Their Bond

Hoofdstuk 13

Ik lig rustig te slapen naast Yvar. Mijn hoofd ligt op zijn borstkas en beweegt mee met zijn ademhaling. Ik word er rustig van en slaap er beter door. Opeens komt hij recht, waardoor ik ook wakker schiet. Ik open slaperig mijn ogen en kijk hem in de donker verbaasd aan. Hij kijkt ongerust voor zich uit en springt uit het bed.

'Wat is er?', vraag ik verbaasd en ietwat ongerust. Hij kijkt even naar mij.

'Het is Kian, hij heeft pijn', zegt hij. Even kijk ik hem verbaasd aan, maar dan herinner ik me hun band.

'Laten we naar hem toe gaan dan', ik stap ook uit het bed en samen lopen we naar de kamer van Kian. Ook Vigo komt er aan gerend en Yvar klopt op de deur. Een pijnlijk gekreun komt van achter de deur en Yvar opent gelijk de deur. Kian ligt te kronkelen en heeft een pijnlijke gezichtsuitdrukking. Vigo en Yvar rennen snel naar hem toe. Ik geef ze wat ruimte en blijf aan de deur staan.

'Wat is er aan de hand?', vraagt Vigo stil, zo wordt de rest van het roedelhuis niet wakker.

'Mijn mate', mompelt hij, waarna hij weer kronkelend naar zijn maag grijpt.

'Wat is er met haar?', vraagt Yvar bezorgd.

'Ze word in elkaar geslagen', hierna laat hij een schreeuw los en grijpt naar zijn hart.

'En volgens mij ook verkracht', mompelt hij moeilijk.

'Hoe kan het dat hij dit voelt?', hoor ik Yvar aan Vigo vragen, die haalt zijn schouders op.

'Ik moet haar vinden, snel', mompelt Kian terwijl hij verder kronkelt van de pijn. Yvar legt zijn hand op de arm van Kian en die ontspant wat. Hij kijkt Yvar dankbaar aan.

'Dat helpt, dank je', zegt hij.

'Kun je niets zien als je je ogen sluit?', vraagt Vigo, Kian schudt zijn hoofd.

Kayla, ga uit de kamer...

Ik schrik op als ik de stem hoor en kijk even naar de jongens. Ik besluit dat ze dit inderdaad beter met z'n drieën kunnen doen. De jongens merken het niet op als ik de kamer uit ga en de deur zachtjes sluit. Ik hoor hun stemmen stoppen met praten, waarna er een vrouwenstem klinkt. Ik versta niet wat ze zegt, maar eenmaal de deur open gaat en Yvar me gelukkig aankijkt, weet ik dat het goed was. Hij neemt me in zijn armen en knuffelt me opgelucht.

'Dat was de maangodin, ze heeft ons uitgelegd waarom Kian kan voelen wat zijn mate voelt en waar ze is', ik kijk hem vragend aan.

'Hoe kan dat dan?', vraag ik hem nieuwsgierig.

'Hij is de laatste van ons drie die zijn mate zal ontmoeten. Het is belangrijk dat we haar snel vinden voor onze en haar veiligheid, zei de maangodin. Daarom heeft ze al een band tussen hun gemaakt', verbaasd kijk ik Yvar aan. Ik wist niet dat dat mogelijk is.

'We gaan er straks heen', zegt hij, ik knik. Ik ben blij dat Kian ook eindelijk zijn mate zal vinden. Yvar neemt mijn hand en trekt me mee naar onze slaapkamer. Daar beginnen we de weinige benodigde spullen in een tas te steken voor de reis.

***

Twee jongens staan bijna te springen van enthousiasme, alleen Kian is ongerust over wat we straks zullen aantreffen. Daarnet werd ze niet goed behandeld. Kian is bang dat hij de controle zal verliezen als hij haar zo gewond ziet. Yvar en Vigo daarentegen denken daar niet aan en rennen enthousiast heen en weer. Dove loopt naast me en kijkt vreemd naar haar enthousiaste mate. We gaan de grens over en komen in het dichte bos. Dove komt nog wat dichter bij mij lopen.

'Mag ik je iets vragen?', vraagt ze verlegen.

'Natuurlijk'

'Hoe werkt het matingsproces?', vraagt ze stil. De jongens lopen een heel stuk voor ons uit, maar met hun gehoor zouden ze ons nog kunnen horen.

'Het start bij het markeren', begin ik mijn uitleg.

'Wat is dat?', onderbreekt ze me meteen. Ik verplaats mijn shirt een beetje waardoor de afdruk van de tanden van Yvar tevoorschijn komt.

'Bij het markeren bijt de mannelijke wolf in de nek van de vrouwelijke. Je geur verandert en andere mannelijke wolven zonder mate zullen niet meer naar je toe komen', leg ik haar uit.

'Doet het pijn?', vraagt ze.

'Ja, het doet pijn, maar als je van je mate houdt heb je het er voor over', vertel ik.

'En dan?', vraagt ze nieuwsgierig.

'De laatste stap in het proces is samen naar bed gaan', zeg ik, ze knikt.

'Loopt het bij mij hetzelfde, omdat ik geen weerwolf ben?', vraagt ze.

'Ik weet niet, je moet het eens aan Vigo vragen. Hij zal dat wel weten', stel ik haar voor. Ze knikt, maar ik zie dat ze bezorgd voor zich uit kijkt.

'Maak je geen zorgen over het markeren, eenmaal het gebeurd is zul je er blij mee zijn', stel ik haar gerust.

'Komen jullie?', hoor ik Kian vragen, hij verandert in zijn wolf. Vigo volgt zijn voorbeeld en Dove rent naar hem toe.

'Nu je mijn mark draagt verander je terug met kleren aan, je hoeft je dus niet om te kleden', vertelt Yvar. Ik knik glimlachend en druk een kort kusje op zijn lippen voor ik verander naar mijn wolf. Yvar verandert ook en ik help Dove op de rug van Vigo. Als ze zich goed heeft vastgegrepen beginnen we te rennen. Ik volg de jongens, zij weten waar we naartoe moeten. Ik ga naast Vigo rennen en kijk naar Dove die lachend naar mij kijkt. Ze vindt het geweldig om met Vigo te rennen. Yvar komt naast me rennen en duwt tijdens het rennen knuffelend zijn kop in mijn nek. We spelen niet echt onderweg omdat dit een serieuze reis is. De mate van Kian is gewond en we kunnen geen tijd verliezen met onderweg te spelen. Eenmaal we aangekomen zijn bij de roedel springt Dove van de rug van Vigo. We veranderen terug en lopen het territorium op. De jongens gedragen zich weer duister. Yvar heeft zijn haar weer laten groeien zodat zijn gezicht duisterder lijkt. Vigo had Dove ook verteld dat ze zich anders gedragen bij andere roedels, waardoor ze niet verbaasd is. Eenmaal we over de grens lopen komen verschillende wachters naar ons toe.