Timezone

deel 30

Toen ik mijn ogende opende zag ik het.

Dezelfde witte ruimte die ik al kende.

Ik zag de professor.

Hij staarde me met een vragende blik aan.

Ik zei hem : " ik zie hem nooit meer terug."

Hij kwam naar me toe en knuffelde me.

"Sorry" fluisterde hij in mijn oren.

Ik liet hem los en droogde mijn tranen.

"Het is jou schuld niet" zei ik hem gerusstelend.

Hij haalde zijn schouders op.

De professor stelde me voor om frietjes te halen om me op te vrolijken.

Ik weigerde. Ik had helemaal geen zin in frieten.

Ik wou Oliver zien.

De professor ging terug gaan zitten aan zijn bureau en stak zijn beide handen in zijn haar.

"Ik kan niets meer voor je doen, het spijt me." Zei hij om op een schuldige manier.

"Het is oké"

Ik bedankte de professor voor de kans en vertrok terug naar het hotel.

Het zou mijn laatstse nacht daar zijn.

Na meer dan 2 maanden onderzoek mocht ik dan naar huis.

Aangekomen in het hotel begon ik mijn koffer al te maken zodat ik morgenvroeg snel kon gaan vertrekken.

Ook ging ik vroeg gaan slapen.

De volgende ochtend ging ik snel gaan ontbijten.

Ik leverde mijn kamersleutel in en vertrok.

Ik ging terug naar huis met de trein.

Gelukkig was de rit niet zo lang.

Ik keek uit het raampje. Mijn gedachten gingen niet weg van Oliver.

Op het station aangekomen stond mijn Moeder me al optewachten.

Toen ik haar zag knuffelde ik haar stevig.

We gingen in de auto en ik vertelde over wat dingen die ik heb meegemaakt tijdens het onderzoek.

Verbijstert luisterde ze naar mij.

Thuis aangekomen vertelde ik het zelfde verhaal nog eens aan mijn broertje.

Hij kon zijn oren niet geloven.

Na een uurtje praten ging ik naar mijn kamer.

Enkele weken later.

Weken, dagen verstreken en ik dacht al een heel pak minder aan Oliver.

Vanavond ik zelf een date! Met een leuke jongen die ik heb leren kennen tijdens het uitgaan.

Ik besloot om alvast te beginnen met me klaar te maken.

Net wanneer ik me wil aankleden ging mijn telefoon zijn.

"Ohnee ik hoop dat mijn date niet afzegd voor vanavond" dacht ik bij mezelf.

Ik keek op het schermpje.

De professor

"Waarom zou hij nou bellen." Vroeg ik mezelf af.

Ik nam de telefoon op.

"je moet zo snel mogelijk naar het labo komen."

______________________________________
Wat denken jullie? Waarom zou ze terug naar het labo moeten?