Their Bond

Hoofdstuk 10

'Kayla? Kom je even naar de woonkamer?', vraagt de stem van Vigo achter mijn deur.

'Ik kom eraan!', roep ik snel terug, ik hoor zijn voetstappen weglopen. Ik leg mijn boek weg en sta op uit het warme bed. Snel loop ik naar beneden. In de woonkamer zijn de drie jongens al druk aan het discussiëren.

'Wie geven we de leiding?', vraagt Kian, ik loop naar Yvar toe.

'Waar hebben jullie het over?', vraag ik terwijl ik naast Yvar ga zitten. Hij drukt snel een kus op mijn slaap.

'We gaan morgen naar het dorp van de mensen. We gaan onderzoeken hoe ze leven en we hen het best kunnen tegenhouden zonder ons bestaan te verraden', vertelt Vigo, ik knik.

'We willen dat je meegaat, zodat we je niet uit het oog verliezen. We beslisten net wie de leiding zal overnemen', vervolgt Yvar.

'En dat wordt je moeder?', vraag ik, hij knikt.

'Dat lijkt me het beste. Ze heeft de roedel al geleid en de moeder van Kian kan goed helpen. We zijn tenslotte ook maar even weg', zegt Yvar, ik knik.

'Morgenochtend bij het eerste zonlicht vertrekken we, dus je zult klaar moeten staan', zegt Kian, ik knik.

'Ik zal er zijn'

***

Met een kleine tas over mijn schouder loop ik vrolijk de trap af. Yvar staat al beneden, Kian en Vigo zijn er nog niet. Hij drukt een kusje op mijn voorhoofd waarna ik zijn lippen kus. Hij glimlacht en gaat er even in mee. Het warme gevoel vloeit weer door mijn lichaam heen.

'Goed geslapen?', vraagt hij, ik knik. Ik vraag hem hetzelfde.

'Wel goed, maar ik miste jou aan mijn zijde', slijmt hij, ik grinnik en rol mijn ogen. Op dat moment komt Vigo de trappen af gelopen.

'Ik heb letterlijk een minuut staan wachten tot jullie klaar waren met jullie klef gedoe', zegt hij. Yvar en ik schieten in de lach. Ook Kian loopt de trap af met een tas over zijn schouder.

'Serieus? Moet dat zo vroeg in de ochtend?', vraagt hij ons geïrriteerd, we lachen weer.

'Wacht tot jij een soulmate hebt', zegt Yvar, Kian rolt zijn ogen.

'Laten we vertrekken', stelt Vigo voor. We verlaten het huis en wandelen rustig naar het dorp van de roedel. De jongens zijn rustig zodat ze de roedel niet wakker maken, maar toch enthousiast om naar het dorp te gaan. Als we bij het dichtbegroeide bos komen veranderen ze in hun wolven. Ik kleed me uit achter een struik en stop mijn kleren in mijn tas. Die doe ik terug op mijn rug en ik transformeer. Ik spring achter de bosjes vandaan op Yvar. Die gromt en duwt me van zich af. Als hij beseft dat ik het ben duwt hij zijn kop knuffelend in mijn nek. Als ik naar de drie jongens kijk zien ze er nog steeds angstaanjagend uit: drie grote, sterke, zwarte wolven naast elkaar. Kian huilt even en begint dan enthousiast te rennen. Yvar rent achter hem aan en ik volg. Ik hoor dat Vigo me ook volgt. Na een tijdje rennen en spelen onderweg komen we aan bij het dorp van de mensen. Het is er nog stil. De jongens veranderen terug en ik doe hetzelfde achter aan struik. Als ik aangekleed ben ga ik weer naar de jongens toe. Samen lopen we het dorp in en kijken naar de weinige mensen die al buiten zijn. Overal staan er auto's, daar hadden de jongens me al over verteld. De grote, metalen voertuigen staan verspreid over het hele dorp. We besluiten op een bankje op een pleintje te gaan zitten, vanaf daar kunnen we de mensen goed observeren. Na een paar uur waarbij er heel weinig mensen langs komen begint het wat drukker te worden. Mensen lopen druk heen en weer terwijl wij ze rustig observeren. Yvar heeft zijn arm weer om me heen geslagen en ik geniet van de aangename tintelingen. Opeens gaan alle drie de jongens rechter zitten. Ik doe hetzelfde en ze kijken oplettend rond. Ik volg hun voorbeeld, maar ik zie niets.

'Wat is er?', vraag ik zacht.

'Mate', gromt Vigo, hij staat op. We volgen zijn voorbeeld. Hij begint blindelings de geur te volgen en wij rennen achter hem aan. We gaan weg van het centrum van het dorp. Opeens staat hij stil. Hij staart naar een meisje dat op een lichtgevend scherm kijkt. Ze staat tegen een muur aan en een paar meter verder begint het bos terug. Vigo lijkt bevroren, de andere jongens exact hetzelfde.

'Mate', fluistert hij waarna zijn ogen donker worden. Zijn wolf heeft het overgenomen. Hij loopt snel naar het meisje toe. Als hij bij haar staat kijkt ze op. Vigo ademt zwaar. Yvar en Kian lopen achter hem aan, waarna ik hetzelfde doe.

'Mate', gromt Vigo tegen het meisje, angst schiet door haar ogen.

'W-wat?', vraagt ze zacht.

'Mate', gromt hij nog eens. De hartslag van het meisje verhoogt. Ze is bang. Ik moet toegeven, voor een mens ziet Vigo er behoorlijk angstaanjagend uit. Hij zet zijn armen elk langs een kant, waardoor ze in elkaar krimpt. Ze ziet er nu echt doodsbang uit. De andere jongens zijn niet meteen van plan er iets aan te doen, ze zijn alleen maar blij dat Vigo zijn mate heeft gevonden.

'Vigo, je maakt haar bang', zeg ik waarna ik zijn arm wegduw. Hij kijkt me stomverbaasd aan en krijgt de controle terug. Zijn ogen veranderen van zwart terug naar blauw, waardoor het meisje een gil loslaat. Vigo wilt haar troosten en trekt haar tegen zich aan, waardoor ze begint te trillen.

'Vigo!', roep ik naar hem, hij kijkt me verbaasd aan.

'Ze weet hier niets van', zeg ik terwijl ik zijn armen los maak. Ik duw hem wat weg van zijn mate, waardoor hij me nog verbaasder aankijkt. Ik richt me op het meisje. Ze kijkt angstig naar de jongens achter me.

'Jullie maken haar bang, ga wat verder', zeg ik tegen hen. Vigo wilt weigeren, maar Kian en Yvar hebben opgemerkt dat ik serieus ben en nemen hem mee.

'Kijk eens naar mij', zeg ik vriendelijk tegen het meisje, ze kijkt me aan.

'Probeer rustig te worden. Ik weet dat ze er angstaanjagend uitzien, maar ze doen je niets', probeer ik haar wat gerust te stellen.

'Wat is hij?'