Who I Really Am

23- Secret Doors

Chapter 23.

Friday.

Pumasok na ako bukas dahil dalawang araw akong absent. Nakakainis, kung kailan kailangan kong bumawi saka nangyari lahat ng ito.

Bagsak ang balikat kong umupo sa upuan ko. Napatingin ako sa kaliwa ko, bakante na ang upuan ni Irene. Hindi na siya nagpakita. Umaasa akong isang masamang panaginip lang na nakita ko siya sa base ng mga Leritos. But I guess– no. It's INDEED REAL. She really betrayed me.

"Jiagen, Okay ka lang?" Pat sat beside me–Sa seat ni Irene. Napatingin ako sa kaniya. I just gave her a small smile. I heard her thoughts. She knew that I'm not okay. Siguro kaya niya tinanong just to confirm her assumption. Well, totoo naman.

Napatingin ako sa pintuan ng room nang pumasok si Helix. Bigla akong kinabahan. Ngayong araw ko ipinangako sa kaniyang sasabihin lahat. Though one of my friends disappointed me by breaking my full trust, Kilala ko si Helix. He will never tell to anyone about our existence.

"Helix." Tawag ko sa kaniya pero parang wala siyang narinig. Dire-diretso siyang umupo at isinuot ang earphones niya.

"I did not sleep, everything that I saw bothers me. Ano ba talagang meron kay Jia at sa mga bago niyang kaibigan?" I heard his thoughts. I sighed, pinabayaan ko na lang siya, He needs space.

•••

Binagsak ko ang katawan ko sa sofa pagkauwi ko. Mag-isa lang ulit ako sa bahay. Nasa headquarters si Auntie ngayon kasama ang Morbens. Hays, hindi ko na nakausap si Helix. Maghapon niya kasi akong hindi pinansin.

Buti ngayon ay hindi na ako naririndi sa mga boses na naririnig ko. Dahil napipili ko na ang thoughts na maririnig ko at kung kailan ko lang maririnig.

Sinabi sa akin ni Auntie na dapat daw ay ifocus kong maigi ang isip ko to block other people's mind. Good thing nagagawa ko na.

Nagugutom na ako.

Tumayo ako at nagtungo sa kusina. Kumuha ako ng tocino sa ref at nagprito. After that ay nagsimula na akong kumain.

Kasalukuyan akong kumakain sa dining area when I heard a knock on my door. Tumayo ako at binuksan ang pinto.

"H-helix?" Bakit siya nandito? Gabi na ah? Atsaka– bakit ganiyan ang itsura niya? Sobrang... Sobrang haggard niya. He looks so tired and restless.

"I-i badly want to know everything..." His thoughts. Pinapasok ko siya sa loob ng condo ko at pinatuloy sa dining area.

"K-kumain ka na ba? Kain muna tayo." Ilang na kong tanong sa kaniya. He looks at me, yung tingin na nagsasabing I should be straight forward. Iniwas ko na lang ang tingin ko sa kaniya at pinaghain siya.

Pinigilan niya ang kamay ko. "I didn't come here to eat. I came here to hear you explanation." Madiin niyang sabi. I gulped. He's indeed serious. Pero halatang hindi pa siya nakain. Mas mahalaga ang kalagyan niya.

"No, you eat first then I'll explain everything to you. E-everything." I said to him through mind link. Nanlaki ang mata niya at nabitawan ako.

"A-akala ko guni-guni ko lang 'y-yung k-kagabi. D-did you just..."

"Talked to you through your thoughts." I finished his sentence.

"Ngayon, kumain ka muna. Hindi ka nagrecess at hindi ka rin nagbreakfast. Bakit mo ba pinababayaan ang sarili mo?" I blurted out. Sinamaan ko siya ng tingin saka naghain ng makakain niya. Wala naman siyang nagawa kundi sumunod. Tss.

•••

Nandito kami ngayon sa living room. Nakaupo kami sa sofa at nagtitigan. Bumuntong hininga naman si Helix saka pumasok sa kwarto ko. Hahabulin ko sana siya pero lumabas rin agad siya bitbit ang gitara ko.

