Their Bond

Hoofdstuk 4

Als ik bij de plek aankom waar de drie jongens op me wachten voel ik het verdriet om mijn vader voor een groot deel wegzakken. Alleen al Yvar zien maakt me gelukkig. Hij lijkt me te ruiken en kijkt op. Als hij me ziet glimlacht hij. Het dorp is ondertussen terug rustig geworden. De mannen van mijn roedel die gevochten hebben zijn op zoek naar hun vrouw en kinderen en de roedel van Yvar is helemaal verdwenen. Als ik bij Yvar kom kijken de jongens me alle drie glimlachend aan.

'Klaar om naar je nieuwe roedel te gaan?', vraagt één van de twee onbekende jongens. Ik knik lachend door zijn enthousiasme. Ik kijk nog even achterom naar het dorp dat jarenlang mijn thuis is geweest. Ik zal het missen, maar ik kijk er ook naar uit om mijn nieuwe roedel te zien. Ik voel dat Yvar mijn hand vast neemt en ik kijk hem aan. Hij trekt zacht aan mijn hand richting de jongens die al voorop lopen. Ik begin naast hem te stappen. Zijn hand laat die van mij niet los. De andere jongens komen achterstevoren voor ons lopen. Ze kijken ons enthousiast aan.

'Ik ben zo blij dat we je gevonden hebben!', zegt één van de twee. Hij stapt behendig over een tak die hij onmogelijk gezien kan hebben omdat hij achterstavoren loopt. Ik haal mijn wenkbrauw op.

'We?', vraag ik verbaasd.

'Ja, Yvar en wij. We blijven voor altijd samen, dus als je het ooit in je hoofd haalt om hem bij ons weg te halen, vermoord ik je', zegt de andere jongen. Ik hoor Yvar naast me lachen.

'En wie zijn jullie?', vraag ik, nog steeds verbaasd.

'Ik ben Vigo, Gamma Vigo', stelt de ene jongen zich voor, hij schudt mijn vrije hand.

'En ik ben Kian, Bèta Kian', stelt de andere zich voor, ook hij schudt mijn vrije hand.

'Ik ben Kayla', stel ik me voor.

'Binnenkort Luna Kayla', hoor ik Yvar zacht zeggen waardoor de andere jongens grijnzen. Ik kijk even naar hem, maar hij kijkt lachend naar zijn vrienden. Ze zijn ondertussen enthousiast aan het springen.

'Ze zeggen dat jullie tot de gevaarlijkste roedels van de wereld behoren, maar daar merk ik nu niet veel van', zeg ik zacht, nu kijken ze allemaal naar mij.

'We kunnen er gevaarlijk uitzien als we dat willen, maar we willen je niet afschrikken', zegt Yvar met een gevaarlijke stem, ik kijk hem verbaasd aan. Hij kijkt donker, nog donkerder dan daarnet bij het gesprek met mijn Alpha. Zo had ik me hem voorgesteld. Daarna verandert hij zijn houding terug naar vriendelijk. De andere jongens lachen als ze mijn gezicht zien. Ik draai me terug naar hen en rol mijn ogen.

'Kunnen we rennen?', vraagt Kian, hij kijkt mij vragend aan. Ik dacht dat hij het aan Yvar zou vragen, aangezien die de Alpha is.

'Is goed voor mij, maar hou er rekening mee dat ik niet zo snel ben als jullie', zeg ik. De jongens knikken waarna Kian verandert in een zwarte wolf. Hierna veranderen ook Yvar en Vigo in zwarte wolven. Ik verander achter de struiken in mijn lichtbruine wolf en Yvar duwt zijn kop even knuffelend in mijn nek als ik terug kom. Vigo blaft en gebaart met zijn kop dat hij wilt gaan rennen. Hij begint te rennen en ik ga achter hem aan. De andere twee wolven volgen ons en in een mum van tijd arriveren we bij het territorium. De jongens veranderen terug en ik volg hun voorbeeld achter de struiken. Ik kleed me snel aan en ga terug naar hen toe. Omdat ik nog niet officieel leider ben van een roedel kan ik niet veranderen met kleren aan. Samen lopen we het dorp in. Iedereen begroet de drie jongens vriendelijk en kijken mij nieuwsgierig aan. Het is rustig in het dorp, afgezien van de kinderen die enthousiast rondrennen. Ze rennen naar ons toe en blijven bij de jongens staan. Een kleine jongen komt voor mij staan en neemt mijn hand vast. Hij ruikt er aan.

'Alpha? Is dit niet een wolf van Red Water?', vraagt hij. De aandacht die hij eerst op de andere kinderen gericht had, richt hij nu op ons. Hij zet een paar stappen naar ons toe en hurkt voor de jongen. Hij neemt mijn hand die het jongentje nog steeds vast heeft.

'Dat was ze, binnenkort zal ze jouw Luna worden', het jongentje kijkt ons met grote ogen aan en knuffelt mijn middel. Ik glimlach en leg ook mijn armen om hem heen.

'Fijn u te ontmoeten, Luna', zegt hij beleefd als hij me loslaat.

'Ook fijn jou te ontmoeten. Hoe heet je?', vraag ik hem.

'Ik ben Ethan', nu komen er ook andere kinderen naar me toe die allemaal hun naam beginnen zeggen.

'Hoe heet u, Luna?', vraagt een meisje verlegen aan me.

'Mijn naam is Kayla', vertel ik de kinderen. Ook volwassen wolven die op een afstand stonden mee te luisteren horen het.

***

'Jullie roedelhuis is echt prachtig', mompel ik verbaasd als we voor het grote huis staan. De drie jongens zuchten tegelijk. Voor de duizendste keer vandaag kijk ik ze verbaasd aan.

'We hebben hier onze hele kindertijd opgesloten gezeten', legt Vigo snel uit, ik kijk hem vragend aan.

'Onze vaders waren enorm beschermend over ons, alle drie. We mochten dit huis nooit verlaten zonder bewaking. Aangezien wij de enige drie kinderen in dit huis waren hebben we een bijzonder goede band gekweekt', legt Kian verder uit.

'Jullie mochten niet naar buiten?', vraag ik verbaasd. Ik zat als kind heel graag buiten.

'Niet tot ons zestiende, wanneer we voor het eerst in onze wolven veranderden', vervolgt Yvar.

'Jullie mogen er dan wel geen goede ervaringen mee hebben, ik vind het een prachtig huis. Zelfs onze Alpha had geen huis zoals dit', zeg ik terwijl ik me weer draai naar het prachtige gebouw.

'Laat ons je rondleiden dan', zegt Kian, hij loopt naar de deur en opent die. Yvar neemt mijn hand vast en neemt me ook mee. We gaan binnen en wandelen door een ruime gang. Het is een oud huis, maar vanbinnen ziet het er niet zo oud uit. Er staan meerdere kasten in de gang, ik denk dat daar wapens inzitten. Elke roedel heeft zo'n kasten voor eventuele aanvallen. Als we verder lopen laten de jongens me ook de woonkamer en de keuken zien. De wolven die hier werken begroeten ons allemaal vriendelijk. Vigo vertelt verhalen over wat ze hier met z'n drieën hebben meegemaakt, waarna de andere jongens details aanpassen naar hun eigen waarheid. Ik vind het allemaal geweldig.