Let Me Hear Your Heartbeat

Chapter 30

Naiiyak kong inilawan sa may bandang likod gamit ang flashlight ko, nagbabakasakaling nandyan na siya, nag aalala ang mukha, papatahanin ako, ililigtas ako.

Alex, asan ka na ba? ilang minutes palang naman ang lumipas nung ibinaba ko ang tawag, pero talagang hindi na tatagal tong kotse.

Napaiyak nalang ako. pano ba to? ito na ba talaga ang katapusan ko? ito na ba ang kabayaran ko sa lahat ng nagawa ko nung pasaway pa ako?

Mas lumakas ang iyak ko, para na akong bata dito na malakas ang iyak. huhuhu hindi naba talaga ako pupuntahan ni alex?

Nanlalaki ang mata ko nang gumalaw na naman ang kotse, napasigaw ako at pinilit pagaanin ang bigat ko.

"Lorelei?"

Nagkaroon ako nang pag asa dahil sa boses na nanggaling sa likod
"Alex!"

Nakahawak siya ng flashlight, nung makita niya ako ay hindi siya nagdalawang isip na basagin ang salamin sa likod ng kotse ko, pumasok siya doon at umupo sa likuran ko, gumalaw ang kotse kaya kinabahan ako
"Are you alright? open the window"

Nanginginig ang kamay kong ibinukas ang bintana
"Good, now buckle your seatbelt"

Nung magawa ko yun ay lumipat siya sa tabi ko kaya muling gumalaw ang kotse at unti unti itong bumababa
"Alex dika pwedeng umupo jan! mas bibigat dito sa harap! mahuhulog tayo"

Di niya ako pinakinggan at nag seatbelt lang
"Im gonna deactivate the airbag, kapag sinabi kong tanggalin mo ang paa mo sa brake tanggalin mo na"

"B-bakit? a-anong gagawin mo?" naiiyak akong napatingin sakanya
"Mamamatay ba tayo dito?"

Hinuli niya ang nanginginig kong kamay
"Hey, look at me. do you trust me?"

Tumango ako. ngumiti siya sa sagot ko, bago pa ako makareact ay agad na niyang inactivate ang airbag sa pamamagitan ng pagsuntok dito. niyakap niya ako, naramdaman ko nalang ang kotse na nahuhulog hanggang sa nahulog kami sa tubig.

