Barmenci Kız

34.Bölüm

*O masum yüzünde
Sessiz çığlıklar gibi her sözün
Git desende kal desende yaş dolar gözüm
O masum teninde yorgun
Ellerinde hep hüzün
Sensizlikten her nefeste
Yaş dolar gözüm..*

"Seni yanıma alacağım..."

Bu söz şu an hayatımı belirleyecek cümleydi.Ama ben hiç bir tepki veremiyordum.Elim ayağım buz kesmiş,beynim çalışmayı durdurmuştu sanki!

Hiç bir şey düşünemiyordum,yaşadığım şokla öylece duruyordum.

Başımı abime çevirdiğimde onun da şok olmuş halde dedeme baktığını gördüm.

"Anlamadım!"diyen kişiyle şoka uğramıştım.

Demir....onun burda ne işi vardı?Hangi ara gelmişti,neden duymamıştım geldiğini?

Demek o kadar çok düşüncelere dalmıştım ki geldiğini duymamıştım bile!

Ona doğru döndüğümde gözlerimiz buluştu,gözlerinde gördüğüm ifade saf korkuydu.
Gitmemden o da benim gibi çok korkuyordu.Ama ben gitmeyecektim ki zaten.

Hemem ayağa kalkıp kollarımı ona doladım o da hemen kollarını belime dolamıştı.
Kulağına yaklaşarak "iyi ki geldin!"diye fısıldadığımda saçlarımı öpmüştü!

İşte bu hissi seviyordum;konuşmadan bile yanımda olduğunu hissettiriyor du!
Saçlarımı öperken ki gösterdiği şefkat, hiç bir şeye değişilmezdi.

Yavaşca ondan ayrılıp yüzüne baktığımda ona ne kadar hasret kaldığımı düşündüm halbuki daha yarım saat önce beraberdik!

"Gelmişsin.."dediğimde güldü.

"Hiç gitmedim ki..."dediğinde tebessümüm daha da büyüdü.

Arkadan gelen öksürük sesiyle gerçek dünyaya dönmüştüm,ne olacaktı şimdi?

Demire korku dolu bakışlar attığımda elimi kaldırıp öpmüştü sanki güven vermek istercesine.

Beni yanına çekip koltuğa oturmuştu,o kadar rahat davranıyordu ki!
Onun bu davranışlarına hayret etmiştim.

Erene baktığımda ise demire kafa salladığını gördüm,erkekler arasında tokalaşma gibi bir şey di sanırım.

"İyi akşamlar efendim.Ben Demir Gürsoy.Torununuz'un erkek arkadaşıyım."dediğinde gözlerim fal taşı gibi açılmıştı.

Pat diye söylemişti resmen!

Annem ve babam biliyordu zaten onların pek umrunda oldukları söylenemez di,açıkçası benim de umrumda değildi.
Ama dedem,bilmiyorum yani sonuçta o en büyüğümüz dü ve beni seviyordu;annem ve babam gibi değildi.

Dedeme baktığımda ifadesizce bize baktığını gördüğümde içime daha çok korku girmişti.

Bunu hissetmiş olan Demir de elimi alıp kendi ellerinin arasına koymuştu.Buz tutmuş olan elim onun ellerinin arasında ısınmış ve yeniden hayat bulmuştu!

"Yani?"demişti Dedem.

"Yanisi onu hiç bir yere götüremezsiniz.Zaten Cansu da gitmek istemiyor."dediğinde bana dönmüştü.

Gözleri sorgu doluydu;gideceğimden korktuğu burdan bile belli oluyordu.

Gözlerinin içine bakarak konuştum;