"B-bakit mo kinuha 'yan?" I asked him. Umupo lang siya at hindi sumagot. Maya maya, I heard he started to play the guitar.

Everything is okay, I guess.
I'm just a little tired
No need to think about this mess
This goes away in time.

I froze when he looked at me. His eyes are full of emotions. I don't need to see through him. He's so transparent.

I know we don't mean it
The words unspoken
We can feel them in the silence
Oh-ooh-ooh-ooh
The quiet is shakin'
The thoughts we're thinkin'
In our sighs, they linger
Oh-ooh-ooh-ooh

He diverted his gaze. Tumingin siya sa gitara habang tinitipa at ini-strum ang string.

I won't ever know what's on your mind
If you'll always be hidin' behind
Words you never mean, just to be kind
Will there ever be no more of your secret doors?

I can't breathe. He's singing his thoughts. Nagi guilty ako. Kahit gaano kami kalapit ni Helix sa isa't-isa, I still have so many secret doors that I hide from him.

We never talk about the times
We don't believe we're fine
Though I'm not leavin' you behind
We need to be true

We need to be true. He's right, pero– hindi ganoon kadaling magpakatotoo sa mundong 'to. Lalo na at may mga matang mapanghusga ang laging nakatutok sa amin.

I won't ever know what's on your mind
If you'll always be hidin' behind
Words you never mean, just to be kind
Will there ever be no more of your secret doors?

Nagpatuloy lang siya sa pagkanta. Habang ako ay natutop sa aking kinauupuan. Helix have a very beautiful voice.

Your secret doors
Open up your secret doors
Your secret doors
No more of your secret

Time won't heal anything
If you don't surrender your lies

I won't ever know what's on your mind
If you'll always be hidin' behind
Words you never mean, just to be kind
Will there ever be no more of your secret doors?

Nakatitig lang ako sa kaniya as the song ended. My heart skipped it's beat. Hindi ako makahinga ng ayos. Parang inaapuyan ang mukha ko sa sobrang init. He gave me a weak smile.

"Naaalala mo pa ba noong una tayong nagkakilala six years ago?" He asked. I smiled as we reminisce on our childhood memories.

"Nasa playground ako noon. Mag-isa akong naglalaro tapos may biglang nambully sa akin. Pero nagulat ako kasi bigla silang tinamaan ng bato sa ulo– ikaw pala ang may gawa. Hah. kahit noon talaga ayaw mong may nakikitang na-aargabyado. Masyado kang mabait." He smiled bitterly.

"At ikaw naman, masyado kang nagpapa-abuso." I added. Napatingin naman siya sakin saglit saka umiling.

He sighed. "Those are good old days. A Bittersweet memory."

"Naalala mo rin ba nung ginagawa pa lang natin yung night mode sa kwarto mo? Geez, sinabugan pa tayo dahil pinagdikit mo yung coppers!" Natatawang sabi ko naman. Natawa rin naman siya. Hahaha.

"Pati noong tumira ka doon sa bahay. Tabi pa tayo matulog n'on. Well, we're still kids that time. Maybe we should try that again." Tatawa na sana ako nang marealize ang huling sinabi niya. Hinampas ko naman siya sa braso. Tss, kalokohan talaga.

"Ouch! Why? I'm just kidding."

"Ang panget ng biro mo."

"Okay fine, sorry."

"I remember the time we mixed chemical compounds in our science school lab. Mga chemical engineering students pala ang gagamit n'on. Sumabog sa mukha nila yung mixture." Natatawang sabi pa ni Helix. Tama! Balak sana namin pagtripan yung kumuha ng lunch namin that time pero college students ang naunang pumasok sa lab. Kaya sila yung nasabugan. Hahaha.

"We're best of friends for six years already. I... I thought I knew everything about you." The atmosphere between us suddenly changed. I know where this is going.

"But I guess I'm wrong."

"Helix--"

"S-sino ka ba talaga Jiagen Anderson?"

•••

Doors by Ben&Ben (the song which Helix sung)