Dahil sa impact at pagkawala ng hangin ay unti unti akong nahimatay

Alex...

~~~~~~~~~~~~

Nagising nalang ako na nakahiga na sa hospital bed. unti unti akong tumingin sa paligid, nakaupo sina laureen, rose habang yung mga ibang lalake na hindi nagkasya sa couch ay nakatayo. nung mapansin nilang gising na ako ay agad nila akong pinalibutan. tinanong nila ako kung ano ang nararamdaman ko. inalalayan nila akong umupo, sumandal ako bago sila sinagot
"Im alright, wala akong sugat"

Mahina akong pinalo ni rose sa braso
"Kahit na! baka mamaya may masakit pala sa ulo mo"

Sumang ayon si chase
"Paano nalang pag ma-amnesia ka?"

Agad siyang binatukan ni xyl
"Anong amnesia ka jan?! tss kahit kailan talaga wala kang nasasabing matino"

Napatingin ulit ako sa sulok sulok ng kwarto pero mukhang wala siya
"A-asan si... alex? may nangyari rin ba sakanya?"

Si laureen ang sumagot
"Kakalabas niya lang kanina nung dumating kami, mukhang umuwi na ata. galit parin ata sayo dahil sa nalaman niya na nalaman narin namin. talaga bang aalis kana lorelei?"

Napaiwas ako ng tingin
"Diko pa alam... sorry.."

"Hindi naman kami magagalit eh, nagtatampo lang talaga kami dahil hindi mo agad sinabi samin" jin looks so sad. i feel so guilty of not telling them sooner

"Sorry talaga.."

Hinawakan ako sa kamay ni rose, ngumiti siya sakin. reassuring me that its okay
"Its okay, as long as may communication then why not? were still friends naman eh, kahit na malayo tayo sa isat isa. we could also visit you or you could visit us. one condition though, dapat wala nang lihiman"

Mas bumigat ang loob ko dahil sa huling sinabi niya. marami akong nililihim sakanila...

Nagsalita ulit si rose
"Si tito pala nasa labas kanina, kinakausap niya yung doctor"

Si daddy

Dad... marami akong tanong ngayon. sana masagot mo ito mamaya.

Saktong pumasok si dad na seryoso ang tingin na iginagawad niya saamin
"Lorelei, the doctor said you could go home now. ill just pay the bills, mauna kana sa sasakyan" pagkatapos niya itong sabihin ay lumabas na siya ulit

Hindi naman ako nakahospital gown kaya ilang sandali lamang ay lumabas narin kami sa kwarto. nakahawak sina laureen at rose sa magkabilang kamay ko, para nila akong inaalalayan pero ang totoo ay sila ang nagpapabigat saakin. nagsalita si laureen
"Iniisip mo parin ba si alex? dont worry, nagtatampo lang rin yun. lambingin mo lang okay na"

Ngumiti ako ng tipid, sana ganun nga kadali... but i know alex. he hates people leaving him, he thought hindi ko yun magagawa sakanya pero nagawa ko, ang malala kay daddy niya pa ito nalaman...
"Sana nga"

"Sus lorelei! isang halik lang yun mawawala na pagtatampo ni alex sayo! subukan mo bukas tignan mo hindi yun makakatanggi" biglang lumitaw si chase sa harapan namin, naglalakad siya habang nakaharap samin

"Anong halik ka jan! wag mo ngang itulad si alex sayo ungas!" inambahan siya ni laureen ng suntok kaya napabalik siya sa likod

"Ganun naman talaga ah! it always works on my girls, natu-turn on sila palagi!" tumawa siya. playboy. ayan na naman siya sa mga babae niya

Narinig ko ang pag aray ni chase at ang boses ni seth na mukhang naaasar na kay chase
"Pwede ba umalis ka dito kung wala kang matinong sinasabi, pumunta ka sa babae mo, mas gusto ka nila dun"

Narinig ko ang pagtawa ni chase
"Nagseselos ka ba seth? dont worry, fling ko lang sila, ikaw parin ang mahal ko"

Narinig ko ang mura ni seth. natatawa nalang akong umiling
"Lumayo ka nga sakin ungas!"

"Darling!"

"Yuck!"

Tumigil kami sa harap ng sari sarili naming sasakyan. they bid me a goodnight bago sila nagsi-alisan kaya naiwan ako ngayon dito sa harap ng sasakyan ni daddy. habang hinihintay ko siya ay diko parin maiwasang isipin si alex. im so guilty.. dapat kasi sinabi ko nalang sakanya.. pero ayaw ko namang umalis diba?

Maya maya pa ay dumating narin si daddy, may hawak siyang gamot at susi. pagkapasok namin sa sasakyan ay agad na itong pinaandar ni daddy.
"You almost died back there lorelei, i told you to not go there anymore! you are so hard headed!"

"Dad ligtas na naman ako, at aksidente lang ang nangyari. ang gusto ko lang na pag usapan natin ngayon ay yung plano mong ipasara yung companya ni mama! why dad? mina-manage ko na naman yung business ah?"

"You are too young to manage a business lorelei, nag aaral ka pa"

"I can do it dad, sinimulan ko na nga eh"

"Pero may sakit ka lorelei"

Anong kinalaman ng sakit ko dito?
"Dad hindi po malala---

"Malala na ang sakit mo lorelei" natigilan ako sa sinabi ni dad
"Matagal nang malala yang sakit mo"

Di ako makapaniwalang napatingin sa kawalan. namuo narin ang luha sa mata ko
"K-kailan pa dad?"

"Noong nahimatay ka, sinabi saakin nang doctor na lumalala ang sakit mo"