagising sa akin ang sinabi niya. Tila alam niya ang dahilan kong bakit ako umiiyak. At hindi lang ito ang unang beses na may nakita siyang umiiyak.

"Masyado ka pang bata para makaranas ng ganyang sakit, iha. Piliin mo ang bagay na mas makakabuti sa iyo. Tandaan mo na sa huli ang pagsisi." hindi ko maigalaw ang mga pa ko sa kinatatayuan hanggang sa mawala na sa paningin ko si Kuya driver. Hindi ko alam pero naging magaanang bigat na dinadala ko dahil sa mga sinabi niya. Sana marami pa siyang matulungan. Sana lahat ng driver ay tulad niya.

Sa plastic bag ako humugot ng lakas ng papasok na ako ng mansion. Palinga-linga ako baka sakaling makita si Kuya at Dad pero mukhang wala sila. Dali-dali akong pumasok ng kwarto at nilock iyon. Kinuha ko ang pregnacy kit sa plastic at mabilis na pumasok ng Cr.

Nanginginig ang kamay ko habang hinihintay ang magiging resulta. Samot sading ideya pumapasok sa isip ko. Natatakot ako na kapag buntis talaga ako ay itakwil ako ni Daddy. Wala na akong mapupuntahan. Wala na akong ibang pamilya na malalapitan.

Unti-unti kong inangat ang pregnacy kit. Parang binuhusan ako ng malamig na tubig ng makita ang resulta. Positive.

Halos mabasag ito ng marahas kong itapon sa sahig. "Im p-pregnat."

Nanginginig ang kamay kong inihilamos sa mukha ng sunod-sunod na tumulo ang luha sa mga mata ko. Hindi ko alintana ang malamig na sahig. Buntis ako. Natatakot ako. We made this wothout thinking what might happen. Pero kahit anong mangyari wala akong gagawing masama sa baby ko. Bubuhayin ko to mag-isa kahit ipagtabuyan ako ni Daddy at Kuya. Ito ang bunga ng pagmamahal ko kay Jm. Pareho namin ito ginusto pero akl ang nahihirapan ngayon. He should be here. By my side. By our side. With our baby.