Who I Really Am

32- Trust

Chapter 32.

"T-Three y-years?" Hindi makapaniwalang tanong ko. Tinignan ko ang paligid ng training ground. Silang siyam lang talaga.

"N-nasaan sila Auntie at H-helix?" maluha luhang tanong ko. Hindi ko alam pero nang hindi ko sila makita dito bigla akong kinutuban ng hindi maganda.

"Paano namin sasabihin sa kaniya na nasa kamay ng mga Leritos sila Miss Reigna?"  Nasapo ko ang aking ulo nang marinig ang nasa isip ni Pat.

"This is my fault. Kung hindi sana ako nawalan ng malay hindi 'to mangyayari." I murmured to myself-- frustrated.

"N-nasa--" Pat was about to say something when I cut her off.

"I know! Okay?! I know they're all in the hands of Leritos! Because I can now hear even your deepest thoughts! I... I-I don't know how! A-and... if this weren't because of me... Hindi sana sila mapapahamak!" My voice cracked. I just let the tears flow, I still don't have the energy to stop it. They remain silent. I know they understand me right now. Because I can hear it.

"T-this is my fault..." I cried, tweaking my hair. Lumapit sa akin si Alfee at niyakap ako.

"Hey, please don't blame yourself." He softly uttered, Trying to comfort me.

"P-pero sinabihan na ako ni A-auntie na 'wag kong iiwan si Helix." para akong bata na nagsusumbong sa magulang niya. I can't help but cry.

Katahimikan ang nangingibabaw sa aming lahat nang biglang tumunog ang cellphone ni Maris. May kutob akong Leritos 'yon.

"on your speaker," I told her through her mind. Sinagot niya ang tawag at in-on ang speaker.

"So... hahayaan niyo na bang mamatay ang pamilya niyo dito?" Mapang-asar na bungad nito. Bakas sa mukha ni Maris ang pangamba at galit.

"Tatlong taon na, pero wala pa rin kayong ginagawa? Hahaha! Naturingan pa man din kayong top students ng paaralan niyo. Paano na lang ang mga anak niyo? Lumalaki na sila dito... masyado na silang pabigat. Kung ako sa inyo, ibigay niyo na sa amin si Anderson. Alam kong wala siyang malay. Hindi na rin niya kayo matutulungan." Dagdag pa nito.

Galit na kinuha ni Miguel ang telepono, "Huwag na 'wag mo subukang saktan ang anak ko! Magkakapatayan tayo!" Nagulat ako nang biglang magyelo ang kamay niya dahilan para magyelo rin ang cellphone.

Sobra na talaga akong nakokonsensiya. Kasalanan ko 'to.

Lalong nadurog ang puso ko nang makutang nakaluhod sa harap ko si Miguel na nagmamakaawa. "J-jia, p-please... p-parang awa mo na... apat na taon ko nang hindi nakikita ang p-pamilya ko... t-tulungan mo kami... please... malamang takot na takot na ang anak ko 'don..." mangiyak-ngiyak na paki-usap niya.

Hindi ako makapaniwala. Nagiging ibang tao talaga ang isang tao kapag naging magulang siya... lahat gagawin niya para lang sa anak niya. Kahit pa ibaba niya sa sukdulan ang dignidad niya, just to make sure that his child is safe. Ama ang nakikita ko kay Miguel ngayon, parang nakikita ko rin si papa sa kaniya... ayoko siyang biguin. Ayoko silang biguin.

Tumingin ako sa kanilang lahat, ngayon ko lang sila nakita na ganitong kahina. Akala ko dati hindi ko sila makikita na ganito ka-down. Pero dahil apektado ang pamilya nila, naiging mahina sila. Kahit ako man.

Pinunasan ko ang luha sa pisngi ko bago magsalita. "Patawad kung nabigo ko kayong lahat. T-three years ago, noong sumabak tayo sa misyon, I have to admit na personal na rason ko lang ang pinanghahawakan kong motivation. Pero natuto na ako. Masyado tayo naging padalos dalos dati, ngayon paghahandaan na natin 'to ng husto. It will take some time, but at least we will come up with a better plan."

I heard their inner thoughts, and I'm glad that they still trust me. That's what I failed to give them on our last mission. Nagpalamon ako sa sarili kong emosyon. Which is wrong.

...

"Jia, watch out!" mabilis akong bumaling sa kaliwa ko at agad inilagan ang pana na tatama sana sa mukha ko.

"Nice one." Napangiti ako sa sinabi ni Alfee. But sometimes I feel guilty for Helix, I know he's waiting for me. I can't deny the fact that Alfee and I became much closer when we realized that he made a promise to my mother that he will take care of me kahit na nasa sinapupunan pa lang ako. Pretty weird, right? Pero ang sabi kasi niya sa'kin... nakita rin daw 'yon ni mama...

But... how about Helix? Argh, Masyadong magulo ang isip ko.

"Jiagen? Kanina pa kita tinatawag." Alfee called out.

"Y-yeah? Sorry, I w-was just... spacing out."

"It's okay, in three days we'll be implementing our plan."

"Yeah, thanks for reminding me." I half-smiled at him.

"You're thinking about him, again." I can sense the bitterness in his words. Lalo lang akong nakaramdam ng guilt.

"I'm sorry, It's just--" he cut me off.

"Marami kayong pinagsamahan, I understand. I don't want to force myself to you also, but it doesn't mean I'll just give up. I ignored so many girls in the academy just to reserve myself for you..." Biro niya... I just laughed at him, sus... Nangonsensya pa.

"You know what, tatlong buwan na tayong nagti-training. But I still feel that I missed so many things. In those three years, natalo na sana natin ang Leritos, Maayos na sana ang lahat." Pag-iiba ko sa usapan.

Tumayo na ako at tinawag ang iba.

"Guys, In three days, Kailangan na natin magtake ng action. We have to do our plan. For our families, for our loved ones, and finally, for peace. We waited so long for this, I hope we won't fail." Kabado kong usal sa kanila.

"Don't worry, We have what we forgot on our last mission." Maris said.

"Plan B?" Pabirong tanong ni Nathan. Nagsitawanan naman kaming lahat. That's true, wala kaming plan B on our last mission. Masyadong malabo ang kinahinatnan namin. But what Maris is talking about isn't just plan B.

"It's Trust." I answered.  And we all smiled at each other.