Το Υβρίδιο

ΓΕΜΆΤΗ ΕΡΩΤΉΣΕΙΣ

Τραγούδι: Jxdn - So what!

Έχει πολύ πλάκα ο Έιντεν, δεν είναι σαν τον άλλο που είναι ξινός! Τον είδα εγώ από την αρχή δεν τον χωνεψα από την αρχή.

<<Μην τον παρεξηγείς τον αδερφό μου...έχει περάσει πολλά..>>παραλίγο να πνιγώ όταν μου το είπε αυτό. Τις σκέψεις μου διαβάζουν εδώ;

<<Σιγά...θα πνιγείς παναγια μου...>> λέει ο Έιντεν και εγώ γέλασα λίγο άβολα

<<Εμ...ναι...απλά...πνίγηκα με το σάλιο μου...>>

<<Αλήθεια...έχεις γνωρίσει φίλους εδώ πέρα;>>

<<Όχι..ακόμα...μόνο εσένα...>>

<<Πόσες μέρες είσαι εδώ;>>

<<Εμ...4-5...>>

<<Δεν σε έχω δει τόσο καιρό...>>

<<Όπα όπα...κύριε περίεργε...μια μία οι ερωτήσεις...>>

Κάτι δεν πάει καλά. Γιατί τόσες ερωτήσεις;

<<Συγγνώμη...έτυχε...>>

Και αυτό που σχεδόν με ακούει...άλλο πάλι και τούτο...

<<Θέλω να ρωτήσω εγώ κάτι...>>

<<Πες μου...>>

Αυτό που κάνω είναι ριψοκίνδυνο.. πολύ!

<<Εμ...πόσο χρονών είσαι;>>

<<Αυτό ήταν;>>

<<Ναι αυτό! Γιατί; Περίμενες κάτι άλλο;>>

<<Όχι καλέ...19 παρεπιπτόντως...>>

<<Ααα είσαι λίγο πιο μεγάλος από εμένα...>>

<<Πόσο είσαι..;>>

<<17-18>>λέω και γελάω

<<Συγγνώμη αλλά πρέπει να φύγω...είναι αργά...>>του λέω καθώς σηκώνομαι, και παράλληλα σηκώνεται και εκείνος..

<<Θες να σε πάω;>>

<<Εμ..οκ...ευχαριστώ..>>

Αφού φτάσαμε, με συνόδεψε έως το δωμάτιο και έφυγε και εκείνος για το δικό του.

Το μυαλό της ήταν γεμάτο με ερωτήσεις. Δεν μπορούσε ούτε να κοιμηθεί το βράδυ. Την έπνιγαν όλα αυτά που είχαν συμβεί. Όλα έγιναν τόσο ξαφνικά...τόσο γρήγορα...πριν λίγες μέρες ήταν μια απλή κοπέλα...και τώρα μαθαίνει ότι πρόκειται για αρχηγός...τι ειρωνεία... Σηκώνεται από το κρεβάτι στο οποίο είχε ξαπλώσει και βγαίνει στο μπαλκόνι. Το φεγγάρι ολοστρόγγυλο ενώ τα αστέρια λαμπερά και μαγικά γυρω του. Πόσο θαύμαζε αυτή τη θέα! Ακουμπάει τους αγκώνες της στα κάγκελα καθώς αγνάντευε τον ουρανό. Κάποια στιγμή κοιτάζει πίσω της και βλέπει ακόμα τις κούτες διασκορπισμένες στο πάτωμα. Το μάτι της πέφτει πάνω στη κούτα με το κόκκινο "Χ". Πάει κοντά και την ανοίγει. Βλέπει κάτω από τα σεντόνια και τις πετσέτες κάτι να λαμπιρίζει και το βγάζει προς τα έξω...οι λεπίδες της! Με αυτές ζούσε κάθε μέρα της! Τις είχαν λείψει όσο να ναι...Τις σήκωσε στα χέρια της και άρχισε να  επιτίθεται στον αέρα, όταν καταλάθος σκόνταψε σε μια κούτα και έπεσε. Ασυναίσθητα, μόνο και μόνο από τη σκηνή γέλασε.