Kiraz [boyxboy]

0.2

🌈

Kiraz : seni tanıyorum değil mi?

Kiraz : bugüne kadar eceden başka kıza sarılmadım

Kiraz : en azından bu okulda

Kiraz : kim olduğunu ben bulmadan söyle

Kiraz : yakınımdan birisiysen

Kiraz : ve bunun şaka olduğunu söylersen kızmayacağım

Kiraz : Atakan sensin değil mi?

Kiraz : senin boktan şakalarından biriyse bile kızmayacağım
(Görüldü)

0541... : atakan mı hayır hayır o değilim

Sıçtım.

0541... : yani

0541... : yani bu şaka değil

Sıvıyorum.

Kiraz : peki öyle olsun
(Görüldü)

*

Anlamış mıydı acaba? En azından şüphelenmişti, yıllardır içimde tutuyorum şimdi neden böyle saçma bir işe giriştim ki elimi sikeyim!

Telefonun içinden hattı çıkarıp çekmeceme sakladım. Eğer şüphelendiyse yarın beni kesin sorguya çekecekti.

Canla altı yıldır tanışıyorduk eşcinsel olduğunu ilk bana söylemişti ne olursa olsun onun yanında olacağımı söylemiştim.

Aramız çok iyiydi bana kardeşi gibi bakıyordu her zor zamanımda yanımda olurdu. Bende her zor zamanında onun yanında olurdum tabii kardeş olarak değil. Onun benim düşüncelerimi öğrenmesi ödümü koparıyordu, en azından şimdi 'kardeşi' gibi yanındaydım 'eğer öğrendikten sonra beni yanından uzaklaştırırsa?' diye düşünmeden edemiyordum.

Henüz ne arkadaşlarım ne de ailem eşcinsel olduğumu bilmiyordu. O yüzden mesajlarımda farklı biri gibi davranıyordum korkuyordum iki yıldır farklı numaralar üzerinden ona yazıyordum hep engel yiyordum. Zaten kıyamet ailem öğrendiğinde kopacaktı birde Can'dan uzak kalırsam kendimi öldürürdüm. Ben ilk adımı atmıştım ona farklı bir numaradan yazmıştım ya benim olduğumu anladı ya da bir kız olduğumu düşünüyor.

Bana her kardeşim dediğinde kalbim sıkışıyor ciğerlerim alev alıyordu. O bunu bilerek yapmasa da canımı öyle yakıyordu ki 'keşke bana bir iki yumruk savursa' diyordum. Fiziksel acının duyguların verdiği acıdan daha hafif olduğunu o zamanlar daha iyi anlıyordum.

Her gece onu düşünüp aramızda olacak ilişkinin imkansızlığına ağlamak beni o kadar yoruyordu ki. Şimdi yeniden ağlıyordum gözlerim yanıyor ve acıyordu ama bu onu düşünmeme engel değildi. Çok yıpranmıştım altı yıldır o benim ilk aşkımdı hiç birleşmemiştik en çok acıtan da aramızdaki kardeş duvarıydı.

O duvarı aşmam imkansızdı işte her sabah olduğu ve olacağı gibi kardeşim diyerek bana sarılacaktı. Bende her gece yatağımda uykuya dalmadan hıçkırarak ağlayacaktım. Yorganı üzerime biraz daha çekip kendimi sıkmayı bırakıp göz yaşlarımın akmasına izin verdim.

🌈