Timezone

deel 24

Ik dacht na maar kon geen mogelijke oplossing bedenken.

Minuten gingen voorbij.

Ik keek rondom me.

De kamer was donker en het was er best koud.

Ik bleef proberen op het klokje te drukken maar niets bleek te lukken.

1 uur.

Ik begon nu wel wat schrik te krijgen.

Wat als ik hier de rest van mijn leven zou vast zitten.

Zou ik dan verhongeren, wat zouden de mannen met me doen?

Allerlei vragen spookten door mijn hoofd.

Ik hoorde een deur open gaan.

Het was één van de mannen die naar beneden liep.

Het was een man met donker bruin haar en stevig gebouwd.

Hij leunde aan tegen mijn tralies en keek me spottend aan.

Ik probeerde recht te staan maar hing vast.

"Seg nou eens wie ben jij?"

Ik zweeg.

"Wie ben jij?" Vroeg hij nu op een meer dreigende toon.

Opnieuw besliste ik om mijn mond dicht te houden en hem gewoon aan te blijven kijken.

"Urgh" riep de man en hij sloeg met zijn hand op de tralies.

Ik schrok.

Gelukkig liep hij hierna weg.

15 minuten.

Ik zag hoe mijn klokje de minuten begon af te tellen.

Ik dacht na. Hoezo werkte het klokje niet?

Ik zocht een patroon in de voorgaande momenten dat ik het klokje gebruikte.

Toen bedacht ik het me.

Ik gebruikte iedere keer het klokje in de laatste minuut.

Het kon niet anders dit zou moeten lukken.

Ik ging de laatste 10 minuten in.

Vol ongeduld bleef ik wachten.

Ik wou hier weg.

5 minuten.

Ik zat helemaal klaar.

De seconden telde ik zelf mee af.

3 minuten.

Nu was het echt niet lang meer.

1 minuut en 30 seconden.

Ik hoorde mannen boos praten niet ver van mij.

Vol stress keek ik naar het klokje.

Ik hoorde het geluid steeds sterker en sterker worden.

Het kon niet anders dan dat ze onderweg waren naar mij.

59 seconden