"Belkide zor olan aramızda hiç bir mesafe yokken bir şeyleri başarmaktır."
Akşam...inanılmaz derecede güzeldi.Demirle o kadar çok şey konuşmuştuk ki.O anlattıkça ben de anlattım.Birbirimizi dert ortağımız gibi görmüştük ve içimizden geçen her şeyi anlatmıştık.Küçükken neler yaptığımız,nelerden hoşlandığımızı,demir annesinin ölümünü bile anlatmıştı...
Ama ben ona ailemde bahsedemedim.Bahsetmek istemedim,çünkü onlardan gerçekten nefret ediyorum.o bana karşı dürüst olurken ben ona yalan söylemiştim onların öldüğünü söylemiştim.Pek yalan da sayılmaz açıkcası çünkü onlar benim gözümde öldüler.
Bir şey farkettim.Demire gülmek çok yakışıyordu,ve o kadar içten birisi ki!Dışardan soğuk,insanların kalbini kıran,dobra hatta bir katil gibi gözüküyor ama böyle görünmeyi o seçmişti.Hayat ona bunu yapmasını söylemişti.
Aslında...burda kalıp birazcık daha onunla kalmak istiyordum içimden bir ses burda kalmamı söylüyordu.Ama saat geç olmuştu ve çok yorgundum.O yüzden yataktan yavaşça ayağa kalktım.
"Geç oldu artık gitsem iyi olucak. "Dediğimde üzülmüş gibiydi.Ona da iyi gelmişti bu konuşma.
"Ben seni evine bırakıyım."dediğinde saat geç olduğu için kabul etmek zorunda kalmıştım.
Beraber evden çıkıp arabaya bindik.Ikimizde sessizdik.O ana o kadar çok büyülenmiştik ki bozulması ikimizi de huzursuz etmişti sanki.
Yol boyunca hiç konuşmadık sadece yolu tarif etmek için bir iki kelime etmiştim.Araba durduğunda kemerimi açtım.Hala sessizdik.Bir şey demicek miydi yani?
Yavaşça kafamı ona çevirdiğim de bana baktığını gördüm ve tebessüm ettim.
"Ben bugün için teşekkür ederim Cansu.Seninle konuşmak gerçekten iyi hissettirdi.Seninleyken kendimi çok huzurlu hissetmiştim ama şimdi eski bana, huzursuz demire döndüm."dediğinde söyledikleri çok dokunmuştu bana. Ona huzur veriyor olmam mutlu etmişti.
"Asıl ben teşekkür ederim.Bana da iyi geldi konuşmak.Ama bir şey için teşekkür edemicem!Koskoca evi bana temizlettin ve şu an her yerim ağrıyor!"diye kızdım.
"Cezanı çekmen gerekiyor Cansu.Bir iki ceza daha verirsem biticek cezan korkma."
"Korkmuyorum istediğin kadar ceza ver ben alnımın akıyla hepsinin üstesinden gelirim."dedim gülerek.
Oda gülerek "Biliyorum,sen çok güçlü bir kızsın."demişti en etkileyici sesiyle.
Gözleri o kadar derin ve anlamlı bakıyordu ki ben bile inanmıştım güçlü olduğuma.
"Sen bu dünyanın başına gelebilecek en güzel şeysin."dediğinde o kadar etkilenmiştim ki.Çok güzel ve anlamlı konuşuyordu.
Benden intikam almicağını bilsem beni sevdiğini düşünürdüm.Ama demir kim ben kim sonuçta.Sonra aklıma Melis geldi.
Adamın sevgilisi var ve benim düşündüğüm şeylere bak!Nasıl beni sevebiliceğini düşünürüm!Aptalım ben aptal!Demirden uzak durmalıyım!
"Teşekkür ederim.Iyi geceler."diyip arabadan indim.Arkama bakmamıştım bile.
Peki bu yaptığımın doğru olması gerekmez miydi?Neden içimden bir ses onu kırdığımı ve bu yaptığımın yanlış olduğunu söylüyordu.
Ama onun sevgilisi var!Hemde sevgilisi Melis.
Bu gece bu kadar yorgunluk yeter!Biran önce odama gidip uyumak istiyordum.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Barmenci Kız
Roman pour Adolescents"Benimle uğraşmaktan ne zaman vazgeçiceksin?" "Belkide hiç bir zaman."
