Kadın artık hergün aynı güne hapsolmuş bir şekilde yaşayacaktı ama bundan haberi bile olmayacaktı. Ya bir gün karşısına bir adam çıkarsa onu haps olduğu günden çekip çıkarırsa...
Yıllardır aşkı arayan adam sonunda onu bulur.
Aşması gereken tek sorun...
08.05.2020 bu tarihi buraya bırakıyorum. Belkide istemiyerek vereceğim aslında buna zorlandığım bir karar için saatlerce ağladım. İlerde geçer mi bilmiyorum? Günler ilerledikçe daha da yaklaşıcağım o güne. Seneye bu tarihte gelip bakacağım buna. Umarım ki gönlümden geçtiği gibi olur, istediğim gibi olur pek sanmıyorum ama bu şekilde olmasını istemiyorum. Kimseyi istemediği halde birşeye zorlamayın bırakın istediği gibi kalsın...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Ben çocuk istemiyorum, ben sadece seni istiyorum Nefes. Çocuğumuz olmasın varsın ben seninle bir ömür geçirmek istiyorum ben seni çok seviyorum. Sen benimle ol, elimi hiç bırakma ben senden başka birşey istemem ki. Her gün olsun varsın benim her günüm sensin."
"Ama."
"Aması yok Nefes lütfen birdaha böyle söyleme."
Kadın üzülerek adama biraz yaklaştı ve dudaklarına ufak bir öpücük kondurup ona sıkıca sarılmıştı.
"Ben asla seni bırakmayacağım, hep yanında olacağım."
"Eve götür lütfen beni."
"Tamam birtanem."
...
O günün ardından yaklaşık bir ay geçmişti. Bazı günler kadın hastalığını kabullenemiyordu. Yanında kimseyi istemiyordu. Bazı günler ise sakin karşılıyordu ve gününün yarısını Tahir ile geçiriyordu. Yine bir pazar günü kahvaltısından sonra sakin kafa ile söylemişlerdi. Fakat kadın bu sefer yine inkar etti, kabullenmedi.
"Ben hasta falan değilim! Siz saçmalıyorsunuz."
"Kızım bak-..."
"Yalan söylüyorsunuz!"
"Kuzum bak gerçek o videoları izle istersen, dün gece Tahir'le yazdığın günlüğü oku."
"Tahir kim ya tanımıyorum öyle birini. Ben ne video izlerim ne günlük okurum. Saçma sapan şeylerinize beni dahil etmeyin abla!"
"Kızım yapma böyle üzülüyorum. Lütfen bak izlersen anlayacaksın."
"Baba inanmak istemiyorum buna, korkuyorum."
Kadın ceketini alıp üzerine geçirdi.
"Nereye kızım?"
"Bilmiyorum baba bilmiyorum."
Kapıyı sert bir şekilde kapatıp evden çıkmıştı. Dedikleri çok saçma geliyordu. İçinde ufak bir korku vardı. Bu gerçeğe inanmak istemiyordu. Ne günlüğü okumuştu, ne de dediği videolara bakmıştı.
Bahçeden bisikletini aldı ve arka kapıdan evden çıktı. Bisikletinin üzerine bindi. Onların söyledikleri aklına gelince yine sinirlenmişti. Yavaşça yokuş aşağo yoldan ilerlemeye başladı nereye gideceğini de bilmiyordu.
